The Wrong Side

8. Yes

19 januari dinsdag 9:47
Hij houdt me stevig vast en ik probeer los te komen maar tevergeefs.Als ik doorheb dat ik niet kan ontsnappen laat ik mijn armen hangen en bekijk hem goed. Hij is ongeveer mijn leeftijd, ik schat hem iets ouder. Zijn haar is kort geknipt dat je doet denken aan het leger en het is donkerblond. Hij heeft een ring door zijn neus en een piercing bij zijn rechterwenkbrauw en als hij lacht wordt het gaatje uitgerekt. Hij heeft gespierde armen en een wit hemd waar zijn spieren goed onderuit komen. Hij heeft een legerbroek met veel zakken aan en een zwarte riem met spikes. Hij heeft ook stevige, zwarte schoenen aan die hem zo'n 3 centimeter groter maken. "Wat moet je?" Zeg ik met verrassend veel zelfvertrouwen. "Ken je de White Snakes?" Vraagt hij terwijl hij naar zijn tattoo wijst. Zijn stem is laag en zwaar en zijn adem stinkt naar rook en alcohol. "Ja " zeg ik terwijl ik probeer te proberen mijn trillende stem te verbergen. "Nou we willen dat je erbij komt". "We?" zeg ik vragend met mijn hoofd schuin. Zodra ik dat heb gezegt komen er nog meer Snakes het steegje in lopen. De baas natuurlijk voorop. "We zagen je lopen en je leek wel geschikt" zegt de baas terwijl hij een sigaar opsteekt. "Denk eens na..." "je krijgt vechtsport en je kan VEEL geld verdienen" zegt hij met een nadruk op veel. Zo kan ik mijn moeder uit de schulden helpen en het pap betaald zetten die zin blijft door mijn hoofd tollen tot ik er gek van word. "En wat als ik niet wil?" vraag ik spottend. Blonde korthaar haalt een pistool tevoorschijn en richt het onmin hart. "Dan dat" zegt hij met een grijns. Niet zo'n grijns na een grapje of een plagerij maar een sadistische grijns. En ik geloof dat hij niet bang is om me van het leven te beroven. "Ja of nee?" Vraagt hij met een ongeduldige blik. Ik slik en het kippenvel slaat op mijn armen ookal is het warm. Misschien moet je nee zeggen zegt een stem in mijn hoofd, dan ben je van alles af. Maar ik schud die gedachte snel weg. Doodgaan zal niks oplossen. Het zweet parelt over mijn voorhoofd en mijn bloed lijkt van ijs. Zenuwachtig schiet ik met mijn ogen heen en weer op zoek naar een ontsnapping maar 2 spierbundels blokkeren alle kanten van het steegje en bovendien heeft blonde korthaar een geweer en hij is vast niet de enige. En dan zeg ik het domste dat ik ooit gezegd heb; "j...j. ja"