Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

13

 ~ Laatste hoofdstukje vanaf Nederlandse bodem! Nog paar belangrijke A/N's aan het eind :) Veel leesplezier ~

13:

Nadat Nadia de autodeur dicht had gedaan, bleef ze even staan en staarde ze voor zich uit. Had ze nu de juiste beslissing genomen?

Toen ze merkte dat ze voor zich uit stond te staren en dat Viktor zijn auto nog steeds achter haar stond, begon ze snel te lopen. Ze liep de portiekdeuren door, naar boven.

"Was het leuk?" vroeg Anouk gelijk toen Nadia binnenkwam.

"Ja hoor" was het enige wat Nadia zei en ze liep gelijk door naar haar slaapkamer. Net voordat ze de gang inliep merkte ze dat Anouk haar heel raar aankeek en ze kon Anouk goed genoeg om te weten wat dit betekende. Anouk wist dat er iets gebeurd was.

Nadia plofte neer op bed en het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze pakte haar mobiel en hoopte dat ze een sms'je of appje van Viktor had.

Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze zag dat ze inderdaad een sms'je had, maar de lach verdween even snel als dat hij was gekomen.

  Hester Kunst:

Ik beschouw dit als een nee?Of wie zwijgt stemt toe? X

Nadia smeet haar mobiel op de grond en hij schoof onder het bed. Hoe kon zij ooit een kind zijn van zo'n gemene moeder? Zij was dan wel niet het perfecte wezen, maar haar moeder was gemeen, dacht alleen aan zichzelf en stelde zich ook nog boven andere mensen.

 Op dit moment deed Nadia juist alle tegenovergestelde dingen. Ze cijferde zichzelf weg en dacht altijd aan wat anderen zouden vinden.

 Vanbinnen begon Nadia te koken. Die trut zou eens moeten weten, wat ze vanmiddag gedaan had. Ze moest eens weten dat Nadia dacht dat haar buik weer vol vlinders zat door een voetballer. En dan wel een andere dan Nicolai Boilesen.

Nadia stapte van het bed en gleed met haar hand onder het bed door, op zoek naar haar mobiel. Het eerste wat ze tegenkwam was alleen niet haar mobiel, maar een glasscherf.

Het kapotte lijstje had ze samen met Anouk opgeruimd, maar ze hadden deze grote scherf over het hoofd gezien.

Langzaam liet Nadia de scherf weer door haar hand glijden, net zoals ze dat de eerste keer had gedaan. Met haar duim ging ze de hele omtrek van de scherf langs, op zoek naar het scherpste puntje. Eindelijk gevonden drukte ze haar duim er hard tegenaan, terwijl ze ook weer op het bed ging zitten.

Langzaam maakte ze het verbandje los en een grote rode plek kwam tevoorschijn met in het midden een bruin dun korstje.

Met haar lange nagels peuterde ze het korstje los en de plek begon alweer te branden. Waarom was haar moeder zo gemeen en stom tegen haar? Waarom liet Hester haar zo stom voelen? Waarom had ze Viktor beduusd acher gelaten? Waarom trok ze zich terug?

Het scherpste puntje gleed alweer over haar huid, terwijl Nadia steeds harder begon te drukken. Het fijne gevoel dat ze telkens kreeg, voelde ze weer. Bloed kwam langzaam weer uit de snee en normaal luchtte het Nadia altijd op. Alleen lichamelijk pijn, geen emotionele. Nu kon ze Hester en Viktor alleen niet vergeten en dezelfde vragen bleven door haar hoofd vliegen .

"Nadia, mag ik binnekomen? " hoorde Nadia opeens vanaf de andere kant van de deur.

"Uhm...". Nadia schrok van de stem. Ze stopte de scherf snel in het bovenste laatje van haar nachtkastje. Ze had een belofte gemaakt en Anouk mocht niet weten dat ze die belofte hier gebroken had. "Ik heb bijna niets aan. Wacht even" zei Nadia, terwijl ze snel het verband weer om haar arm rolde.