volcano disaster een jaar later.

zingen

Bella pov

Ik probeerde het van me af te zetten door het liedje te neuriën die ik gemaakt had tijdens het verblijf in het hotel. Ik was weer thuis en het was heerlijk. Het huis had nu steunpilaren en was sterker. Ik zong het liedje en merkte dat Edward het hoorde.
'Word snel beter, mijn lieve jongen.'
'Bella?'
Ik draaide me om en zag Alice staan.
'Ik schrok me rot.'
'Oh, sorry.'
'Leren jullie het dan nooit?'
'Sorry.'
Ik ging op het bed zitten en ze vroeg: 'Waar heb je het liedje gehoord?'
'Niet gehoord, geschreven.'
Ik stond op en liep naar mijn bureau toe.
'Kijk.'
Ik liet het blaadje zien.
'Wat goed, Bella.'
'Gemaakt toen ik het hotel zat.'
'In het hotel? Heb ik iets verkeerd gezegd?'
'Nee, nee, maar dat is tijdens de oliebrand geweest.'
Oh.'
We waren stil.
'Hoe gaat het nu met hen?'
'Ze zijn weer rustig.'
'Goddank.'
'Ik dacht dat Edward het niet zo erg had.'
'Kennelijk wel. En doordat we zo veel praten, is het weer erger geworden.'
'Daar kun jij niks aan doen, Bella.'
'Jullie ook niet. Dit heeft gewoon heel veel tijd nodig.'
'Ik hoop dat de politie de daders pakt.'
'Ik ook.'

Een paar dagen later kwam ik thuis van werk en hoorde geneurie boven. Wat raar, ik was als enige thuis. Ik liep naar boven, maar zag niks. een lege kamer, maar ik hoorde wel muziek.
'Hallo? Wie bent u?' fluisterde ik zachtjes. De muziek stopte.
'Sorry, heb ik u laten schrikken? Dat was niet mijn bedoeling.'
Het was even stil en toen hoorde ik zachtjes "hallo". Ik herkende de stem en hapte naar adem.
'Hoe kent je het nummer?'
'Heb je me niet gehoord?'
'Was u dat?'
'Ja.'
'Hoe klonk het?'
'Heel mooi.'
'Laat je zien, alsjeblieft. Ik mis je.'
Ze ging op het bed zitten en ging bij haar zitten.
'Heb je het liedje nog niet laten horen aan Edward?'
Ik verborg mijn gezicht en voelde hoe oma me tegen haar aantrok.
'Het komt allemaal wel goed, meisje, over een week zijn ze beter.'
'Het is niet alleen dat.'
'Oh, nu snap ik het,' fluisterde ze.
'Hoe moet ik het hen ooit vertellen?'
'Zoiets is niet makkelijk, en je moet het meerdere keren vertellen.'
'Ik weet het.'
We waren stil tot ik vroeg: 'Is opa bij jou?'
'Ja, meisje.'
'Zijn jullie gelukkig?'
'Ja, Bella.'
Ze begon het liedje te neuriën dat ik met haar had geschreven. Het kalmeerde me en ik zag Alice in de raamopening staan en oma was weg.
'Wat is er, meisje?'
Ze omhelsde me en ik haar.
'Hoe is het met hen?' vroeg ik toen we weer een beetje rustig waren.
'Het gaat.'
Ik zuchtte.
'Hoe is het met jou?'
'Gewoon schrik, denk ik. Plus, ik heb geen idee hoe ik het moet vertellen.'
'Je staat er niet alleen voor.'
'Ik weet het. Het liefste zou ik nu naar Edward gaan, maar ja, ik gun hen maar even rust.'
'Dat is nu wel het beste.'
'Hoe lang denk je dat het nog duurt voordat alles weer een beetje goed is met hen?'
'Geen idee, Bella. We dachten dat het meeviel, maar olie is echt gemeen spul.'
'Ja, dat is het zeker. Ik ben blij dat iedereen nu veilig is.'
'Ik ook.'