Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΜΗΝΥΜΑΤΑ''

Εδώ και δυο εβδομάδες που έχουμε μάθει ότι το μωρό μας είναι κοριτσάκι ο Ορέστης πετάει από την χαρά του...Δεν έχουμε πει σε κανέναν τίποτα, σήμερα όμως που θα έρθει ο αδερφός μου με την κολλητή μου για φαγητό και ταινία θα τους το πούμε...

Όλα κυλούσαν ήρεμα και εγώ ένιωθα πιο ευτυχισμένη από ποτέ...Μέχρι πριν δυο μέρες μοιραζόμουν την χαρά του Ορέστη για το μωρό μας...Όμως από προχτές παίρνω κάποια μηνύματα στο κινητό από έναν άγνωστο αριθμό και δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται...Με έχουν τρομοκρατήσει,αλλά δεν έχω πει τίποτα στον Ορέστη...

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν λάθος ή κάποια φάρσα αλλά μετά έγιναν συγκεκριμένα...Ας πούμε το ένα από αυτά έλεγε..''Παράτα τον αυτόν,δεν σου ταιριάζει..Έλα να μεγαλώσουμε μαζί το μωρό σου'' στην αρχή πανικοβλήθηκα και ήθελα να μιλήσω στον Ορέστη αλλά δεν το έκανα..Δεν ήθελα να αναστατωθεί χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο..Είναι υπερβολικός στο να με προστατεύει και να με φροντίζει και δεν ήθελα να γίνει πιο πολύ παρανοϊκός..Αν συνεχίσουν όμως σε κάποιον θα μιλήσω.. 

''Όλα καλά μωρό μου;'' διέκοψε τις σκέψεις μου ο Ορέστης...

''Ναι, μια χαρά..Γιατί;''

''Απλά τις δυο τελευταίες μέρες είσαι λίγο στον κόσμο σου...''μου απάντησε και με κοιτούσε περίεργα...

''Όχι αγάπη μου όλα είναι καλά..'' του είπα και του χαμογέλασα...

Καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ μπροστά από το αναμμένο τζάκι....Ήταν μέσα Νοεμβρίου και έξω είχε πολύ κρύο...Κάθε βράδυ χουχουλιάζαμε οι δυο μας και πολλές φορές μας έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ μπροστά από το τζάκι...Τα πρωινά βέβαια πάντα βρισκόμουν στο κρεβάτι μας μέσα στην αγκαλιά του...

Μέτα από λίγο χτύπησε το κουδούνι και σηκώθηκε το μωρό μου να ανοίξει...Ήταν τα παιδιά....

''Κολλητούλα τι κάνεις;Τι κάνει το σημαδάκι...;'' ααα δεν θα τα πάμε καλά...Ο Στέφανος με τον Ορέστη από πίσω γελούσαν και τους έριξα μια δολοφονική ματιά...

''Καλά είμαστε..Το δικό σου σημαδάκι τι κάνει;'' άρπα την....Ούτε και σε αυτήν άρεσε να λένε έτσι το μωράκι της...Ξαφνικά σοβάρεψε και κόπηκε και το γέλιο του Στέφανου...Άρχισα να γελάω τόσο πολύ με τις φάτσες τους που δεν άντεξαν και έβαλαν και αυτοί τα γέλια...

Μετά από το φαγητό,όπου εγώ με την Χριστιάννα τρώγαμε σαν γουρούνες και τα αγόρια μας πείραζαν ότι δεν θα αφήσουμε τίποτα γι'αυτούς πήγαμε και κάτσαμε στο σαλόνι...Λέγαμε διάφορα και κάποια στιγμή ο Ορέστης είπε