volcano disaster een jaar later.

hartfilmpje en uitbreiding.

  De volgende dag was het weekend, dus mijn wekker stond uit. Ik werd om tien uur wakker in een heerlijk warm bed, met Edward naast me.
'Goedemorgen.'
'Hai. Lekker geslapen?'
'Ja, hoor.'
'Dat was een prachtige nacht.' Ik nestelde me stevig tegen hem aan.
'Zeker.'
Ik wilde hier nog uren liggen, maar ik kreeg honger en mijn maag rommelde. We lachten en ik keek op met vrolijke ogen.
'Je moet maar eens gaan eten.'
'Ja, lekker.'
Ik deed mijn jogging broek aan en liep naar beneden, pakte brood en beleg en ging lekker eten.
'Lekker?' vroeg Edward na een paar minuten.
Ik knikte.
'Mooi.'
Ik at in stilte verder en kleedde me toen aan. Het was prachtig zonnig weer en we hadden besloten naar het weiland te gaan. De zon was heerlijk warm, ondanks de kou. Edward kwam naast me liggen en de zon scheen heerlijk op ons gezicht. Net als de eerste keer streelde ik met mijn vingers teder over zijn arm heen. Hij keek me glimlachend en met warme ogen aan. Ik keek met warme ogen terug.
'Hmm, heerlijk de zon.'
'Lekker warm, he?'
'Ja.'
Ik sloot mijn ogen en legde mijn gezicht richting de zon. Hij was lekker warm, en ik wist het, de komende jaren werd hij wel weer warmer. Jammer dat ik niet meer mee zal maken. Ondanks de prachtige middag kwam dat onderwerp toch weer steeds boven.
'Bella? Wat is er?'
Ik schudde mijn hoofd.
'We maken er de beste tijd van die we kunnen hebben, meisje.' Hij omhelsde me en ik hem. 'Meisje toch, ssh, alles is goed. Ssh.'
'Al die mooie dingen die ik niet meer zal zien.'
'We zullen alles doen om het te voorkomen meisje.' Hij begon te neuriën en het geluid vulde de weide en maakte hem warm.
Ik kroop dicht tegen Edward aan en sloot mijn ogen. Mijn ogen droogde en de warmte van de middag vulde mijn hart. Edward streek zachtjes door mijn haren tijdens het zingen. Ik keek op met warme ogen en glimlachte. En Edward ook.
En even later lagen we druk te zoenen op de prachtige weide. Toen Edward zag dat het donker werd, zette hij me op zijn rug en droeg me naar de auto. Mijn angst was weg en ik kroop dicht tegen hem aan en sloot mijn ogen.
'We zijn er, Bella.'
Ik opende mijn ogen en klom van zijn rug af. Dit keer bleef ik wel staan.
'Kom, we gaan naar huis.'
We stapten in en reden naar zijn huis. Toen ik hem had afgezet, reed ik zelf weer terug naar huis. Mijn leven leek perfect nu. Ondanks de korte tijd die ik nog had. Ik genoot ervan. Maar ik ging de volgende dag naar het ziekenhuis om een hartfilmpje te laten maken. Carlisle had me verteld dat je er niks van voelde, dat je alleen niet mocht bewegen en niet mocht praten omdat de apparatuur nogal gevoelig was.
Toen ik thuis was, maakte ik avondeten en ging daarna mijn huiswerk maken. Ik hoorde dat er een wedstrijd op tv was en wist dat Charlie voorlopig niet kwam kijken.
Toen ik klaar was, liep ik naar beneden om wat drinken te pakken. En besloot daarna mama maar eens te bellen. Het team van Phil was kampioen geworden in hun categorie. Ik was super blij voor haar en Phil en feliciteerde ze allebei over de telefoon. We praatten heel de avond tot zeker negen uur. Toen wilde mijn moeder nog even lekker buiten zitten met Phil voordat het donker werd.
'Oke is goed mama, geniet nog van de zon.'
'Zal ik doen, meisje, we spreken elkaar snel, meisje, zeker.'
'Dag mam.'
'Dag meisje.'
Toen ik had opgehangen zag ik iemand langs schieten en ik zei tegen Charlie dat ik boven een boek ging lezen.
'Oke, veel plezier.'
Ik liep naar boven en Edward lag relaxed op bed. Ik ging naast hem liggen en Edward zei: 'Morgen een spannende dag.'
'Ik weet het.'
'Hoe voel je je?'
'Rustig en zenuwachtig.'
'Het komt heus allemaal wel goed.'
'Ja.' Ik nestelde me dichter tegen hem aan en viel in slaap.

De volgende dag ging ik rond negen uur naar het ziekenhuis om het filmpje te laten maken. De dokter sloot me aan en zette de machine aan.
'Je voelt er niks van meisje.'
Ik zuchtte een keer en de machine startte. Een minuut later was het alweer klaar. Ik kleedde me snel aan en we maakten een afspraak voor een week later voor de uitslag.
'Dat ging snel,' zei Edward toen we naar school reden.
We hadden onze tassen al achterin liggen, dus we konden gelijk gaan.
We kwamen bij school aan en parkeerde de auto. We hadden nog een kwartiertje les en dan was het pauze. We klopten aan en gingen zitten. Maar omdat we zo laat waren, hoefden we niks meer te doen.
De bel ging en we liepen naar de kantine.
'Hoi meid, hoe ging het vanmorgen?'
'Ja goed, je voelt er inderdaad niks van.'
'Mooi.'
'Over een week moeten we terug voor de uitslag. Man, ik heb honger.' Ik had al een kleine salade meegenomen en at hem snel op. 'Ah heerlijk.'
'Heb je wel ontbeten, meisje?'
'Ja hoor. Brood en thee.'
De bel ging weer en we liepen naar de lessen toe. Ik was heel de dag best nerveus over de uitslag al wist ik dat die pas volgende week zou komen.
'De uitslag is vast goed, Bella.'
'Ik hoop het. Waarschijnlijk is het niks, maar ja, het is toch mijn hart snap je?'
De bel ging weer.
Die nacht droomde ik dat ik met een klein meisje wandelde in oud Schotland. Het meisje leek op zowel Edward als mij. Het waaide rustig en de meeuwen vlogen kwetterend om ons heen. Het was fris en we gingen naar binnen om lekker iets warms te drinken. Ik legde haar daarna op bed en ging daarna zelf slapen.
Ik werd wakker. 'Bella?'
'He, hoe laat is het?'
'Vier uur, uhg, ga maar weer slapen.' Zijn stem klonk moeilijk.
Mijn hoofd werd een beetje helder en ik keek op. 'Wat is er?'
'Je was nogal luid in je droom.'
'Is Charlie wakker?'
'Nee.'
'Fjeeh. Wat heb ik gezegd dan?'
'Je was met een meisje aan het lopen, het werd koud en jullie zijn wat warms gaan drinken en daarna gaan slapen.'
Ik omhelsde hem en hij mij. 'Het was gewoon een droom, meer niet.'
Het was nog steeds midden in de nacht en ik viel weer in slaap.