Τα Παιδιά του Χειμώνα

Αλήθειες

Πήρα εξιτήριο την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως δύο άτομα είχαν έρθει να με βοηθήσουν να τακτοποιηθώ στο δωμάτιο. Ο Μαξ και η Λίλι. Η Λίλι με υποβάσταζε από τα αριστερά, ο Μαξ από τα δεξιά, ενώ κανείς δεν έλεγε να καταλάβει πως τα πόδια μου ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και μπορούσα να περπατήσω μια χαρά και μόνη μου. Αρνήθηκαν να με αφήσουν, ενώ μπορούσα να διακρίνω εχθρικά βλέμματα ανάμεσά τους. Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο, η Λίλι σχεδόν αφηνίασε και δεν ήθελε να αφήσει τον Μαξ να μπει μέσα. Εκείνος δεν αντέδρασε σχεδόν καθόλου. Με άφησε υπό την φροντίδα της φίλης μου, ενώ με έπιασε εξαπίνης, όταν ήταν να φύγει. Πέρασε το χέρι του γύρω από τον λαιμό και άφησε ένα φιλί στο μέτωπό μου. Έπειτα άνοιξε την πόρτα ήρεμα και έφυγε.
Γύρισα να κοιτάξω τη Λίλι. Είχε στυλώσει το βλέμμα της στην πόρτα με τα μάτια έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους.
"Τι ήταν αυτό;" ρώτησε χωρίς να πάρει τα μάτια της.
"Ειλικρινά, δεν ξέρω" απάντησα και κάθισα στο κρεβάτι, τρίβοντας μαλακά το πονεμένο μου χέρι.
"Ήταν φιλί αυτό που είδα;" ρώτησε και πάλι.
"Λίλι, ειλικρινά δεν έχω τι να σου πω, δεν-"
"Δεν ήξερα πως ο Γκόρντον μπορεί να κάνει και τίποτα άλλο με τα χείλη του πέρα από το να βρίζει" σχολίασε και κάθισε σοκαρισμένη στο κρεβάτι της. "Πού πάει ο κόσμος, Θεέ μου;"
"Γιατί εκπλήσσεσαι τόσο;" ρώτησε όσο πιο ανάλαφρα μπορούσα.
"Γαμώτο, Οντέτ!" ξέσπασε. "Έπρεπε να είχα μια κάμερα, να βγάλω μια φωτογραφία το περιστατικό και έπειτα να την δείχνω δεξιά και αριστερά και να ρωτάω αν το βρίσκουν φυσιολογικό. Στοίχημα πως οι περισσότεροι θα νόμιζαν πως είναι photoshop".
"Ίσως να έχουν πάρει τον Μαξ με στραβό μάτι. Ίσως και να μην είναι τόσο κόπανος όσο τον έχουν".
"Ό, τι και να λες, τον αστυνομικό τον έφαγε. Δεν με πείθει, ακόμα και αν δεν είναι υπεύθυνος για τον θάνατο του Μπικς και του Κέιλεμπ". Μια ιδέα σχηματίστηκε τότε στο μυαλό μου. Έπρεπε να το τσεκάρω, αλλά δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τους υπολογιστές της βιβλιοθήκης. Κάτι μου έλεγε πως θα είχαν πειραχτεί μετά την είσοδό μας στο γραφείο των ΜακΚλάγκεν. Έπρεπε να βρω έναν υπολογιστή. Και ο μόνος που μπορούσε να με βοηθήσει, ήταν ο Άλεξ.

"Οντέτ! Χαίρομαι που είσαι σώα και αβλαβής!" έκανε ο Άλεξ καθώς μου άνοιγε την πόρτα στο γραφείο του.
"Ο Μαξ ευθύνεται γι' αυτό" απάντησα χαμογελαστή. "Αν δεν με προλάβαινε, πιθανότατα...."
"Ναι, κάτι μου ανέφερε. Όπως επίσης μου ανέφερε πως το περιστατικό συνέβη αφότου μπήκατε στο... εκεί που μπήκατε τέλος πάντων". Μπορεί να μην γνώριζα πολύ καλά τον Άλεξ, αλλά ο Μαξ τον εμπιστευόταν. Δεν θα του έλεγα γιατί, αλλά θα του έλεγα πως ήθελα την βοήθειά του.
"Ακριβώς. Κοιτάξτε..."
"Κόψε τον πληθυντικό, Οντέτ" με μάλωσε τρυφερά.
"Ωραία" είπα και γέλασα. "Κοίτα, Άλεξ, θέλω την βοήθειά σου. Χρειάζομαι έναν υπολογιστή".
"Έχουμε στην βιβλιοθήκη και στην αίθουσα-"
"Ναι, ναι το ξέρω, αλλά δεν τους εμπιστεύομαι πλέον. Θέλω έναν που να μην συνδέεται εδώ, που να μην ανήκει στο ίδρυμα. Δεν ξέρω αν στέκει το σκεπτικό μου, αλλά από έναν τέτοιον υπολογιστή, θα μπορώ να μπω σε όποια σελίδα θέλω" είπα με νόημα.
Ο Άλεξ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. "Κατάλαβα. Θέλεις το laptop μου".
"Αν έχεις την καλοσύνη".
Ο Άλεξ πήγε πίσω από το γραφείο του και έβγαλε έναν φορητό υπολογιστή. "Χωράει στο σακίδιό σου;" ρώτησε. Άνοιξα το φερμουάρ του καρό σακιδίου μου και έβαλα μέσα τον υπολογιστή.
"Σε ευχαριστώ" είπα γεμάτη ευγνωμοσύνη.
"Δεν κάνει τίποτα. Επέστρεψε τον μου μόλις τελειώσεις". Σηκώθηκα όρθια με κατεύθυνση προς την πόρτα. "Οντέτ;"
"Ναι;"
"Ο Μαξ μου μίλησε για το σκεπτικό του και τολμώ να πω πως έχει μια λογική. Άστον να σε έχει το νου του αν αυτό τον κάνει να νιώθει καλύτερα. Θα κάνει κι εμένα να νιώθω καλύτερα, αν ξέρω πως δεν είσαι εντελώς απροστάτευτη".
Έγνεψα θετικά. "Εντάξει. Ευχαριστώ, Άλεξ".