Mr. Badboy and Miss. Goodgirl - The Bad Boy series #1

Hoofdstuk 27

POV OLIVIA

Ik zit 's avonds op mijn kamer te denken aan Dylan.

Ik neem mijn boekje en begin te schrijven :

Ik kan gaan praten, zingen,
Ik kan dromen, ik kan lachen, duizend-en-één dingen doen elke dag alsof er niets aan de hand is maar diep vanbinnen klopt mijn hart op het ritme van jou naam "Dylan"

Normaal zou ik aan Christian moeten denken want hij is mijn vriendje, maar nee ik denk altijd aan Dylan.

Eerst is hij lief en zegt hij wat hij voelt maar de andere dag is hij bot en kwetst hij mij steeds. Ik vind hem nog steeds leuk dat geef ik toe maar ik weet niet of hij mij leuk vind.

Ik moet het weten.

Ik sta op en ga naar de kamer van Dylan.

Ik klop op de deur

"Binnen" hoor ik hem zeggen

"Olivia wat kom je doen" vraagt hij

"Ik wil je iets vragen Dylan, mag ik gaan zitten"

"Ja ga daar maar zitten" , hij wijst me een stoel aan

"Bjorn is er toch niet" zegt hij

Dylan kijkt me aan " wat wilde je zeggen"

"Vind je ook niet dat de tijd snel gaat maar ook heel traag "zeg ik.

"Wat bedoel je Olivia" zegt hij bot.

"De tijd verstrijkt maar ik kan je niet vergeten" antwoord ik.

"Wat wil je zeggen".

"Ik zeg gewoon wat ik voel en wat er met me gebeurd".

"Olivia wacht"

"Nee laat me even Dylan"

"Ik zoek mijn grote liefde, iemand die mijn hele hard vervuld, iemand die ik kan vertrouwen zonder twijfels"

"ik hoopte dat die liefde jou naam zou dragen en dat wil ik nog steeds denk ik en daarom heb ik een duidelijk antwoord van je nodig"want ik wil dit niet doormaken"

"Hoezo maar wat dan" vraagt hij.

"Twijfelen tussen twee jongens en als mijn hart je niet kan vergeten dan moet mijn hoofd een oplossing vinden"

"Maar eerst wil ik een antwoord, ik wil het je horen zeggen" "Wat moet ik zeggen vraagt hij. "Dat weet je wel" "Zeg maar wat wil je horen"

"Ik wil weten of wij samen nog een kans hebben of dat ik je voor altijd moet vergeten"

Dylan Zucht.

"ik snap het wel", ik sta op en loop naar de deur

"Nee Olivia wacht even" "Neeneee laat me maar", "ik zal je niet meer storen". "Ik zal je nu voor altijd vergeten".

Ik kom aan in mijn kamer en begin te wenen, Jess komt net binnen.

"Liv wat is er" ze kijkt bezorgd

"Dylan" zeg ik door mijn tranen heen

"Wat is er dan gebeurd" vraagt ze ongerust

"Dylan is mij vergeten", ik begin nog harder te wenen

"Oh Liv toch", ze komt naar me toe en geeft me een knuffel

"Liv"

"Ja Jessica"

"Ik denk dat het beter is dat je hem vergeet, hij verdient je niet, echt niet"

POV DYLAN

Wat ben ik toch dom, ik stuur net de liefde van mijn leven weg

Ik wist niet wat ik moest zeggen, moest ik eerlijk zeggen dat we nog een kans een kans hebben of liegen en zeggen dat ik verliefd ben op Camilla, want ik kan alleen nog maar aan Olivia denken.

Ik kom aan bij de kamer van Camilla

"Hey Dylan, kom binnen"

"Hey Camilla, we moeten even praten"

"Wat is er dan"

"Ik... ik ben oneerlijk tegen je geweest"

"Over Liv zeker" zegt ze

"Hoe weet je dat" vraag ik

"Dylan, ik weet dat je nog veel voor haar voelt, meer dan vriendschap"

"Vind je dat erg" vraag ik

"Ja een beetje, je had van in het begin eerlijk tegen mij moeten zijn"

" Maar je snapt dat we nu niet meer samen verder kunnen" zeg ik

"Ja dat snap ik" zegt ze, maar beloof me één ding, maak het goed met Olivia, jullie horen bij elkaar"

"Ik weet niet of dat wel kan" zeg ik, " ik heb haar hard gekwetst"

"Maak het dan terug goed met haar"

"Ik weet niet of dat wel gaat" zeg ik stil

"Probeer het gewoon", "als jullie echt van elkaar houden dan komt dat zeker goed, echte liefde overwint alles

Ik glimlach naar haar, "bedankt Camilla"

"Daar heb je vrienden voor"