volcano disaster een jaar later.

farewell

  Bella POV

In de pauze nam ik Edward apart en vroeg of niemand eraan kwam. Dat was niet zo.
'Je hebt denk ik wel gemerkt dat ik stil en afstandelijk ben, hè?'
'Ja.'
'Ik wil het je vertellen, vanmiddag. In het weiland.' Het was inmiddels weer een beetje warmer geworden en ik wist dat de sneeuw langzaam weer weg zou smelten.
'Oké, is goed.'

We gingen naar de les en later gingen we naar het weiland. Alice was naar me toe gekomen en had gevraagd of ze het mocht vertellen aan Jasper. Ik wist hoe moeilijk dit was voor haar. Ze was de enige die het wist. Ik had toegestemd we hadden elkaar omhelst.
Maar nu kwam het moeilijkste gedeelte. Het aan Edward vertellen. Ik was stil geworden gaande de dag en zei ook nu niks. Ik voelde dat Edward naar me keek. Maar ik kon hem niet aankijken. De gedachte dat ik hem misschien binnenkort moest achterlaten, deed me pijn. En midden in de rit brak ik. Warme tranen liepen over me wangen en ik legde mijn hoofd in mijn handen.
Edward stopte en trok me tegen zich aan. Ik kon me niet verzetten, ik kon niks nu.
'Meisje, wat is er?' vroeg hij bang.
Ik schudde mijn hoofd. Hij haalde mijn handen weg en sloeg ze om zijn middel heen. En sloeg zijn armen om me heen.

Na een paar uur was ik een beetje rustiger en reden we naar het weiland toe. het was droog de zon scheen en de temperatuur was lekker, ondanks de sneeuw.
Ik haalde een beetje sneeuw weg en daar waren de eerste bloemen alweer. 'Kijk. Wat mooi. Binnenkort is dit hele mooie veld weer gevuld met prachtige bloemen en hebben wij ons veldje terug.'
We omhelsden elkaar en genoten van de zon. Maar ik moest het toch een keer zeggen.
'Edward, er is een reden dat ik jou apart heb genomen vandaag.'
'Wat is er dan meisje?'
'Weet je nog dat ik met Alice heb gepraat in het ziekenhuis een tijdje terug?'
'Ja.'
Ik zuchtte diep. Hoe moest ik dit óóit vertellen?
'Bella? Wat is er?'
'Mijn hartslag, hoor je hem sterk zoals altijd of diep en minder?'
Hij luisterde een paar minuten en zei toen: 'Diep en minder.'
Ik zei niks, maar keek hem gewoon aan.
'Er is iets he?'
Ik sloeg mijn ogen neer. 'Ja. Ik zal deze mooie plek helaas binnenkort moeten verlaten.'
'Je hoeft toch niet terug naar Renee?'
'Nee.'
'Waarom moet je dan weg?'
Ik zei niks maar ging ondanks de sneeuw liggen in de weide, en keek naar boven. 'Ik ga binnenkort daarheen, Edward.' En wees naar boven. Hij volgde mijn vingers en keek ook naar de hemel. 'Bella... hoe lang weet je dat al?'
'Al een tijdje.'
Hij zei niks en ik sloeg mijn armen om hem heen. Hij ook heel stevig bij mij. 'Ik laat het niet gebeuren. Ik laat je niet gaan.'
'Edward, wanneer de tijd komt zul je me wel moeten laten gaan. Beloof je dat je me zult laten gaan?'
Edward keek me lang aan en knikte toen. 'We zullen alles doen om het te voorkomen.'
Ik grinnikte.
'Wat is er?'
'Dat zei Alice ook.'
'Heb je het haar al verteld?'
'Sorry, maar ik werd er gek van dat ik het niet kon vertellen aan iemand. En we zijn heel hecht.'
'Dat is waar.'

We zaten uren stil bij elkaar. Ik merkte dat hij opstond en weg wilde lopen. Ik stond ook op hield hem vast. 'Hier blijven.'
Hij draaide zich om en omhelsde me stevig. En als teken, verdween alle sneeuw van het weiland.
'Edward kijk.'
Hij keek op en zag dat alle sneeuw weg was. 'Bella?'
'Nee ik niet. Het waaide.'
'Maar ons bezoek. Wat zeggen ze?'
'Dat we moeten genieten van de tijd die we nog hebben.'
Hij pakte me opnieuw stevig vast en omhelsde me. 'Hoe lang nog?'
'Een jaar misschien minder.'
'Zo kort maar?'
'Ik zal vechten, maar als mijn lichaam niet meer wil, kan ik ook niets meer.'
'En als we je nu veranderen?'
'Je mag het van mij proberen, maar Charlie en Renee dan?'
'We verzinnen wel wat. Kom eens hier.'
Dit was de derde keer dat ik hem hoorde huilen. We gingen weer zitten en zaten op de koude grond met onze armen om elkaar heen. We moeten naar huis, het wordt koud en het wordt avond. We gingen naar huis toe, maar ik merkte dat plotseling de angst van een tijdje terug weer terug kwam. Fijn, waarom nu?
'Bella?'