Marrying Him

Chapter 43 - Accept

YURI'S POV

It's been 1 week since the "Akin ka lang" thingy. Well of course back to normal pero mas sweet na siya ngayon.

"Hoy teh. May aayusin ka pa. Wag ka muna pangiti ngiti dyan."

I was back in my senses nang kurutin ako ni Rian sa tagiliran.

"Aray naman. I know, I know."

Kakausapin ko pa kasi si Woohyun. Siya pala kasi ang dahilan kung bakit naalala ni Jungkook ang lahat. Palagi nalang niya ako tinutulungan. Parang si Jimin. Pero si Jimin, nagpakalayo layo. Pero si Woohyun, nandyan parin sa tabi ko kahit siya nasasaktan naman. Ang haba ng hair ko no.

"I know, I know ka dyan. Pero di mo naman alam kung ano gagawin at sasabihin mo."

Minsan nagtataka narin ako kay Rian eh. Ang daldal niya na ngayon. Di katulad ng dati na hanggang 5-6 words lang ang sinasabi niya.

"Alam ko."

Pinanlakihan niya naman ako ng mata.

"Mamaya mo na siya kakausapin."

Napalaki ang mga mata ko.

"MAMAYA?! AGAD AGAD?!"

Napatakip naman siya ng tenga niya.

"Pag nasira eardrums ko, sasabunutan kitang babaita ka."

Nag peace sign naman ako sa kanya.

"Alam mo pala? Pero kung makasigaw ka kanina akala mo ngayon ko palang sinabi sayo yan. Nung isang araw ko pa sinabi sayo yun teh!"

Nag peace nalang ulit ako.

Kung tinatanong niyo kung nasaan nanaman sila Jia at Gianne, well nasa library. Kasama ulit boyfriends nila. Si Rian nanaman kasama ko kasi naglalaro si V ng basketball. Pero papunta na nga daw maya maya.

"Siguraduhin mo na makakausap mo siya ng maayos ah?"

Tumango naman ako na parang bata.

"Good. Tara na nga sa classroom."

At ayun hinila nanaman niya ako.

JIA'S POV

Kanina ko pa pinapanood si Lance magbasa ng libro. Nakita ko "PAPER TOWNS" ang nakalagay. Maganda daw to eh.

"Baby."

Nabigla ako ng bigla niya akong tawagin.

"Eh? bakit?"

Napa chuckle naman siya.

"Kanina pa kita napapansin na nakatingin ka sa akin. May problema ba?"

Umiling iling ako bigla.

"Akala ko meron eh. Magbasa ka nalang din baby. May mga libro pa dyan."

Ngumiti nalang ako. Wala ako sa mood magbasa ng libro.

"4 months na pala tayo baby."

Out of nowhere kong sinabi.

Napatingin ulit siya sa akin. Linapag niya muna sa table yung libro, at hinawakan ang dalawa kong kamay.

"It doesn't matter kung gaano na tayo katagal baby. Kung tutuusin hindi pa matagal ang 4 months eh. Ang matagal ay yung life time. At tatagal tayo baby. Kasi mahal natin ang isa't isa. Basta baby, just trust me no matter what. Okay?"

Ngumiti naman ako sa kanya at tumango. Bigla ko siyang yinakap.

"Mahal na mahal kita, baby."