Mecburuz insanlara anlayış göstermeye.
Mecburuz insanlığın hatalarına göz yummaya.
Mecburuz . Ve sadece
MECBURUZ.
Hangimiz yorulmadı? Hangimiz isyan etmedi? Hangimiz ağlamadı?
Hangimiz sahil kenarında, sokak ortasında elinden şekeri alınan çocuk gibi hissetmedi?
Hissettik. Yorulduk. Ağladık. İsyanımızı da ettik. Ama güçlü kalmak zorundaydık ve bundan öncesi güçlü olmayı öğrenmeliydik.
Öğrendik mi?
Öğrendikten sonra öyle kalabildik mi?
Tüm bunların cevabı bu kadar zor geliyorsa ne öğrenmişiz ki?
Mecburuz güçlü olmaya.
Mecburuz güçlü kalmaya.
Mecburuz insanoğluna göz yummaya.
Mecburuz çünkü;
Zafer tek kişiliktir ve rakiplerimizi alt etmeliyiz.
Güçlü olmalıyız ve öyle kalmalıyız. Hayata karşı güçlü durabilmek için.
MECBURUZ ÇÜNKÜ ;
Sonbaharda rüzgarın savurduğu yaprak olmamak için.
