Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;;''

Γύρισα από την δουλεία για να πάρω την Λυδία για φαγητό...Είχαμε κανονίσει με τα παιδιά να πάμε όλοι μαζί...Είναι πολλές ώρες κλεισμένη στο σπίτι και δεν μου αρέσει καθόλου να βαριέται...

Μπήκα στην αυλόπορτα και ο άντρας της ασφάλειας λείπει...Πολύ περίεργο...Πάντα είναι μπροστά από την πόρτα....Άνοιξα την πόρτα και είχε απόλυτη ησυχία....

''Μωρό μου, ήρθα...Είσαι έτοιμη;;;'' δεν πήρα καμία απάντηση....Ανέβηκα προς την κρεβατοκάμαρα....

''Πριγκίπισσα είσαι εδώ;;;'' πάλι τίποτα...Πήγα σε όλα τα δωμάτια και δεν ήταν πουθενά....Άρχισα να πανικοβάλομαι και φώναζα σε όλο το σπίτι....Τίποτα..Βγήκα στην πόρτα να δω που είναι αυτός ο ηλίθιος...Τον είδα να τρέχει προς το σπίτι...

''Κύριε Ορέστη,η δεσποινίς Φράγκου δεν είναι πουθενά...'' τον έπιασα από το κουστούμι..

''Τι λες ρε;Που στο διάολο ήσουν;Που είναι η γυναίκα μου λέγε...Που είναι;;;''

''Δεν ξέρω...Πήγε στο πάρκο μια βόλτα και την κοιτούσα από δω...Χτύπησε το κινητό μου,ήταν ο Κύριος Γιώργος για να δει τι γίνεται...Γύρισα το βλέμμα μου ένα λεπτό και μετά δεν ήταν εκεί...Την ψάχνω σαν τρελός εδώ και μισή ώρα...''

''Τι λες ρε;Γιατί βγήκε από το σπίτι;Γιατί;;;'' είχα αρχίσει και τρελαινόμουν...''Πάρε τηλέφωνο τον πατέρας της πες του τι έγινε...'' έβγαλα το κινητό να πάρω τον Στέφανο...

''Είναι η Λυδία μήπως μαζί σου;;''

''Όχι ρε γιατί τι έγινε;Μόλις μπήκα σπίτι...''

''Δεν είναι εδώ...Εξαφανίστηκε....'' φώναξα 

''Έρχομαι'' είπε και το έκλεισε...

Σε πολύ λίγο στο σπίτι γινόταν χαμός...Παντού άνθρωποι να ψάχνουν το σπίτι,η αστυνομία είχε ειδοποιηθεί και με τα μέσα του πεθερού μου δεν χρειάστηκε να περιμένουμε για να αρχίσουν να την ψάχνουν...

Το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί...Απειλούσα θεούς και δαίμονες..Πιάστηκα στα χέρια με έναν αστυνομικό...Ο Στέφανος ήρθε και με τράβηξε πιο πέρα...

''Ρε μαλάκα ηρέμησε...Δεν βοηθάς έτσι...''

''Τι να ηρεμήσω ρε;Μου λες;;Πού είναι ρε φίλε;Που είναι;;Θα τρελαθώ το καταλαβαίνεις;''δάκρυσα....Δεν ξέρω από πότε έχω να κλάψω στην ζωή μου....

''Θα την βρούμε ρε μαλάκα...Θα την βρούμε..Θα κινήσω γη και ουρανό αλλά θα την βρούμε...''

Δεν μπορούσα να μιλήσω....Δεν μπορούσα..Αν πεθαίνανε κάτι θα πέθαινα...

''Να πάτε να βρείτε αυτόν τον καραγκιόζη...Αυτόν τον ηλίθιο τον Φίλιππο Δεληγιάννη..Αυτός φταίει...Πηγαίνετε να τον βρείτε γιατί αν πάω εγώ θα τον σκοτώσω...'' φώναξα και είδα δυο αστυνομικούς να βγαίνουν από την πόρτα..

Ξαφνικά ένιωσα να πνίγομαι με τόσο κόσμο μέσα στο σπίτι...Ανέβηκα τα σκαλιά και πήγα στο δωμάτιο...Έκατσα στο κρεβάτι και κοιτούσα το κενό...Έπιασα το κεφάλι μου που κόντευε να εκραγεί....

Όχι δεν γίνεται αυτό...Θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα....Θα αρχίσει πάλι να διαμαρτύρεται για την κοιλιά της που έχει μεγαλώσει,και ότι την κλωτσάει συνέχεια η κόρη μου....Θα πηγαίνει πέρα δώθε και θα λέει ότι την πονάνε τα πόδια της αλλά δεν θα βάζει κώλο κάτω...Χαμογέλασα σε αυτή την ανάμνηση...Που είσαι ζωή μου;Που είσαι;

Κατέβηκα κάτω για να δω αν έχουμε κανένα νέο...

''Τι γίνεται;''ρώτησα τον Στέφανο

''Έχουν πάει τον Φίλιππο για ανάκριση...Αλλά Ορέστη έχω κάτι να σου πω...''

''Λέγε..''

''Ο Φίλιππος ήταν εδώ το πρωί...Τον κάλεσε η Λυδία...''

''Τι λες ρε;;;Όχι αποκλείεται...''

''Ναι τον κάλεσε η ίδια...Έδωσε εντολή να τον αφήσουν να περάσει...Έκατσε περίπου 1 ώρα και μετά έφυγε...''

Σήκωσε το μάτια μου ψηλά....

''Γιατί δεν ακούει ποτέ;Γιατί που να πάρει και να σηκώσει;''

''Από την αρχή δεν πίστευε πως είναι αυτός..Μας το είχε πει...''

''Ναι αλλά νόμιζα πως είχε αλλάξει γνώμη..Έτσι είχα καταλάβει..''

''Μάλλον άλλαξε αλλά ήθελε να το διαπιστώσει μόνη της..Την ξέρεις την Λυδία..Καταλαβαίνει μόνο αν κοιτάει τον άλλον στα μάτια...''

''Είναι ξεροκέφαλη και πεισματάρα που να πάρει..'' φώναξα και πέταξα ότι υπήρχε πάνω στο τραπέζι.... 

Είχαν περάσει πολλές ώρες και δεν είχαμε μάθει τίποτα...Έξω είχε νυχτώσει και όλοι καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα...

''Που μπορεί να την έχουν πάει μου λες;;;'' ρώτησα στον Στέφανο...

''Δεν ξέρω ρε φίλε...Δεν ξέρω...''

Οι οικογένεια της και η κολλητή της είχαν μείνει εδώ δεν νομίζω πως θα κοιμόταν κανένας σήμερα....Οι αστυνομικοί έψαχναν παντού..Το σπίτι φαινόταν τόσο άδειο χωρίς την καρδιά μου...Τόσος κόσμος και όμως παντού έβλεπα ένα κενό...

Αισθανόμουν την καρδιά μου να έχει σταματήσει να χτυπάει...Μια ψύχρα με είχε κυρίευση...Έβλεπα την μάνα και την κολλητή της να κλαίνε λες και ήδη είχαν χαθεί όλα...Τίποτα δεν με ένοιαζε εκτός από το να βρούμε την Λυδία....Πως να είναι;Που να την έχουν πάει;Φοβάται μόνη της;Κρυώνει χωρίς εμένα;Που είσαι ψυχή μου;;Λίγο υπομονή και θα σε βρούμε..Θα σε έχω πάλι στην αγκαλιά μου και δεν θα σε αφήσω ποτέ....

Άκουσα το κουδούνι να χτυπάει...Μπορεί να την είχαν βρει..Κάνε θεέ μου να την βρήκαν και να είναι καλά..Μόνο αυτό ζητάω...Πήγα προς την πόρτα και την άνοιξα...

''Τι κάνεις εσύ εδώ;;;;;''