Uçurumun kenarında. Vazgeçmek... Vazgeçersen kaybetmek. Kaybedersen acı çekmek.
Vazgeçmek ise bir cesaret. Bir eylem hatta koskoca bir devrim.
O kadar acıtıyor ki bazı şeyler... Aldığı nefes bile ihanetmiş gibi hissettiriyor insana. O kadar kötü bir şey ki bu. Kaçsan sonu yok. Kaçmasan çıkarın. Bir insanın ağlarken uyuyakalması nedir bilir misiniz? Sürekli kaybetmesi. Sürekli yeniden denemesi. Sürekli birşeyleri düzeltmeye çalışması. Sürekli kendini kandırma çabası. Sürekli mutluymuş gibi gözükmek ve en acısı da güçlü gibi görünmek, görünmeye çalışmak.
Acıtıyor işte böyle kendini tutamıyorsun sonra anlatsan olmuyor anlatmasan olmuyor. Ki ne kadar anlatırsan anlat o hislerini belli edememek daha çok kanatıyor o yaranı. Hep kendine yapıyorsun ne yapıyorsan. Kötülükleride ve iyi gibi gözüken kötülükleride...
Her halikarda yanıyorsun. Ne yaparsan yap yaranamıyorsun. Ya olmaz mı hiç mutluluk. Yok olmuyor. Mutluluk diye birşey yok... Hepsi palavra. Hepsi oyun. Sadece kimisi kendini oyuna fazla kaptırıyor. Kimisi erken uyanıyor kimisi geç işte. Çok acıyor ya anlatılmıyor.
His denen şey nasıl desem böyle bir hastalık sanki. Tek fark tedavisi yok. Yok albayım tedavisi yok. Yanıyorum bak yanıyoruz. Hani nerede? Mutluluk çok uzakta ya çok uzakta. Yakın değil inanmayın. Kanmayın bu sözlere artık. Kandıkça daha çok canınız yanıyor çünkü. Yandıkça tükeniyoruz çünkü. Elimizdekiyle yetinelim diye de avutamıyorum ki. Çünkü elimizde acımızdan başka birşey yok. Acıya tokuz. Mutluluğa aç. Ama mutluluk denen şey yok. Bu bir son mu yoksa başlangıç mı? Bunuda mı kendimiz belirleyeceğiz? Ya allah aşkına bırakın. Hiçbirşey bizim elimizde değil. Olmuyor. Ağlayarak yazdığım bu satırları her defasında ağlayarak sona kavuşturuyorum. Çünkü...
Mutluluk diye birşey yok.
