Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

4

~ Sorry jongens (Ik weet het jullie zijn allemaal meiden ;)) . Ik heb dit hoofdstuk nu 4 keer herschreven, maar ik blijf het een slechter hoofdstuk vinden :( Toch upload ik het maar, want het moet toch om verder te kunnen... ~

4:

De lach die Nadia twee seconde geleden nog op haar gezicht had, was nu helemaal verdwenen. Ze wist het zeker. Aan het eind van de gang, door die deur, daar lag een echte vrouw. Daar lag een vrouw te genieten van alles wat Nicolai met haar deed.

En die gedachte maakte Nadia woedend. Haar ademhaling ging tien keer sneller en zachtjes ademen lukte niet meer. Ze zette twee stappen dichter naar de deur, maar toen bevroor ze.

Stil luisterde ze naar het gekreun en gehijg dat uit de slaapkamer van Nicolai kwam. Dat was de slaapkamer van Nicolai en haar. Zo voelde het tenminste. In die slaapkamer had ze zichzelf helemaal blootgegeven aan Nicolai. Van die kamer had ze alle hoeken wel een keertje gezien. Die kamer was van haar en Nicolai. Daar mocht geen andere vrouw komen.

Maar wie lag daar nu. Wie genoot er van Nicolai? Met wie lag hij daar zijn behoeftes te bevredigen?

Hoe graag Nadia ook de slaapkamerdeur open wilde gooien en wilde roepen 'BETRAPT', ze durfde het niet.

Het geluid van het gekreun ging door en het deed haar al verschrikkelijk pijn. Het beeld daarbij zou haar helemaal slopen. Ze wilde het niet zien.

Snel draaide ze zich om. Zachtjes lopen kon ze nu niet meer. Haar voeten bewogen niet richting de slaapkamer, maar richting de uitgang. Haar voeten gingen sneller dan Nadia wilde, maar haar lichaam nam het over. Ze moest weg daar.

Nadia rende door de open deur het appartement uit, terwijl ze Nicolai achter haar hoorde roepen.

Hij riep niet haar naam. Hij riep 'Hallo, is daar iemand?' en dat betekende dus dat hij Nadia niet gezien had. Een vlaag van opluchting viel over haar heen, waarom wist ze niet, maar ze wilde niet dat Nicolai haar gezien had. Hij ging maar weer lekker terug naar die vrouw die in de slaapkamer op hem lag te wachten.

Nadia rende de trappen tien keer zo snel af, als dat ze ze zojuist was opgelopen. Tranen ontstonden in haar ogen toen ze het portiek weer uitstapte. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, zodat de tranen verdwenen en tot haar verbazing bleven de tranen ook weg.

Ze wilde niet huilen om een jongen. Nicolai verdiende het helemaal niet om over te huilen. Hij verdiende alleen maar woede en dat zou hij krijgen ook.

Weer ging haar lichaam sneller als haar hoofd en begon ze weer te rennen. Maar heel even had ze onderaan Nicolai zijn appartement gestaan, maar haar lichaam was te bang om ontdekt te worden. Haar hoofd zei dat dat toch niet ging gebeuren, omdat Nicolai heus niet naakt de trap af zou komen rennen.

Haar eigen appartement was gelukkig maar 6 straten verderop. Het was een appartement aan de grachten van Amsterdam en dus midden in de drukte. Daardoor merkte niemand op dat Nadia hier als een gek aan het rennen was, maar dat was wel zo. Haar lichaam was de baas over haar hoofd en hart.

~~~~~~ 

Eindelijk bij haar appartement aangekomen, negeerde ze de kleine lift, die ze al nooit vertrouwde en rende ze naar boven. Helemaal uitgeput kwam ze boven en ze opende snel de deur. Haar mond viel open, omdat ze weer gehijg en gekreun hoorde. Even dacht ze dat ze gek werd, totdat ze naar haar slaapkamer rende en langs Anouk haar kamer kwam. Daar zag ze Finn bovenop Anouk liggen en haar ogen werden groot.

Anouk zag dat ze betrapt was door Nadia. "Wat doe jij hier?" vroeg ze verbaasd, terwijl ze onder Finn vandaan keek.

Nadia begon weer te rennen, zonder dat ze Anouk  antwoorde. De deur smeet ze achter zich dicht en gelijk draaide ze hem op slot. Daarna draaide ze zich om en ze zag haar grote bed staan. Op dit bed had ze de avond voor haar vertrek nog zo genoten met Nicolai. Dat dat ooit nog ging gebeuren kon ze nu helemaal niet meer voorstellen.