7 YIL ÖNCE
O zamanlar çok gençtim,çok tecrübesiz,hiç hata yapmayan,hiç acı çekmeyen,ihanetin ne olduğunu bilmeyen,aşkın da...
Bir gün bir adam tanıdım,ve çok sevdim.Yaşadığım şehire sığamadım sadece bir adam yüzünden.Kendi yalnızlığım bile bana kalabalık geliyordu.Bir adam tanıdım,çok sevdim..
Chris'i tanıdığımda 18 yaşındaydım.Her yaz kaldığımız yazlık evlerimizden birinde kalıyordum Jeremy ile.
Bir gün kafamıza esmişti.Gecenin 3'ünde onunla içmeye gittik.Geldiğimiz yer hareketli bir mekandı.Karşımda ise gözlerimi alamayacağım kadar yakışıklı bir adam duruyordu.Gözlerimi ondan kaçırdıkça bakışlarını çekmiyordu benden,tam aksine..
Yanına gidip konuştum.Adının Chris olduğunu öğrendim.Ona ilk görüşte öylesine aşık olmuştum ki dayanamıyor gibiydim.İçimden onu bırakmak hiç gelmiyordu.
Buranın çok kalabalık olduğunu söyledi.Jeremy'i eve yollayıp Chris ile gittim.
Onunla gece boyu konuştuk.İçtik.Beni evine götürdü.Eve girer girmez ona öyle sıkıca sarıldım ki,hiç bırakmayacakmış gibi.Ömrümde ilk kez aşkı görüyordum bir adamın gözlerinde.
Belki sarhoşluktan,belki de zaten niyeti buydu bilmiyorum ama,bana dokunmasına bile bile izin vermiştim.
"Aşkın ne olduğunu bir adamın nefesinde hissettinizmi siz ?"
Ben hissetmiştim.
Artık her gün onu görüyordum.Yine birlikte içiyorduk,eğleniyorduk.Tabi kardeşimi o ortamlara sokamıyordum çünkü henüz 12 yaşındaydı.
Bir gün hamile olduğumu öğrendim.Bu habere sevinmiştim.Onunla evlenebilirdik,evlenecektik.Beni bırakmayacaktı..
Evine gittiğimde onu bulamadım.Arkadaşlarından öğrendiğim kadarıyla burdan sadece trenle gidilen bi şehire yerleşmiş.
Hiç bir şey bana engel olmuyordu.Aşk,Jeremy,bebeğim...
Yine de gidecektim işte.Uzun da olsa zorda olsa sevdiğim adamı bulmak zorundaydım.Yine kollarında nefes aldığımı hissedecektim sarılırken..
Ve gittim.O şehirde bir otele yerleştim Jeremy ile.Karnım sürekli ağrıyor,sızlıyordu.Jeremy doktora gidelim diye ısrar etse de onu dinlemedim.
Adını sordum bazı kişilere,fotoğraflarını gösterdim.Yine de onu,sevdiğim adamı bulamadım.
O şehirde kaldığım için çok paraya ihtiyacım olmuştu.Gündelik evlere temizliğe gitmeye başlamıştım.Bir gün bir kadın geldi.Hamileydi.Evde temizleyemediği bölümler olduğunu söyledi bana.Kabul ettim.
Gri binanın içine girdim.Elimde temizlik malzemeleri.Bir de günden güne ağırlaşan karnımı taşıyordum.Gördüğüm ilk dairenin onların olacağını söylemişti.
Kapıyı çaldım.İçeriden bir ses geldi "Gir !" Sesin olduğu odaya gittiğimde hayatımın en acı gününü yaşadığımı anladım.
Sevdiğim adamı kaybetmiştim.Onu bulmak için buralara kadar gelmiştim.Chris'imi...
Meğerse onun burada bir ailesi varmış,doğmak üzere olan bir bebeği,bir evi,güzel bir eşi..
Bunların hepsi bizim de olabilirdi diye geçirdim içimden.Karnımı tuttum.Bana baktı,hayalet görüyormuş gibi bana baktı.
Daha 18 yaşındaki bedenim bu kadarını da taşıyamazdı.Ben kaybetmiştim ; sevdiğim adamı,huzurumu,mutluluğumu,ve şimdide canımı,bebeğimi kaybediyordum işte.
Bayılma gibiydi biraz ama söylediklerini duyabiliyor,görebiliyordum.Chris beni kucağına alıp hastaneye götürdü.Karısını evde bıraktı.
"Durumu nasıl doktor bey nesi var ?"
"Şok geçirmiş olmalı,acil müdahale etmezsek bebeği kaybedebiliriz."
"Bebek mi ?"
Doktor başını salladı
"Sanırım karınız 4 aylık hamile,ayrıca bebek kız."
Chris hayatının şokunu yaşarmış gibi etrafına bakındı.Gözlerinde yorgunluk,telaş vardı.En çok ta pişmanlık..
Tabi artık herşey için çok geçti.Artık bir çocuğumuz yoktu.Pek belli etmesem de öldüğünü hissetmiştim.
Chris'in gözü önünde karnımı tutup "yaşa bebeğim,lütfen güçlü ol,nolur !"diye sayıkladım.Gözleri doldu.
Ameliyat bittiğinde Chris yanıma geldi.Şuan ondan nefret ediyordum.Bana yalan söylediği için,gittiği için,beni bıraktığı için,beni hiç sevmediği için..
Bebeğimiz küvezdeydi.Gelişmemişti ama yaşatmaya çalışıyorlardı onu.
Doktorlar bir kaç dakika sonra onu kaybedeceğimizi söyledi.Yaşama ihtimali %2 imiş.Ben yine de yaşayacağına inanmak istiyordum.
Chris de bende onu kucağımıza aldık,gelişmemiş olan vücudu,küçücük elleri.Dünyanın en mükemmel anıydı kızımı avuçlarımda hissetmek.Ve onu 4 ayda olsa karnımda taşımak.
Onu bizden aldıklarında asıl şimdi en acı anımı yaşadığımı hissettim.
Chris'i hiç bir zaman affetmeyecek olsam da birbirimize sarılıp deli gibi ağlamıştık.Anne ve babasının hatalarının bedelini kızımız ödemişti.Bu dayanılmazdı..
Chris bana yeniden birlikte olabileceğimizi söyledi.Karısını bırakmasına izin vermedim.Ve onu affetmediğimi söyledim.Çekip gittim.
Sadece bir kaç ay içinde hem en büyük mutlulukları hemde en büyük acıları tatmıştım.Bu bir tek adam yüzündendi,Chris !...
