MULTİ DE HİRA.
Sabah uyandığımda son 1 yıldaki gibiydim. Bora ona söylediklerimden 1 hafta sonra okuldan ayrılmak zorunda kalmıştı. Şuanda iyi hissediyordum fakat insanlardan soğumuştum sadece ece ve umut vardı benim yanlarında kendim gibi davrandığım.
Başkalarını kendimden uzak tutmak için soğutuyordum. Güvenmiyordum aslında.
Değiştiğimi sanıyorlardı aslında evet değişmiştim. Artık insanlara güvenilmeyeceğini ve insanları umursayanların üzüldüğünü öğrenmiştim.
Ben yeterince üzülmüştüm artık üzülmek istemiyordum.
Annem bu halimden memnun değildi evet haklıydı da. Dış görünüşüm değişmişti bu da aniden aldığım kararlardan biriydi.
Eskisi gibi biri olmak isteniyordum çünkü böyle acıya dayanıklıydım. 1 yılda dövüş sporları ve basketbol sayesinde dikkatimi dağıtmıştım.
Okula giderken ece ve umut gelip alacaktı beni her zaman ki gibi aceleyle hazırlanıp çıktım. Ece ve umutta beni bekliyorlardı. Bugün bir farklılık yapmıştım saçlarımın rengini değiştirmiştim tekrar bu durumu ilk başta sevmeselerde sonradan kabullenip sevmişlerdi bizimkiler.
"Günaydın" diye homurdandım çünkü uykum vardı.
"Dövseydin aşkım günaydın" dedi umut ayh alıngan çocuk.
"Günaydın saçını kemirdiğim" dedi ece biri normal değil ki
"Hey saçımdan uzak dur küçük sincap" dedim ve yürümeye başladık.
Yol boyunca umut ben ve saçlarımla ilgili espiriler yaptı bende kafasına vurdum sonra da acıdım yanağından öptüm.
Okula girdiğimizde direk sınıfa gittik sıramda bir kağıt buldum. Okuduklarımla ağzım açıldı.
"Yanağından öptüğün çocuk kadar değerli olduğumda bana da o kadar sevgiyle bakacak mısın acaba umursamaz kızım"
