The Unmoved Wife [Ongoing]

Chapter XXVIII - Clarence

========================================================

Comment and Vote

========================================================

<Marielle's POV>

"We really need to talk"
Pagasabi ko sa kanya niyan, napatayo siya at nagulat dahil sa pagdating ko.

"A-ate, anong ginagawa mo dito?", tanong niya sa akin habang kinakabahan siya at biglang tumayo sa kanyang kinauupuan.

"Follow me!", I said with my commanding tone at pinakita ko talaga ang pagkainis ko sa kanya.

Gusto kong mag-usap kami sa kotse dahil baka hindi ko mapigilan at makagawa ako ng eksena dito kaya mas mainam na sa kotse na lang.
Nakarating kami sa parking lot at napansin kong konti lang ang tao. Tama lang sa gagawin ko sa kanya.

*SLAP*

Napayuko lang siya sa ginawa ko at hindi ininda ang malakas na pagkakasampal ko sa kanya.

"You stole it. How dare you to do that!", sigaw ko sa kanya dahil alam ko na kung bakit pala nawala ung bote ng gamot dahil kinuha niya.

"I'm sorry ate!", sagot niya sa akin kaya napa-smirk ako dahil duon.

"Don't dare to call me 'ate'! You freakin' asshole at ngayong alam mo na may sakit ako, anong gagawin mo? Huh? Ah, yes... I totally forgot that you will tell to my husband that I am going to die, and the moment na kinakatakutan ko will surely come, ang iwan ko ang lahat ng mahal ko. Then you are here, sasabihin sa akin na magpagamot ako. Ayokong mangyari iyon Clarence. Ayokong makita lahat ng mahal ko ay nag-aalala sa akin dahil sa sakit ko" nakaiwas ako ng tingin sa kanya dahil sa mga nangyayari.

"Paano ang bata, Marielle?"

"Ako na ang bahala duon. Titiyakin kong mabubuhay ang bata, ang tanging gagawin mo lang ay itikom mo iyang bibig mo", matigas na pagsabi ko sa kanya pero nag-smirk lang siya sa akin.

"I can't, I am sorry. Malalaman nila ang kalagayan mo sa ayaw at sa gusto mo", maglalakad na sana siya at patungong kotse niya noong hinawakan ko siya sa kanyang kamay.

"I will do everything but please don't tell to my husband or anyone in the family", tumingin siya at nanatiling hindi nakatingin sa akin noong may sinabi ako na kinagulat niya.

"I will file an annulment to him then I will continue my treatment abroad", napalingon siya sa akin na parang mali ang gagawin ko pero ano nga ba ang tamang gawin sa ganitong mga bagay.

"So please, do this one for me at kapag wala na ako dito sa Pilipinas or sa mundong ito. Can you tell them my real reason? Sa gagawin ko kasi baka kamuhian ako lahat ng taong nasa paligid ko at kahit kailan ay hindi ko na maipaliwanag sa kanila", kasabay nuon ang pagpatak ng luha ko.

"Hindi ba talaga magbabago ang isip mo?", tanong niya sa akin ngunit tanging pag-iling lang ang ginawa ko.

"Aasahan ko iyan Clarence", tinapik ko siya sa likod at patuloy na sumakay sa kotse.

Matagal ko ng pinag-iisipan ito at alam kong balang araw ay pagsisihan ko ang gagawin kong ito hanggang sa huli ng araw ko.

<Clarence's POV>

Nakatingin lang ako sa kotse niya hanggang hindi na maabot ng aking paningin. Ano ba talaga ang gagawin ko? Lahat ng tao na nasa paligid niya ay masasaktan kahit ano man ang maging desisyon niya.
Nakapanlulumong isipin na maaaring mawala si ate Marielle, tungkol naman sa feelings ko sa kanya. Tingin ko kailangang ko munang isipin si ate kaysa sa nararamdaman ko sa kanya. Alam ko rin naman na walang mangyayari sa pagmamahal ko sa kanya dahil magkakaroon na sila ng pamilya ni kuya William.