Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

10

~ Even deze geweldige foto van Joël :) Zoo leuk dat ze gaan trouwen awh... Maar ik heb een aanrader voor jullie allemaal: Volg Zomerstopstories. Waarom? Vertel ik aan het eind van het hoofdstuk...

10:

In de verte zag Nadia lichten en dat betekende dat er een auto aankwam. De auto kwam dichter en dichterbij en Nadia zag dat het een matzwarte auto was.

Een zucht verliet haar mond. Dit was nog steeds Joël niet. Joël had een donkerrode Mercedes.

Toch minderde de auto snelheid en stopte uiteindelijk bij 'De toekomst'. Nadia kroop snel het hoekje om, zodat de man of vrouw in de auto haar niet meer zag.

Spiekend vanachter het witte gebouwtje zag ze dat Joël uit de auto stapte en haar tranen begonnen weer te rollen. Het was dus wel Joël. Maar Joël had toch een andere auto?

Nadia je bent een mislukkeling. Je weet niet een wat voor auto Joël heeft, dacht Nadia gelijk weer.

"Nadia" was het enige wat Joël zei, terwijl hij met zijn arm op de bovenkant van de deur leunde. "Ik ben het"

Nadia kroop langzaam het hoekje om, terwijl ze met het verband haar tranen wegveegde. Het had geen nut, want gelijk werden haar wangen weer nat.

"Oh Nadia" zei Joël bezorgd en hij liep gelijk op haar af. "Wat is er gebeurd?"

"De laatste... Laatste.. Week... Ruzie... Nicolai... Adderall... Anouk" bracht Nadia snikkend uit en alles ging door elkaar.

Joël liet zich ook tegen het witte gebouwtje zakken en zakte naast Nadia neer. "Stop maar" zei Joël die niets snapte van wat Nadia probeerde te zeggen.

Hij sloeg zijn armen om Nadia heen en Nadia legde haar hoofd op zijn borst. Dit was wat ze wilde. Iemand die niet doorvroeg, maar haar gewoon troostte.

"Stt" suste Joël en hij wiegde haar heen en weer.

"Dankje..je..wel" hakkelde Nadia toen ze weer iets rustiger was. Maar juist toen ze ging praten begon het weer. Hoe graag ze ook wilde stoppen, haar lichaam was weer de baas over haar. Haar lichaam wilde huilen en dus huilde Nadia.

Zo zaten ze een lange tijd. Het was helemaal stil, op het zachte snikken van Nadia na, maar ook dat nam af.

"Dankjewel" zei Nadia, toen ze niet meer huilde en ze keek op van Joël zijn borst. Tot zijn verbazing stonden er tranen in Joëls ogen.

Toen hij zag dat Nadia omhoog keek. Knipperde hij snel een paar keer en wreef hij goed met zijn handen in zijn ogen.

"Wat is er, Joël" vroeg Nadia.

Een diep zucht van Joël volgde. "Het doet me pijn, Nadia. Een paar weken geleden was je nog een vrolijke en opgewekte vrouw. En nu...".

Nadia trok Joël nu in een omhelzing.

"En Nadia nu doe je jezelf pijn, gebruik je pillen en sla je alle hulp af" maakte Joël zijn zin af.

Hoewel Nadia dit allemaal al wist, deed het pijn zoals Joël het zei. Nadia was zo'n grote mislukkeling, dat ze zelfs ongemerkt mensen pijn deed. Nu wilde ze hulp, maar daardoor had Joël ook pijn.

"Ik ben een mislukkeling" snikte Nadia nu weer. "Ik doe iedereen pijn"

"Nadia, luister". Joël schrok op van wat Nadia zei.

Nadia draaide haar ogen snel weg en staarde naar het Ajax – logo.

"Kijk me aan". Joël trok haar hoofd recht en ze moest hem aankijken. "Jij bent geen mislukkeling, Nadia. Ik hou van jou".