Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ''

Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και το δυνατό φως με τύφλωσε, προσπάθησα να εστιάσω και να καταλάβω που ακριβώς βρισκόμουν , είναι ένα άσπρο δωμάτιο και εγώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και καλοδιωμένη σε πολλά μηχανήματα που κάνουνε διάφορους θορύβους..Ήμουν σε νοσοκομείο.. Προσπάθησα να θυμηθώ πως είχα φτάσει ως εδώ αλλά ήταν σαν να είχα ένα κενό, αισθανόμουν τον λαιμό μου ξερό και διψούσα απίστευτα.

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και γύρισα το κεφάλι μου προς εκείνη την κατεύθυνση , ένας γιατρός είχε μπει μέσα και έγραφε σε κάτι χαρτιά , σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε , ήταν όμορφος έτσι όπως είχε πάρει σαστισμένη έκφραση.

''Ξυπνήσατε επιτέλους..πως νιώθετε?''

''Διψάω'' κατάφερα να πω....ήρθε προς το μέρος μου και πήρε το ποτήρι με το νερό που ήταν δίπλα μου , με ανασήκωσε λίγο και μου έδωσε να πιώ.

''Πίνε σιγά σιγά σε παρακαλώ'' , τον άκουσα να λέει .Όταν τελείωσα τον κοίταξα και τον ρώτησα τι συνέβη και είμαι εδώ.

-Ήσουν έξι μήνες σε κώμα , είχες ένα ατύχημα λίγο μετά τα χριστούγεννα δεν θυμάσαι τίποτα;''

Κάποιες εικόνες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, εγώ με τον Φίλιππο να τσακωνόμαστε, να βγαίνω από το σπίτι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση , να μπαίνω στο αυτοκίνητο και να φεύγω.Έκλαιγα τόσο πολύ που δεν είδα ότι είχα μπει στο αντίθετο ρεύμα, φώτα να με τυφλώνουν  και μετά σκοτάδι... Άκουσα την φωνή του γιατρού και επανήλθα στην πραγματικότητα.

''Μην ζορίζεις το μυαλό σου θα σου έρθουν όλα σιγά σιγά.Πρέπει να κάνουμε κάποιες εξετάσεις  για να βεβαιωθούμε πως είναι όλα καλά και να ειδοποιήσουμε και τους συγγενείς σου πως ξύπνησες''...κούνησα το κεφάλι καταφατικά και δεν είπα λέξη.Τον είδα να βγαίνει από το δωμάτιο και δεν μου άρεσε που ήμουν πάλι μόνη.Άρχισα να σκέφτομαι πως 6 μήνες είναι μεγάλο διάστημα για να λείπω από την ζωή όλων..Πως να είναι οι γονείς μου;ο αδερφός μου;οι φίλοι μου με ξέχασαν;ο άνθρωπος που χτύπησα ζει ή πέθανε;ο Φίλιππος;για πιο λόγο τσακωθήκαμε εκείνο το βράδυ;δεν μπορώ να θυμηθώ..ένα χτύπημα στην πόρτα με έβγαλε από τις σκέψεις μου..''περάστε'' είπα, άνοιξε και είδα να μπαίνει η μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια..

''Κορούλα μου ξύπνησες''...............

-Λοιπον γεια σας..ειναι η πρωτη αποπειρα που κανω για να γραψω κατι δικο μου..ελπιζω να με στηριξετε, μακαρι να σας αρεσει η ιστορια μου και φυσικα περιμενω τα σχολια σας..ισως στην αρχη να ειναι λιγο βαρετα αλλα θα εχει ωραια συνεχεια..ευχαριστωωω πολυ...καλη αναγνωση