Omhaal - Vervolg Schijnbeweging

28

28:

"You should know, it is not his fault"

Kenny knikte, terwijl hij het artikel uit Nadia haar hand pakte.

Ze had het artikel uit de telegraaf gescheurd en op een briefje elke zin goed naar het Engels vertaald. Voor Kenny, Gudrun en Mikkel was het al dagen een mysterie wat er gebeurd was. Zo hoopte Nadia dat het duidelijker werd voor hen. Daarnaast hoopte ze ook dat Kenny nu niet meer boos zou zijn op haar en zeker niet op Nicolai. Dit moment was niet de tijd om boos op iemand te zijn.

"I will read it. I hope you're right" zei Kenny.

Nadia had heel het verhaal al proberen te vertellen, maar ze was zo zenuwachtig dat ze niet uit haar woorden kwam.

"Gudrun en Mikkel komen eraan, dus wij gaan weer naar huis" hoorde Nadia achter zich.

Toen ze omkeek, zag ze Naomi en Joan de kamer uitstappen.

De dokter vond dat er veel te veel bezoek was en dus had hij een maximum van vier ingesteld. Hoewel iedereen maar stil in de kamer zat, zou het anders toch te druk worden voor Nicolai.

"En jij gaat mee"

Nadia haar ogen werden groot. Joan keek duidelijk richting haar en de woorden leken ook tegen haar gericht. Maar ze wilde niet naar huis, ze wilde niet weg bij Nicolai. Wat als er iets zou gebeuren en hij zou dood gaan?

"Ik?" vroeg Nadia ongelovig.

"Ja, jij Naadje. We laten de familie Boilesen even alleen" zei Joan.

"Ik ga wel een uur buiten op de gang zitten" probeerde Nadia eronder uit te komen. Ze moest en zou hier blijven.

"Nee, Nadia. Jij gaat gewoon mee. Je gaat een keer goed slapen, jezelf opfrissen en eens lekker douchen". Naomi trok aan haar arm. "Joël en Jasper zijn al naar huis"

Nadia wurmde zich uit de greep van Naomi. "Eerst afscheid nemen van Nicolai".

----

"Waar wil je heen?" vroeg Naomi, die achter het stuur zat.

"Huis" klonk Nadia heel kinderachtig, maar wat was dit nou voor vraag? Waar zou ze anders heen willen? Het liefst wilde ze terug naar het ziekenhuis, maar dat mocht echt niet meer van de meiden.

"Tuurlijk!" zei Joan, die op de achterbank zat.

"Anouk en Nick zijn thuis, dus je kunt naar je eigen appartement. Maar je kunt ook mee naar die van mij en Joël" legde Naomi verder uit.

"Ik ga met jou mee" zei Nadia vastbesloten. Anouk had nog problemen met Finn en Nick was net weg bij Jesse. Dat zou toch nog wel wat irritaties meebrengen en Nadia wilde dan liever bij één van haar beste vriendinnen zijn.

"Goed, dan gaan we daar heen". Naomi sloeg linksaf naar haar eigen appartement.

De bocht leek opeens heel scherp en schielijk genomen te worden door Naomi. De hele rit voelde ze zich steeds minder lekker en nu kwam er echte misselijkheid weer op.

"Heb je iets van een plastic zak. Ik denk dat ik moet –"

"Nadia, hou het binnen. Je gaat niet kotsen in Joël zijn auto" beval Naomi haar streng. "Nog één minuut en we zijn er".

Nadia probeerde diep in en uit te ademen, zodat de misselijkheid weg zou zakken. Waardoor was ze nu telkens misselijk? Kwam het door de stress dat er iets met Nicolai zou gebeuren.

"Schiet op". Naast de misselijkheid, had ze onderin haar buik ook opeens buikpijn. Het liefst wilde ze op bed gaan liggen en de komende paar uur slapen. Weg van de pijn en tijdens het slapen zou de tijd sneller gaan en dan mocht ze dus eerder naar Nicolai.