Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

Epiloog

RamPamPam... Hier is de Epiloog en dus het laatste hoofdstukje van 'Omhaal'. Gelukkig niet het afscheid van Nadolai! De proloog van 'Blessuretijd' komt er over een paar minuutjes op, maar hoop dat jullie eerst m'n dankwoord zouden willen lezen ❤ X

Epiloog:

8 maanden later:

"Waar moet deze heen?". Nicolai kwam binnengelopen met het schilderij met daarop de foto van de stevige handdruk.

"Schat, kom eens hier". Nadia trok Nicolai dicht tegen zich aan met daartussen haar dikke buik. Met moeite bleef Nicolai overeind, terwijl hij het schilderij moeilijk naast hen hield. Nog steeds waren de kleinte dingetjes, zoals zijn evenwicht bewaren, moeilijk. Hij was nu twee weken terug uit het revalidatiecentrum en beetje bij beetje ging het steeds beter.

"Dit is ons huis. Waar wil jij dit schilderij?" glimlachte Nadia lief. Zij wilde niet alles dirigeren vandaag. Het was ook zijn huis.

"Boven het bed op de slaapkamer. Zelfde plek als eerst" antwoorde Nicolai vastbesloten.

"Top idee. Boven het bed hangt hij vast goed". Nadia drukte een kus op Nicolai zijn wang, waarna ze weer haar kwast door de rode verf rolde en hem uitsmeerde tegen de bijna helemaal rode muur.

"Dan geef ik Jap de opdracht om hem daar te hangen. Het wordt zo mooi schat" gniffelde Nicolai van blijdschap en hij glimlachte als een klein kind die helemaal blij was met nieuw speelgoed.

Na meer dan 2 jaar bezweek Nadia nog van dit glimlachje. Het glimlachje waar ze zo verliefd op was geworden. Nadia keek hem recht in zijn ogen aan en zag zijn ogen weer helemaal oplichten. Hij was zo trots op waar ze nu mee bezig waren.

Nicolai, Nadia en de rest van de vrienden waren allemaal hard bezig in het nieuwe appartement van Nicolai en Nadia. Toen bleek dat het nog lang zou duren voordat Nicolai weer zonder veel moeite veel trap zou kunnen lopen, hebben Nadia en Nicolai gelijk besloten om een nieuw appartement te kopen, ditmaal één met een lift, groot balkon en mooi dakterras.

Uiteindelijk waren ze bij het oude appartement van Daley Blind uitgekomen, die weer te koop stond. Toen Nadia het terras zag tussen de twee appartementen in was ze verkocht. Dit was het perfecte appartement voor de hele familie. Nadia zag het al helemaal voor zich: op het dakterras zouden ze een klein grasmatje laten leggen met een doeltje, waar Nicolai dan samen met zijn kind een potje kon voetballen. Alles leek perfect en daarom was de handtekening ook snel gezet.

De baby kon elk moment komen en gelukkig was ook het appartement bijna klaar. De keuken, slaapkamers, babykamer, badkamer en huiskamer waren allemaal al klaar en de jongens waren nu bezig met alles binnen brengen en goed te zetten. Nadia werkte zich nog in het zweet door de muur uit de extra kamer rood te verven. Dit zou de kamer worden waar Nicolai verder zou gaan revalideren. Zijn revalidatie zat er nog lang niet op. Gelukkig kon hij nu eindelijk weer goed lopen, maar meer dan lopen was nog te hoog gegrepen.

"Het voelt echt als ons huisje" glimlachte Nadia lief terug.

"Straks met de kleine erbij" grijnsde Nicolai. "Doe jij rustig aan hé"

"Ik ben bijna klaar"

"Typisch Nadia. Hoogzwanger en staat gewoon nog even een kamertje te schilderen. Had de dokter niet iets gezegd?"

"Uhm". Nadia deed alsof ze diep nadacht. Ze wist maar al te goed wat de dokter gezegd had, maar Nadia hield niet van niets doen.

"Laat het harde werken maar aan Nicolai over" verklapte Nicolai zelf maar. Niet dat de dokter wilde dat Nicolai hard ging werken, maar hij bedoelde meer hard revalideren. "Dus?"