The Wrong Side

20. You first

29 januari 16:45
Ash
Bij elke stap word ik zenuwachtiger. Ik weet ook niet waar we naar toe gaan of wat we gaan doen en dat maakt het er niet beter op. "Zijn we er bijna? " vraag ik als een klein kind. Damon geeft een korte knik. Langzaam remt Damon af en slaat link af naar iets wat lijkt op een verlaten fabriek. 'Lucky Candy' had op het bord moeten staan maar er staan alleen maar een L en een A, de rest is te ver versleten om er nog iets uit te kunnen herkennen. Het was oorspronkelijk een wit gebouw maar de tijd heeft het groen uit laten slaan. De ruiten zijn gebroken en er zijn een paar oude planken er over getimmerd. De deur is weg en er zijn alleen nog scharnieren over in het gat. Onkruid staat tot over mijn knieën en ik zie niet waar ik loop Aleer heeft een enge sfeer en ik voel een rilling over mijn rug lopen.

Ik loop Damon achterna terwijl hij langzaam naar de fabriek loopt. Ik kan niks anders doen dan hem achterna lopen. Damon loopt door het gat waar de deur zat en ik buk om niet mijn hoofd open te halen aan de spijkers.

Ik kijk even rond door de fabriek. Er staan wat oude machines die grijs zien van het stof, de lampen zijn uit en de bedrading loopt over de vloer. Ratten schieten voor mijn voeten weg. Ik trek een vies gezicht. Ik heb nooit van ratten gehouden, ze doen me denken aan mijn vader, hij had altijd rattenoogjes De spinnen webben hangen op de half verotte planken op het plafond. Bij elke stap hoor ik een echo, dat is ook het enige geluid. De lopende ratten en de krakende planken lijken wel een orkest. Ik snap nog steeds niet wat we gaan doen maar ik durf het niet te vragen. Bovendien ik moet sterk lijken niet zwak, anders ben ik de zwakste schakel en wie weet wat ze dan gaan doen. In slik en probeer de prop in mijn keel weg te krijgen naar het helpt niet.

We lopen om een paar machines heen en komen uit op een grote ik open plek er staat een tafel en vier stoelen. Op de stoelen zitten twee mannen. Gespierde mannen onder de tatoo's, kaal en een zonnebril. Ze kijken ons uitdagend maar toch vragend aan. De mannen ken ik niet maar ze stralen gezag uit. Ik word er best ongemakkelijk van en ik kijk naar beneden. Ik kan niet zo goed tegen zoveel aandacht. Toen ik klein was durfde ik ook nooit boekbesprekingen te doen. Ik stond altijd met knikkende knieën voor de klas.

Damon staart star voor zicht uit en kijkt dan naar de mannen. Het lijkt alsof ze een stille conversatie hebben. Dan gaat Damon zitten op de kleine, houten stoel. De stoel kraakt onder zijn gewicht en ik ben bang dat hij doorzakt. Ik ga er maar naast zitten niet wetend wat te doen. De man grijpt naar zijn jas en haakt er 2 verpakte pakketjes uit. Ze zijn ongeveer de grote van een pak suiker. Damon kijkt de man aan en rijk over de tafel en pakt het pakje. Hij weegt het even met zijn hand en bekijkt het goed. Hij haalt zijn dolk uit zijn laars en maakt een klein sneetje in het pakje. Wit poeder springt eruit. Damon kijkt goedkeurend en doet het zelfde bij de andere. Ik kan alleen maar denken aan het poeder. Dat is sowieso cocaïne. Ik slik een de wereld draait een beetje. Ik moet moeite doen om niet van mijn stoel te vallen. "Drugshandel?!" Kan ik alleen maar denken. Ik dacht dat ik niet lager kon zakken. Mijn botten zijn bevroren en er stroomt ijs door mijn aderen. Alsof een bende al niet genoeg was. Ik zou 5 jaar kunnen krijgen als ze me pakken. Misschien zelfs meer als ze horen wat ik gedaan heb. Nu begreep ik pas in wat voor problemen ik me bevind. Wat zou er gebeuren met mijn moeder als ik de bak in zou gaan? Het gaat net zo goed. Ik kijk op en zie dat Damon een glazen plaatje neerlegt en het pak cocaïne er boven houd. Het witte poeder valt als sneeuw op het plaatje. De mannen grijzen kwaadaardig. In rilling loopt over mijn rug. Dit soort grijnzen heb ik te vaak gezien en ik hoop dat dit de laatste keer was. Ik kan niet tegen dat soort grijnzen. Met een scheermesje verdeelt Damon de cocaïne in 4 dunne streepjes. Voor ieder één zegt hij grijnzend en hij draait zich om naar mij. "Jij eerst".