The Wrong Side

5. Cutted

18 januari dinsdag 10:10

I still fight even if i know i can't win
*vertalingmomentje:)*
Ik vecht nog steeds, ook al weet ik dat ik niet kan winnen

Ik keek stil naar Caine. In een snelle beweging haalde hij met zijn vuist uit naar mijn kaak. Ik had het niet verwacht dus ik viel op mijn zij. Ik voelde mijn kaak bonzen. Caine trok me weer omhoog en gaf me een knietje in mijn maag. Hij grinnikte toen hij me zag neervallen. Ik balde mijn vuisten. Ik keek omhoog met een woedende blik naar Caine. Ik zag dat Matt van achter iets aan Caine gaf. Ik kon nog snel er een blik op werpen, het was een mes. Het blinkt in het zwakke licht van de tl buizen. Hij hald zijn hand achter zijn rug en ik zag een groot zakmes. Het was ongeveer 9 centimeter lang zonder handvat. Ik probeerde snel weg te kruipen, de kotsneigingen negerend. Ik was bijna bij de deur toen er een snerpende pijn me afleidde van mijn doel. Ik wierp snel een blik op de bron van de pijn. Ik zag een snee van ongeveer 12 centimeter van mijn schouder tot mijn onderarm. Het is een diepe snee en blijft maar bloeden. Het donkere bloed doet me denken aan wijn en steekt raar af tegen de witte vieze tegels van het toilet. Ik klem mijn kaken tegen elkaar en kruip verder terwijl ik met mijn hand het bloeden probeer te stoppen. Caine blijft maar lachen terwijl ik over de vloer kruip. Voor hen is het net een spel. Zoals katten met muizen spelen als ze geen honger hebben. En ik ben de muis. Ik slik het brok in mijn keel weg en vecht tegen de tranen. Ik verzamel mijn laatste beetje kracht en ga staan om de klink omhoog te doen. Maar hij haalde me beneden door het bebloede mes in mijn schouder te steken. De tranen sprongen me in mijn ogen en ik moet mijn braakneigingen onderdrukken, dat gun ik ze niet. Ik proefde zout en de pijn was ondraaglijk. Ik snikte en draaide me om en probeerde niet op mijn pijnlijke schouder te liggen. "Ga je een potje janken, Ash?" vroeg Caine terwijl hij mijn naam uitsprak alsof ik een stuk kauwgom onder zijn schoen was. Ik haalde mijn neus op en tussen de tranen door spuugde ik naar hem. In die tijd dat hij verbijsterd was nam ik de tijd om een sprintje te trekken naar de deur. Ik rende struikelend de gangen door, naar de uitgang. Het beeld draaide alsof ik in een draaimolen had gezeten en mijn hoofd bonkte.
Alles leek in slowmotion te gaan en snel rende ik door. Op het moment dat ik ver buiten de school was struikelde ik ergens over. Ik zag niets eens wat het was. Ik smakte tegen de stoep maar ik voelde het niet eens. Langzaam werd mijn blikveld donkerder tot ik werd opgeslokt door duisternis.