Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

22

~ Zoals jullie mss al gezien hadden, heb ik maandag eindelijk mijn held Nicolai Boilesen ontmoet :) Jammer genoeg mochten we het terrein niet op en hadden we dus niet veel tijd, maar het was sowieso geweldig! Nicolai was superaardig en stapte zelfs uit zijn auto voor een foto... waarvan ik nog steeds echt ga glimlachen. ChaarCillessen Bedankt voor de gezellige dag :) ~

22:

"En, en, en?" vroeg Nadia nieuwsgierig toen Pim de deur uitgestapt kwam.

"Heeft hij geluisterd?" voegde Anouk toe, terwijl ze hem smekend om antwoorden aankeek.

"Hij is aan het inpakken en gaat weer mee"

Nadia zuchtte diep van opluchting. Pim had eindelijk tot hem door kunnen dringen. Jesse was een slechte jongen en dat zou hij blijven ook. Sommige mensen verbeteren hun leven, nadat ze slechte dingen hebben gedaan, maar Jesse niet. De grijns die hij Nadia had toegeworpen, toen hij 'huilend' in Nick zijn armen lag, zou ze nooit vergeten. Hij was niets veranderd.

"Gelukkig" zuchtte Anouk en ze keek opzij naar Nadia.

Nadia voelde dat Anouk naar haar keek en draaide haar hoofd naar haar toe.

"En nu mijn problemen" grapte Anouk nog, zoals altijd.

Gelukkig brak de toon van Anouk een beetje de spanning die eerder deze avond tussen Anouk en Nadia had gehangen.

"Anouk, dit is geen grap. Wat voor problemen heb je met Finn?" zei Nadia streng, terwijl ze een arm om haar vriendin sloeg. "Je kan mij alles vertellen".

Anouk lachte zenuwachtig. "Ik voel niets meer"

"Voor Finn?"

Heel zachtjes knikte Anouk. "Ik durf het alleen niet te zeggen. Hij lijkt nog zo verliefd"

Een klein lachje ontstond op Nadia haar gezicht, ondanks dat ze situatie daar niet naar was, maar het was zo fijn om dit uit Anouks mond te horen. Normaal dumpte ze een jongen alsof ze een snoeppapiertje in de prullenbak gooide. Dat ze het nu niet durfde, betekende dus dat ze echt om Finn gaf.

"Je moet het hem vertellen" hielp Pim haar.

"We hebben ruzie" bekende Anouk.

Nadia keek haar met grote ogen aan. "Waarom dan?"

"Omdat ik dus afstandig doe. Als hij me aanraakt, me zoent of gewoon al naar me lacht, voel ik me schuldig" antwoordde Anouk met waterige ogen.

Nadia had Anouk nog nooit zien huilen om een jongen. "Maar je kan hem niet langer voorliegen. Hij verdiend het om het toch te weten wat er aan de hand is".

"Ik...weet...het" trilde Anouk. "Maar hij is zo lief voor me"

Nadia trok Anouk wat dichter naar haar toe. "Ik snap het een klein beetje" probeerde ze Anouk te sussen. Eigenlijk snapte ze Anouk helemaal niet. De keren dat het bij Nadia uitging, ging het nooit normaal. Met Nick stond ze keihard te schreeuwen in een hotelkamer en bij Nicolai ging ze gewoon vreemd, zodat er niets anders meer kon.

Een stilte viel, waarin Anouk zachtjes snikte, Nadia voor zich uit staarde, terwijl ze Anouk probeerde te troosten en Pim kon zijn ogen niet van de deur afhouden.

"Misschien moeten jullie gewoon even weg uit Amsterdam" brak Pim enthousiast de stilte. "Kom mee naar Sliedrecht"

Anouk keek gelijk met een lach op van Nadia haar armen.

"Gewoon even weg van alle drukte hier en terug naar het platte land"

Hoewel Anouk heel enthousiast was, had Nadia gelijk al geen zin om terug te gaan. Natuurlijk leek het haar heerlijk om tot rust te komen in Sliedrecht. Heerlijk hardlopen langs de rivier, fietsen tussen de koeien en haar oude omgeving weer eens zien. Maar In Sliedrecht zouden Hester, Estelle, Thijmen en Robert rondlopen. Het dorp was zo klein dat de kans gewoon bijna 100% was dat ze hen zou tegenkomen en dat was dan wel het laatste wat ze zou willen.