CHAPTER 18 - "OFFICIALLY YOURS"

133 3 2
                                    

[A/N: HI GUYS! sorry if ngayon lang nakapag UD, walang pumapasok na ideas lately eh! haha, pero i hope i can make up for it! thank you. -dee<3]

CHAPTER 18 - "OFFICIALLY YOURS”

I am gonna tell Ken everything later. Kinakabahan ako sa magiging reaction niya. I guess he won’t be upset, friend ko din naman si Nate eh.

I was about to go out of our house ng sabihin sa akin ng katulong namin na may naghihintay na sasakyan sa akin sa labas.Baka si Ken? Ang assuming ko masyado. Kaya nagmadali akong lumabas ng bahay and to my surprise, can you guess who is it?

“Nate?” He saw me and he waved.Lumapit ako sa sasakyan niya.

“Good morning beautiful.” He smiled his oh-so-dreamy-smile at me.

“Bakit ka nandito?”

“Wow, wala man lang bang ‘good morning’?”

“Fine, good morning, now tell me why are you here?”

“What? Just like old times, susunduin kita. Diba?”

“I’m sorry Nate, but this is not like old times, things are different.” I shrugged.

“I know Gab, but I am trying to bring it back.”

“I told you Nate, wala na tayong babalikan. We are through.” Oh God, I sound harsh. Pero I don’t know any other way to tell him. Napatahimik naman siya bigla.

“I... I just... then let me make it up to you Gab. Hayaan mo akong ihatid ka ngayon, it’s my way of apologizing. Please Gab?”

“Okay.But you don’t have to do this Nate. I forgive you.” Ngumiti siya sa akin at binuksan niya yung pinto ng sasakyan at sumakay na ako.

On our way, tahimik lang kami. Naramdaman din siguro niya ang ‘awkwardness’ ng scenario kaya he turned on his radio. And for the love of God, ang kanta eh ‘Officially Yours’. I hear him smiling. Weird right? I can hear him smiling. Oh you know what I mean. Ako naman eh biglang nagging ‘stiff’.

“Ironic isn’t it?”

“Yeah, totes.” Yun nalang ang nasabi ko, ewan ko ba. It is kind of weird.

“~* Things I should have said like I appreciate the time that I spent with you. Inspire me with the smile I put on your pretty face, my world comes alive, now I know, this time I’m not letting go...*~”narinig ko siyang kumakanta ng mahina, it’s not the first time I heard him sing and he was good. Pero parang patama yung kinakanta niya eh. Tumingin ako sa direction niya at nahuli niya akong nakatingin kaya ngumiti lang siya sa akin.

“I am sorry, I know my voice sounds terrible.” He chuckled.

“No, you’re actually good Nate. Hindi mo na kailangan maging humble.” After that conversation, parang gumaan na yung atmosphere. We laughed, remembering our memories. But unfortunately dumating na kami ng school kaya naudlot na yung paguusap namin.

“See you later Gab?”

“Yeah, sure.”  Lumabas na ako ng kotse niya.

Papalayona sana ako sa sasakyan nang makita ko si Ken, nakatingin siya sa akin. Then parang on cue, lumabas si Nate. Tumingin siya kay Nate then me.

Why do I feel guilty?

Lalapit na sana ako kay Ken nang umalis na siya bigla. What have I done? Ano nga ba ang ginawa ko?

Tinawag ako ni Nate.

“Gab, what’s wrong?”

“Nothing Nate.”

“Want me to walk you to your class?”

“No need, I can manage.”

“Please Gab, I know you are not okay. Let’s go.” He grabbed me on my arms and guided me. Para akong nalanta. Bigla akong namutla, I can feel my heart racing fast. This is not good. “Hey Gab! Are you okay? Can you hear me?” Then I felt light headed and biglang dumilim.

Last A LifetimeWhere stories live. Discover now