Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΔΟΥΛΕΙΑ''

Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή...Ξυπνήσαμε μαζί,ήπιαμε το καφεδάκι μας και αράξαμε σπίτι...Το μεσημέρι φτιάξαμε μαζί φαγητό και κάναμε σαν μικρά παιδιά...Ο Ορέστης με έκανε να γελάω συνέχεια...Δεν είχα νιώσει ποτέ πιο ευτυχισμένη...Όλοι η υπόλοιπη μέρα πέρασε με μας αγκαλιά να συζητάμε, να βλέπουμε ταινίες και όλα ήταν μια χαρά...

Ήρθε το βράδυ και έπρεπε να πάει σπίτι του γιατί αύριο δουλεύαμε...Θα ήταν η πρώτη μέρα μου στην δουλειά...Αποφασίσαμε με τον Ορέστη ότι στην δουλειά θα ήμουν απλά μια υπάλληλος μέχρι να λέγαμε για την σχέση μας.Δεν θέλαμε να δώσουμε στόχο..Πιο πολύ εγώ δηλαδή..Αυτόν δεν τον πείραζε...Όπως έλεγε ήθελε να φωνάξει σε όλους ότι είμαι δικιά του...

Ξύπνησα το πρωί της Δευτέρας ανανεωμένη και ξεκούραστη...Ντύθηκα με μια φούστα μέχρι το γόνατο με ένα μικρό σκίσιμο στο πλάι και ένα λευκό πουκάμισο αμάνικο..Γόβες με μικρό τακούνι γιατί ήθελα να είμαι άνετη,βάφτηκα ελαφρά και ξεκίνησα για την δουλειά...

Όταν έφτασα και κατέβηκα από το ταξί έκατσα να θαυμάσω λίγο το εξωτερικό του κτιρίου...Έμοιαζε με παλιό αρχοντικό.. Καλοδιατηρημένο...Με τίποτα δεν θύμιζε γραφεία εταιρίας..

Μπήκα μέσα και είδα μια κυρία γύρω στα πενήντα να κάθεται στην ρεσεψιόν....

''Καλημέρα σας...Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;''

''Καλημέρα..Με περιμένει ο Κύριος Αναγνωστόπουλος..Είμαι καινούργια υπάλληλος..''

''Το όνομα σας παρακαλώ..''

''Λυδία...Λυδία Φράγκου...''

''Μπορείτε να πάτε στον δεύτερο όροφο.Τέρμα δεξιά είναι το γραφείο του κύριου Αναγνωστόπουλου...Σας περιμένει..''

''Ευχαριστώ πολύ..''της χάρισα ένα χαμόγελο και πήγα προς το ασανσέρ...

Χτύπησα την πόρτα και περίμενα..

''Περάστε ''άκουσα να λέει με αυτήν την βαθιά και σέξι φωνή του..

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα..Τον είδα να κάθετε πίσω από το γραφείο του...Φορούσε ένα γκρι κουστούμι..Είχε βγάλει το σακάκι και είχε σηκώσει τα μανίκια από το πουκάμισο του..Είναι τόσο όμορφος...

Το γραφείο είχε παντού φως..Στα δεξιά του το στόλιζε μια τεράστια τζαμαρία από το πίσω μέρος του κτηρίου...Στα αριστερά του είχε ένα τεράστιο τραπέζι με 12 καρέκλες και πιο μπροστά έναν δερμάτινο καναπέ..

''Μωρό μου...ήρθες...''Σηκώθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο να με φιλήσει...

''Μάλιστα κύριε Αναγνωστόπουλε..''είπα και έκανα ένα βήμα πίσω..

Με κοίταξε, σήκωσε το φρύδι του και χαμογέλασε...

''Μου αρέσει έτσι όπως ακούγεται από αυτό το τέλειο στοματάκι...''όσο μιλούσε τόσο με πλησίαζε...Χαμογελούσε πονηρά και εγώ απλά καθόμουν και τον κοιτούσα...

''Ορέστη...''

''Τι μωρό μου;ούτε ένα φιλάκι;Μου έλειψες..''αχ πως να αντισταθώ σε αυτόν τον άντρα....

''Όχι δεν είναι σωστό..Είμαστε στην δουλειά''

''Σσσσσ''είπε και με φίλησε...λιώνω απλά....Μόλις πήρε αυτό που ήθελε απομακρύνθηκε και χαμογέλασε πάλι..

''Και τώρα δεσποινίς Φράγκου μπορούμε να ξεκινήσουμε..''κούνησα το κεφάλι μου και μου ξέφυγε ένα γελάκι...Μερικές φορές κάνει σαν μικρό παιδί..Αλλά μου αρέσει...

Με πήγε στο γραφείο μου,που παρεπιπτόντως  ήταν μια πόρτα μακριά του,και μου έδειξε τα κατατόπια.....Μου εξήγησε τι έπρεπε να κάνω και ξεκίνησα κατευθείαν δουλειά....

Έτσι πέρασαν δυο ολόκληρες εβδομάδες...Γνώρισα τους πάντες εκεί μέσα και δεν είχα κανένα πρόβλημα..Είχα εξοικειωθεί με την δουλειά και ο Ορέστης ήταν πάντα δίπλα μου για ότι απορία και αν είχα...

Τα βράδια μοιράζαμε τον χρόνο μας μια στο σπίτι μου,μια στο σπίτι του...Βγήκαμε και δυο φορές με τον αδερφό μου και με την φίλη μου..Τα πιο πολλά θέματα περιστρέφονταν γύρω από την δουλειά..Πως τα πάω, αν έχω προσαρμόστει και τέτοια...

Σήμερα είναι Σάββατο και κανονίσαμε να πάμε όλοι μαζί για φαγητό..  Μιλούσαμε για διάφορα θέματα μέχρι που κάποια στιγμή γύρισε ο Στέφανος προς την μεριά μου..

''Λοιπόν αδερφούλα θέλω να σου πω κάτι..''τον κοιτούσα και κατάλαβα πως δεν θα μου άρεσε αυτό που θα έλεγε...

''Πες μου...''

''Σε δυο μέρες έρχεται ένας φίλος μου από την Αμερική..Και θέλω να σου τον γνωρίσω..Είναι πολύ καλό παιδί και νομίζω πως θα ταιριάζετε μεταξύ σας..''

''Τι;;;;'' είπε ο Ορέστης λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε και γυρίσαμε όλοι να τον κοιτάξουμε...