Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

31

~ Woehoe omwt de ArenA. Hopelijk het Nederlands Elftal aanmoedigen naar een overwinning! Dit is trouwens de upload van morgen. Wilde jullie niet langer in spanning houden en ik heb het morgen te druk voor een upload. Enjoy, ik laat jullie nog heel even in spanning ^^~

31:

"Ze heeft elke dag bij je op bed gelegen. Vijf dagen lang, Nico" klonk Viktor uit kamer 7.

Nadia kwam net aangelopen en bleef nu stilstaan. Het was inmiddels alweer zondag en Nicolai was drie dagen wakker. Sinds dat Nicolai donderdagavond is gaan slapen, lijkt het alsof hij weer veel meer weet van voor zijn coma. Vanaf vrijdagochtend doet hij nog wel aardig en lief tegen Nadia, maar er hangt een soort spanning tussen hen.

"Ze heeft... heeft.... me zoveel... pijn gedaan... met Luuk" klonk Nicolai moeizaam uit de kamer. Praten ging nog steeds niet vanzelf.

"Nicolai". Viktor klonk boos. "Jij bent ook met een hoer het bed ingedoken".

Vanaf de gang stond Nadia het gesprek tussen Viktor en Nicolai af te luisteren. Wat vond ze het mooi dat Viktor het voor haar opnam en dat Viktor er zoveel aan deed om Nadolai weer helemaal perfect te maken.

Even bleef het nu stil.

"Ja, Nicolai. Jij hebt dat ook gedaan" herhaalde Viktor.

"Ik weet... weet het" zuchtte Nicolai nu en Nadia hoorde in zijn woorden dat hij zich nu ook weer schuldig daarover voelde.

Hoewel ze zich heel geniepig voelde dat ze hier het gesprek tussen Viktor en Nicolai stond af te luisteren kon ze niet weglopen. Ze wilde horen hoe Viktor het voor haar opnam en wat Nicolai daarop zou antwoorden.

"Ze houdt echt onwijs veel van je. Ze is geen één dag van je weggeweest. Op een gegeven moment werd ze gewoon ziek van alles. Ze heeft super vaak overgeven, ze is bijna flauwgevallen, ze sliep veel minder" ratelde Viktor in één keer.

Weer bleef het stil.

Nadia zag het al helemaal voor zich hoe het in de kamer er aan toe ging. Viktor zat vast naast Nicolai zijn bed. Nicolai zou hem nu ongelovig aankijken en Viktor zou stilletjes zitten te knikken dat hij gelijk had.

"Echt waar, hoor" klonk Viktor weer.

"Gelukkig maar" zei Nicolai nu zonder te stotteren. "Ik houd ook nog zoveel van haar"

Vanbinnen smolt Nadia helemaal weg. Dat waren de woorden die ze wilde horen. Eindelijk had Nicolai het gezegd: hij hield nog van haar. Zachtjes maakte ze een vreugdesprongetje in de lucht. Nicolai hield nog van haar, Nicolai hield nog van haar. Haar blijdschap werd onderbroken door haar eigen gedachten. Wat als straks Viktor de vader was van het kindje? Dan betekenden deze woorden niets meer?

Nog steeds wist niemand van Nadia haar zwangerschap af. Nadia had alleen Gudrun in vertrouwen genomen, omdat ze die nodig had. De laatste dagen werd het nog moeilijker en moeilijker om voor zich te houden. Tegen Joan, Amber en Naomi wilde ze gewoon niet liegen, maar tot nu toe had ze niet het lef gehad om het te vertellen. Nadia wilde het Viktor wel zo graag vertellen. Donderdag zou ze de uitslag krijgen van de DNA – test en stel dat Viktor de vader was, dan wilde Nadia niet dat dat als een te grote schok zou komen. Als ze Viktor dan al eerder had verteld dat hij misschien vader werd, was beter. Toch had ze ook daarvoor nog niet de moed gehad. Aan Nicolai zou ze het sowieso niet vertellen. Hij had al genoeg om te doen op dit moment en dit nieuws zou zijn herstel vast negatief beïnvloeden. Dat wilde Nadia dus echt niet.

"Wij horen bij elkaar, toch?"

Toch maakten deze woorden van Nicolai Nadia weer blij. Ook hij raakte er steeds meer en meer van overtuigd dat ze voor elkaar gemaakt waren.