Number : 7

Bölüm 1 - "Ben Hırsız Değilim!"

Minseok gözlerini kısıp televizyona bakarken yanındaki arkadaşına çok kısık çıkan bir ses tonunda "Son 12 yıldır her yerde takip ettiğim kişi, Luhan. Görüp görebileceğin en iyi futbolculardan biri, iyilik sever bir tip gibi gözükse de, bunu reklam için yapan bir zengin züppe ama böyle dediğime bakma, biz üniversitedeyken fazlasıyla masumdu ve sen şimdi gelmiş bana diyorsun ki 12 yıldır takip ettiğin adamın evine girme şansın var öyle mi?"

"Evet yapman gereken tek şey bizi o eve götürmek seni rahatlıkla o eve sokarım."

"Pekala, yarın akşam partide olacak gidebiliriz öyleyse."

Ertesi akşam Minseok arkadaşı ve onun getirdiği birkaç kişiyle birlikte arabaya binip Luhan'ın evine gitti. Minseok heyecanla ilk içeri giren olurken diğerleri de onun peşinden girip aniden yüzlerini örtüp evin her yerine dağıldılar. Minseok ise bu sırada Luhan'ın yatak odasının nerede olduğunu arıyordu. Birkaç dakika sonra ise gürültülü bir şekilde alarmlar çalmaya başlayıp Luhan'ın kapısı açıldı. Herkes kaçarken Minseok'da panikleyip çıkışa yöneldi tam çıkıyordu ki Luhan onu yakasından tutup geri çekti.

Minseok gözlerini sımsıkı kapatmış durmaksızın "Özür dilerim." derken Luhan onun yüzüne dahi bakmadan yatak odasına sokup yatağına fırlattı ardından kapısını kilitleyip camın önüne geçti. Bu sırada Minseok'ta dizleri üzerine oturup başını öne eğip Luhan'dan af diliyordu.

"Hırsızlık yapmak için fazla genç değil misiniz? Eliniz ayağınız var neden hırsızlık yapmak istediniz ki? Ayrıca arkadaşlarının yerini bana bildirmen gerek ki, polis geldiğinde tek senin başın yanmamalı değil mi?"

Minseok Luhan'ın dediklerini duyunca yaşla dolu gözlerini kocaman açıp Luhan'a baktı.

"Ben ben özür dilerim, lütfen beni polise verme! Biz hırsızlık yapmıyorduk! Ben, ben sadece evini çok merak etmiştim, arkadaşım da beni buraya sokabileceğini söyleyince dayanamadım, lütfen affet beni."

Luhan korkuyla ona bakan Minseok'un yüzünü inceledikten sonra camını açıp içeriye temiz hava girmesini sağladı, ardından ona yakınlaşıp yüzünü incelemeye başladı.

"Osun değil mi? Her maçımı en önde izleyen kişi."

"Ne hayır hayır, birisine benzetiyor olmalısın."

"Hayır ses tonun bile aynı 'Ben Kim Min Seok! Senin bir numaralı fanın!' Sana milyon kere imza vermiştim, ne yapıyorsun onları satıyor musun? Paraya mı ihtiyacın var o yüzden mi evime girip bir şey çalmaya kalktın?"

"Hayır ben hırsızlık yapmak için burada değilim, gerçekten özür dilerim. Böyle içeri girmemem gerekirdi. Lütfen beni bağışla."

Minseok ellerini birleştirip Luhan'dan onu bağışlaması isterken Luhan tekrar camının önüne geçti.

"Ah sanırım şimdi polislerle uğraşamayacağım, yarın sabaha kadar burada kalman gerekecek."

Luhan başını uzatıp camdan bakarken Minseok'a dönüp "Buradan atlayamazsın öyle değil mi? Ellerini ve kollarını bağlamak istemiyorum. Kaçmaya çalışmanı da istemem açıkçası tüm gecemi de burada geçiremem. Ah her neyse kaçarsan polis seni bulabilir."

Luhan camını kapatıp daha fazla bir şey demeden kapının kilidini açtı odadan çıkıp tekrar kapıyı kilitledi. Sabah ise arkadaşının gelmesiyle birlikte kapıyı açıp onu kontrol etti. Minseok dizlerine kendine çekip adeta ufacık olmuş bir şekilde uyuya kalmıştı.

"Vay canına dostum, bu lokmayı tek başına yemeyi planladın?"

"Ne saçmalıyorsun sen? Evime girmiş olan bir hırsız o, ya da arkadaşlarının kurbanı ne bileyim, polis gelince her şeyi öğreniriz."