The Wrong Side

Trouble

29 januari 19:00

P.o.v. Ash
Ik wrijf in mijn ogen en de wereld komt langzaam terug . Ik krijg ze amper open, en ik wil terug naar het gevoel dat ik had. Het veilige gevoel, het gevoel waar ik een beetje gebrek aan heb. Ik sluit mijn ogen om, net als bij een droom, er terug in te komen, maar dat mislukt. Ik schud mijn hoofd en kijk om me heen. De rest is nog helemaal weg. Ze maken alleen af en toe rare bewegingen. Hun ogen zijn helemaal weggedraaid en ze reageren nergens op. Ik kijk naar het koffertje met geld dat blinkend op tafel staat. De zon valt erop. Ik kijk schichtig om me heen, maar Iedereen lijkt dood te zijn. Ik maak in een snelle beweging het koffertje open en kijk naar de oranje biljetten. Ik kijk nog 1 keer schichtig om me heen en stop het geld in mijn binnenzakken. In totaal is het ongeveer 1500 euro. Ik stop een paar in mijn buitenzakken en klik het koffertje dicht en zak weer in mijn stoel en probeer te doen alsof in stoned ben.

Na een tijdje hoor ik alle mensen naast me kreunen. De stoelen kraken. En stemmen klinken door de holle kamer. Ik geef een klein kreuntje en Damon schudt me zachtjes wakker. "We gaan" zegt hij kort en dwingend. Ik sta met moeite op en kijk hem vragend aan. Zou hij het weten?  schiet er door mijn hoofd. Ik besluit het maar geheim te houden...

"Je moet weer  naar school" verbreekt Damon uiteindelijk de stilte, "het wordt verdacht". Ik zeg niks en kijk naar mijn schoenen. Damon kijkt me afwachtend aan. "Oké" murmel ik terwijl ik denk aan Caine. De rillingen lopen over mijn rug als ik denk aan de laatste keer dat ik hem zag...

Ik stap op mijn nieuwe fiets en lach even. Ja je hoort het goed ik heb een fiets. Ik heb hem gekocht. Het is een tweede-hands fiets en ik ben er dolblij mee. Het is een mooie winterdag en ik adem de frisse ochtendlucht in en adem uit. Ik trap stevig door, de wind schuurt langs mijn wangen. Het heeft gevroren en de kleine plasjes water zijn veranderd in ijs. Ze glimmen in de opkomende zon die de lucht een oranje kleur geeft. De motoren van auto's klinken door de straat.

Als ik de fietsenstalling binnenrijd zijn mijn handen bijna bevroren en hijg ik. Ik hijs mijn tas op mijn rug en loop het grindpad af naar de school. De school is een groot gebouw van rode bakstenen en zwarte dakpannen. Ik loop het stenen trapje op en open de grijze deur en ga snel naar binnen.

Ik ga langzaam zitten in het natuurscheikunde lokaal en leg mijn boeken neer. Met een klein plofte komen ze neer. Ik ben in gedachten verzonken en hoor niks van wat de leraar zegt. Langzaam kijk ik rond door het lokaal. Het is een simpel lokaal, groene muren en sommige natuurkunde posters op de muur. Mijn blik valt op de tafel rechts achter. De stoelen zijn leeg. Normaal zit Caine daar, hij is er niet. Ik voel een vleugje vreugde ontspringen vanuit mijn borst. Langzaam verschijnt er een lach op mijn gezicht. Hij is er niet! Toen zwaaide de deur opeens open. Iedereen kijkt met een ruk op. Daar staat Caine, met een arrogante grijns. Hij kijkt het lokaal rond en zijn blik valt op die van mij en zijn grijns wordt breder. Ik slik en kijk naar mijn schoenen. Mijn sprankje hoop verdwijnt meteen. Hij gaat ergens achterin zitten naast een jongen die ik niet ken. Hij pakt gelijk zijn telefoon en even later krijg ik een berichtje binnen.

Pauze het schoolplein, je bent dood.

Ik kijk snel naar Caine en hij kijkt mij aan. Zijn donkerblauwe ogen lijken me te scannen. Ze doorboren me aan maken mijn hersens in een knoop van angst. Zijn ogen laten mijn maag samenknijpen en trillen van ellende. Ik kijk snel weg en naar beneden. Ik probeer me te concentreren alleen het kan met geen mogelijkheid.  Mijn handen blijven trillen en ik blijf steeds naar Caine kijken vanuit mijn ooghoek. Dit gaat niet leuk worden.