Hiç ummadık yerden ummadık dostlarımız çıkar. Masanda yalnız oturduğunu sanarsın ama bir kitap , bir müzik, bir kulaklık dostluk eder sana. Yalnızlık huzurdur aslında. Yalnızlık dışa vurulmamış duygulardır, değerlidir duygularımız neden dışa vuralım ki bizde kalsın. Onları seni asla satmayacak en sadık dostuna emanet et misal , kulaklıklarına. Sevgini ona göster.
En sadık dostundur o git desende gidemez ki. Senindir sana aittir. Bazen biri sıkar canını ona sığınırsın o anlatır sana herşeyi ne yapman gerektiğini , neden yaralandığını , yaranı nasıl saracağını. Bunları duyarken ağlarsın ve kablosuna değer gözyaşların o çeker tüm derdini, hüznünü.
Küçücük insanlarız zaten şu kocaman dünyada. Kimiz ki biz ? Neyi değiştirebiliriz ? Kime kafa tutabiliriz ? Boşvermiş yalpalana yalpalana yolunda giden insanlarız. Kim bize itimat eder ki ?
Kendi gözyaşımızda , kendi derdimizle , kendi dermanımızla yaşar gideriz. Her dert geçer ama geçtikten sonra çok güçlü oluruz biz. O güç o kuvvet binlerce derdi yıkar geçer.
Ama biz derdimiz geçti diye, güçlüyüz diye dostlarımızı satmayız. En yakın zamanımızda yanımızda olan bize yol gösteren o sadık dostumuzu "kulaklıklarımızı" unutmayız. Yine dinleriz şarkımızı ama bu sefer dert şarkısı değil, zafer şarkıları yankılanır kulaklarımızda.
