Saving Me - LT

Hoofdstuk 32

Lexy POV

Charlotte komt naar me toelopen en laat me zitten op een stoel. Ik heb overal in de bus gekeken waar Louis is maar hij is nergens te vinden.

'Lex, doe rustig!' hoor ik Charlotte vaag zeggen. Alles om me heen is een waas en mijn keel slaat dicht. Het is moeilijk om adem te halen.

'LEXY!' Ik kijk op naar Charlotte. 'Calm down! Neus in mond uit!' Ik luister naar wat ze doet en kom langzaam weer naar een regelmatige ademhaling.

'Okay, Lexy, vertel wat er is. Ik weet niet waar Louis is.' Zij ook al niet. Ik zal haar maar uitleggen wat er aan de hand is.

'Ik heb de laatste dagen een dro-' Ik stop met praten omdat m'n mobiel trilt. Ik haal m'n mobiel uit m'n broekzak en open het sms'je; Onbekend.

"Hi dochtertje van me! Dacht je echt zo makkelijk van me af te zijn? Je vraagt je zeker af waar Louis is? Ja ja dat zou ik ook doen! Ik geef je 1 hint, concertgebouw O2 Arena hier in Londen. Wees er snel bij, de tijd tikt! x"

'Het spijt me zo!' zegt Charlotte die achter me staat, ze heeft dus alles gelezen. 'Wil je dat ik mee ga?' Ik knik. Samen pakken we onze telefoons en jassen en lopen uit de bus.

De jongens mogen ons echt niet volgen! Als we bij de O2 Arena aankomen zien we een briefje hangen aan de deuren.

"En hoelaat is het? Hopelijk heb je er niet te lang over gedaan! Kom binnen zal ik zeggen!" Ik kijk naar m'n horloge: 21:30.

Ik open de deuren en stap naar binnen, een fel wit licht verblind mijn ogen, het enigste wat is zie is iemand op een stoel.

Ik pak Charlotte's hand en loop rustig naar de persoon op de stoel. Ik knijp harder in Charlotte's hand merk ik. Voor me, voor me, ik kan het niet geloven. Nee, dit kan niet.

Voor me zit een spierwit persoon, ogen dicht en handen op de rug. In het gezicht zitten schrammen en blauwe plekken. Het haar bedekt denk ik het ergste. 'Zo, zo!' Hoor ik boven me. Ik kijk boven me en zie een zak met zand naar beneden vallen, ik zet snel een stap opzij. IS ZE GEK GEWORDEN OFZO?!?!

'WHAT THE HELL?!' schreeuw ik. 'L-lex-y?' Ik draai me om naar de stoel, Louis. 'Louis, shhhht! Alles komt goed!' zeg ik tegen Louis. Ik wrijf zachtjes over de blauwe plekken in zijn gezicht.

'Oooh, dat hoop je maar!' Ik kijk omhoog, achter de stoel staat m'n moeder. 'Waarom?' Fluister ik. 'WAAROM?!' Spuugt m'n moeder uit. Ik veeg het speeksel uit m'n gezicht en kijk haar aan. 'Ja waarom?' Fluister ik, alweer. Mijn stem is zo zwak nu.

'JIJ, DENKT ZOMAAR NAAR LONDEN TE GAAN ZONDER DOEI TE ZEGGEN EN DAN OOK AL M'N GELD MEENEMEN?' Ik voel de woede op borrelen vanbinnen en sta op.

'TEN EERSTE! JIJ BENT ALTIJD WEG! TEN TWEEDE! JE SCHREEF ZELF OP HET BRIEFJE DAT HET GELD VOOR MIJ IS! EN TEN DERDE! JE BENT ER NOOIT!!!!!!!!' Nee, ik ga niet meer kalm doen! Nee, ik ben nu niet dat rustige en aardige meisje. Niemand zit aan mijn dierbaarste!

Achter me hoor ik deuren open klappen. 'HANDEN OMHOOG! POLITIE!' Huh, wie heeft de politie gebeld. Ik kijk naar Charlotte. Ze knikt liefjes naar me en loopt daarna het concertgebouw uit.

Ik zak op mijn knieën voor Louis, als mijn moeder de handboeien om heeft. Louis wordt los gemaakt en slaat zijn armen om me heen.

Ik voel de tranen over mijn wangen rollen. 'I-ik was b-bang dat ik je zou v-verliezen.' zeg ik. 'Nooit, Lexy! Wij horen bij elkaar! Ik kan je niet laten gaan!'

'Mevrouw, ik moet hem mee naar de ambulance nemen.' Ik kijk op en zie een vrouw, ik denk ongeveer 35, staan in een ambulance pak. Ik knik en laat Louis meegaan naar de ambulance.

'LEXY!' De jongens en meiden komen de zaal binnen rennen. Ze knuffelen me en vragen wat er is gebeurd. Ik vertel ze het hele verhaal.

Ik word na een paar minuten verstoord door de ambulance vrouw. 'Louis moet naar het ziekenhuis, wie gaat er mee?' vraagt ze. Iedereen kijkt mij aan. 'Echt?' vraag ik. Iedereen knikt.

Ik loop met de vrouw naar de ambulance en ga langs Louis zitten. Hij pakt mijn hand en kijkt diep in mijn ogen. 'Everything is gonna be alright.' zeg ik, als Louis' ogen zich sluiten.

'ZUSTER WAT GEBEURD ER?' Ik raak helemaal in paniek. 'Rustig, mevrouw. Hij is alleen in slaap gevallen. Wat hij heeft meegemaakt is niet niks. Het heeft een grote inpect op hem.' Ik knik en kijk naar de slapende Louis langs mij.

Goh wat hou ik van deze jongen! Ik heb eigenlijk nooit verteld waarom en hoeveel!

Het is gewoon, hij vervult mijn leven elke dag. Als ik hem nooit zou gekend hebben, zal ik hier waarschijnlijk niet meer zijn. Elke dag sleept hij me er doorheen, met zijn lach, ogen, humor en serieusheid! Zijn lach is gewoon perfect. De manier dat hij zijn tanden laat zien en z'n hoofd achterover slaat. Die helder blauwe ogen, waar ik elke dag in verdwaal en elke dag van moet lachen! Je kan zijn humor in z'n ogen aflezen. Z'n humor is gewoon perfect. Als ik me slecht voel is hij daar voor mij met z'n grapjes die me weer laten lachen en laat genieten van het leven, maar hij heeft ook een serieuse kant die hij alleen laat zien als hij je vertrouwd. Je kan door zijn serieusheid goed met hem praten, kortom hij is perect! En ik heb geluk dat ik iemand zoals hem heb ontmoet!

__________________________________________________

Hey, dit is nog niet het einde! Waarschijnlijk nog 3 hoofdstukken + een epiloque!

Vote/comment/fan?

xx Lissa