Crimson and Blue

Chapter 52(Let go)

 "Girlfriend? You call Crimson your girlfriend?! Sinong niloko mo?! Everything was fake! And it's all because of that bet! You're busted bro!" asar na sabi ni Dylan na nagawa ng tumayo. Akmang susugod ulit si Blue ng pumagitna ako.

"Stop it Blue! What's the matter with you?!" sigaw ko sakanya na halatang ikinagulat nila ni Dylan dahil siguro iyon ang unang beses na narinig nila akong sumigaw sa galit. Nakagat ko ang aking labi sa pagpipigil na umiyak.

"Crimson-"

" I don't want to hear anything from you! Just leave!"

"Please listan to me, let-"

"You don't want to leave? Fine, I'm the one who's going to leave!" dali dali akong nagpunta sa pinto pababa ng rooftop. Pero bago ko pa mabuksan iyon ay nahawakan na ni Blue ang kamay ko para pigilan ako.

"Please Princess, let's talk" nagsusumamo nitong sabi. Binawi ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak nya at humarap.

" Talk? About what? You want to tell me how you made a fool out of me, is that it?" umiiyak kong sabi.

"Baby please don't cry-"

"Stop! Stop it ok! Stop pretending that you care! Stop pretending that you're really sorry! Tell me, what have I done to deserve this?! I believed in you Blue! In everything you told me!I trusted you, and what hurt most is that I love you! I did love you!"

" I love you too Crimson! Please don't cry! Let me explain first."nakikiusap nitong sabi sabay punas ng daliri nya sa luha ko pisngi, na tinabig ko naman.

" Stop it! I don't need your explanation nor apology, I've heard it all, let's just stop this charade! Umiiyak ko ulit na sabi. Tiningnan ko ang kanyang mga mata at hinanap ko ang mga kasagutan na hinahanap ko."How could you break my heart Blue?why did you do this to me? Tell me, what have I done to deserve this?! What?" tinakpan ko ang mukha ko ng dalawan kong palad at umiyak ng umiyak at dahil doon ay nagkaroon ng pagkakataon si Blue para yakapin ako at aluin.

"Please stop crying Princess, you did not do anything wrong, it's all my fault! Im not asking you to forgive me now, but please hear me. And let me have another chance to show you how much I love you and how much I care." Nakikiusap na sabi nito.

Pero di ko na ito pwede palagpasin, eto na ang tamang pagkakataon, na kailangan kong sunggaban. Wala nang atrasan. Kaya itinulak ko si blue palayo saakin, nakita ko ang luha sa kanyang pisngi at tinatagan ko ang aking sarili. pag di ko nagawang palayain ngayon si blue, di ko na magagawa pa kahit kalian. Baka lalo pa akong mapamahal sakanya.

Huminga ako ng malalim, at pinahid ang mga luha sa aking pisngi, inayos ko ang sarili ko at taas noong tumingin sakanya.

"Tapusin na natin Blue! Lets forget everything! Don't worry I have nothing against you! Thanks for everything, specially for the memories, kahit na scripted, I'll cherish it." Huminga ako ng malalim at pinilit na patatagin ang boses sabay ng pag pipigil sa pag iyak. "So...I guess this is goodbye." Pinilit kong ngumiti para ipakita sakanya na ayos lang ako, kahit na alam namin pareho na nagpapanggap lang ako.

Mabilis akong tumalikod, mahirap na baka bigla pang pumatak pinipigilan kong ang luha, baka kaonting pagmamakaawa pa nya ay bumigay na ako.

" No! love, please lets talk, at least listen to me, I'll make it up to you, I promise! Just give me another chance and please don't leave me!" Nagmamakaawa nyang sabi.

Pero kailangan ko na talagang umalis, ayokong makitang umiiyak si blue dahil baka hindi ko mapigilang lumambot ang puso ko at makalimutan ko ang ginawa nya saakin. Kaya nag umpisa na akong lumakad papunta sa exit ng rooftop, pero bago pa ako makalayo ay nilingon ko si Blue. Nakatingin sya saakin habang lumuluha, ang kamay nya ay humahagod sa kanyang buhok na tila ba hindi alam ang gagawin, parang pinipilit nyang pakalmahin ang kanyang sarili bago tuluyang magwala. Ganito pala ang pakiramdam ng makakita ng lalaking umiiyak, regret is evident all over his face. Parang gusto kong bumalik at ayusin ang lahat lahat saamin but that won't solved the problem, what's done cannot be undone, we both have to let go. Ganoon pala ang pakiramdam na makita mo ang taong mahal mo na umiiyak, para bang gusto kong tumakbo pabalik sa kanya at sabihing pinapatawad ko na sya pero hindi pwde kailangan kong magpakatatag at panindigan ang desisyon ko.

"I really hope that you did enjoy your reward Yuan, goodluck to the both of you, don't worry I'm a good sport. I just hope it's all worth it." sabi ko sakanya na nakaplaster ang ngiti sa labi.

Tumakbo ako pababa bago pa mag bago isip ko, pinilit kong alisin sa isip ko ang hitsura ni Blue ng iwan ko sya. He look helpless and miserable. Kaya binilisan ko ang lakad ko para makalayo sa lugar na iyon. Alam kong pinagtitinginan ako ng lahat ng kasalubong ko pero wala na akong pakialam taas noo akong lumakad .