The Wrong Side

14. Keep It

28 januari donderdag 20:39
Ik ben in de vieze loods wat het 'tijdelijke onderkomen' is van The White Snakes. Ryder zit links van me, Damon rechts en een paar andere jongens voor me. Ze lachen, praten en drinken. Ik begin ze best wel aardig te vinden. Ze hebben erge dingen gedaan, maar ik moet toch ook vrienden maken? En voorlopig kom ik hier ook niet uit dus ik kan het beter naar me zin hebben. Ik zit op een omgekeerd krat van Coca Cola terwijl de randen in mijn knieholten prikken. Ik voer een gesprek met Damon over motors. Blijkbaar houdt Damon ook van motors. We lachen samen om Ryder die ineens van zijn krat valt. Ik voel een sprankje hoop. Het gaat steeds beter, ook met mijn moeder. Ik ben niet de enige met een sprankje. Ze lacht, maakt schoon en drinkt minder. De blauwe blekken beginnen te verdwijnen, van binnen en van buiten. Ik neem een grote slok van het glas drank dat ik van Damon heb gekregen. Ik weet niet wat er in zit naar dat boeit me niet. De alcohol verwarmt me van binnen en ik voel me even gelukkig. "Trekje?" onderbrak Damon mijn gedachtes. Ik kijk naar de sigaret. Er komt een grijsblauw wolkje uit. Hij houdt het oranje stuk vast en werpt me een ongeduldige blik toe. Eigenlijk wil ik niet maar neem hem dan aan. Ik zuig aan de sigaret. De rook vult mijn longen en ik trek de sigaret uit mijn mond. Ik blaas een blauwe wolk uit. Ik hoest maar neem nog een trekje. En nog een en nog een. Verslavend maar gevaarlijk net als wat ik nu aan het doen ben. Ik sta op een grote hellingen en neem steeds meer stappen naar de rand toe. Dan val ik maar, en ik neem nog een trekje. "Houd hem maar" lacht Damon en steekt zelf een nieuwe aan. Er hangt een mist door de kamer en het ruikt naar alcohol, rook en zweet. Ik rook de sigaret helemaal op terwijl het grijzige as op de betonnen grond valt.

Als de avond valt ben ik helemaal dronken en sta een beetje met Damon en Ryder te lallen. Ik voel me licht in mijn hoofd en het beeld duizelt. Ik weet dat het fout is maar ik kan niet stoppen. Ik neem een glas whisky dat op tafel staat. Ik drink het in 1 teug leeg. Dat was mijn beslissende stap. Geen gedachte, gewoon door.

Ik strompel de huiskamer binnen. Ik bonk tegen de deur maar voel geen pijn.
Ik strompel door de gang naar het toilet en laat me voorover zakken. Een zurige smaak vult mijn keel en ik kokhals. Het zurige goedje beland in het toilet en de zurige geur brand in mijn neusgaten. Ik liet me te ver gaan. Ik snik en voel me opeens heel ellendig. Dus hier zit ik dan, in The White Snakes , huilend voor het toilet , stomdronken met de sigaret nog in mijn hand. Hoe laag kan je zinken? Ik loop naar boven, mijn hoofd bonkt en het beeld draait en ik drijg van de trap af te vallen maar hervind mijn evenwicht. Ik doe de deur van mijn kamer open en laat me op het bed ploffen. Ik doe niet eens de moeite meer om mijn pyjama aan te trekken. Het matras voelt zacht aan aan mijn rug en het geeft me rust. Mijn ogen worden zwaar en ik word meegetrokken in de duisternis van de verlossende slaap. Ik zink weg en droom die avond over helemaal niets