The Wrong Side

7. White Snakes

19 januari 9:46
Ik werd wakker van de waterige zonnestralen die door het rode gordijn schenen. Ik opende voorzichtig mijn ogen. Het was buiten mooi weer, de lucht was blauw met een paar eenzame, kleine wolken. Eigenlijk een beetje zoals ik, alleen dan zonder problemen. Ik keek op de klok die aan de muur hing. De wijzers stonden op kwart voor 10. Jaydens moeder had me afgemeld voor school. Ze was nog een paar keer gekomen om zeker te weten dat alles goed was. De pijn was verdwenen door de pijnstillers die ze me had gegeven. Ik voelde alleen nog wat zwak geklop. Ik had de dringende behoefte wat te doen inplaats van staren naar de vlekken in het plafond. Na een tijdje kon ik het niet meer verdragen en zwaaide mijn benen over het bed en trok mijn vest aan. Het katoen voelde zacht aan op mijn armen. Het kriebelde over mijn huid en het verwarmde mijn koude armen. Ik liep naar de deur en nam de klink in mijn handen. Het was een metalen met sierlijke lijnen. Ik deed zachtjes de deur open. De deur gaf een zacht gekraak en schoot open. Ik kijk door de gang, het voelt vertrouwd aan. Toen ik klein was speelde ik hier altijd met autootjes. Samen met Jayden. Ik glimlach bij de gedachte van mijn kleine rode cabrio waar we het liefste mee speelden. Ik loop de trap af. Het voelt raar om niet te hoeven sluipen hopend op niet nog een pak slaag. Ik hoor Jayden moeder in de keuken fluiten terwijl ze een ei bakt. Ik loop over de koude, zwart-witte tegels van de keuken. Patricia's (Jaydens moeder) krullen dansen vrolijk op haar schouders. Ze draait zich om en glimlacht naar me. "Wil je er even uit" vraagt ze lachend terwijl ze het ei op een boterham legt. Ik knik en ga aan de tafel zitten. "Wil je ook ei?" Vraagt ze terwijl ze aan tafel gaat zitten. Ik schud mijn hoofd en bedank haar. "Je mag ook naar buiten hoor". Ik knik en geef haar een brede glimlach en loop naar de deur. Als ik buiten sta vallen alle zorgen even van me af. Het is prachtig weer, de zon schijnt op mijn gezicht en laat alle flora mooier uitkomen. Het verlicht het pad voor me en maakt me vrolijk.
Het grind knettert onder mijn schoenen. Ik loop door de straat. Het is erg druk maar ja wat kan je verwachten als het de eerste zonnige dag van januari is. Ik besluit een rondje door de stad te lopen en ik sla een steegje in om af te snijden. Het is een smal straatje waar je niet met zijn 2en naast elkaar kan lopen. Er ligt kauwgom op de grond en wat bierblikjes. Op de muur staat in grafitti wave geschreven. De kleuren van groen gaat over in rood. Het stinkt een beetje naar afval. Net als ik verder wil lopen word ik bij mijn schouder gepakt en tegen de muur gesmeten. Mijn nekharen gaan overeind staan als ik zie dat hij een tatoo van een witte slang heeft die van zijn sleutelbeen naar zijn oor krult.