Τα Παιδιά του Χειμώνα

Τραύματα

Ο Μαξ δεν εμφανίστηκε στο γυμναστήριο και η Λίλι αποφάσισε να εξιλεωθεί για τους απανωτούς χυλούς που μου σέρβιρε, έτσι ήρθε να κάνουμε παρέα ποδήλατο, μιας και - όπως πολύ σωστά είχα μαντέψει - και εκείνο το βράδυ θα πήγαινε στου Πι Τζέι.
Μετά από ένα δίωρο πάνω στο ποδήλατο, με τους μύες μου να πονούν και τη μέση μου πιασμένη, αποφάσισα πως ήταν καιρός να κλείσω το απόγευμα και να βυθιστώ στο βράδυ με ένα μακρύ μπάνιο, περιμένοντας τον Μαξ στο δωμάτιο.
Είχα ντυθεί, φορώντας φόρμα αυτή τη φορά μιας και ακόμα κρύωνα με την πιτζάμα και άκουγα μουσική ανενόχλητη. Σχεδίαζα αφηρημένα σε ένα κομμάτι χαρτί, όταν ένας απαλός χτύπος με έβγαλε από τον κόσμο της νότας και με έφερε στην πραγματικότητα. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν ένα τέταρτο πριν από τα μεσάνυχτα και χάρηκα που ο Μαξ είχε αποφασίσει να έρθει νωρίτερα.
Μόλις όμως άνοιξα την πόρτα, ένα βαρύ αντικείμενο με χτύπησε στο πρόσωπο και με έριξε κάτω. Γεύτηκα το ίδιο μου το αίμα, το χείλος μου είχε σκιστεί και το μάτι μου φάνηκε να πρήζεται. Ανασηκώθηκα περιμένοντας να δω τον άνθρωπο που με χτύπησε, αλλά το μόνο που είδα ήταν μια θολή φιγούρα ντυμένη στα μαύρα. Τα μάτια μου είχαν δακρύσει από τον πόνο και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Μετά βίας κύλησα στη άκρη, καθώς το ρόπαλο του μπέιζμπολ κατευθυνόταν προς το στομάχι μου. Σήκωσα μανιασμένα το πόδι και κλότσησα, πετυχαίνοντας τον βασανιστή μου και παραλίγο να του ρίξω κάτω το ρόπαλο. Το άτομο αυτό με σήκωσε όρθια και με έριξε στον τοίχο δίπλα στην πόρτα μου. Άρπαξα ότι βρήκα μπροστά μου - ήταν η μπότα της Λίλι και την πέταξα προς το μέρος του, βρίσκοντάς τον στο πρόσωπο. Εκείνος θύμωσε, με πλησίασε και με χτύπησε με το ρόπαλο στα πλευρά. Πόνεσα, αλλά μάλλον δεν θα είχα σπάσει κάτι, γιατί ο πόνος δεν ήταν τόσο αφόρητος. Πριν το ρόπαλο σηκωθεί για δεύτερη φορά και μου σπάσει πραγματικά κάτι, κάποιον μπήκε στο οπτικό μου πεδίο και άρχισε να ξυλοφορτώνει τον διώκτη μου. Δεν μπορούσα να δω καλά, είχα χτυπήσει το κεφάλι μου και ζαλιζόμουν, έτσι έμεινα να ζαρώνω σε μια γωνία, πονεμένη και στο χείλος της λιποθυμίας.
Ο Μαξ, ήταν το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν, αλλά δεν τολμούσα να τον βοηθήσω. Δεν μπορούσα. Άρπαξε το ρόπαλο από τα χέρια του διώκτη μου και του το κοπάνησε στο κεφάλι.Έπειτα τον πέταξε από το δωμάτιο και τον άκουσα να κουτρουβαλάει στις σκάλες.
"Οντέτ" έκανε χαμηλόφωνα αλλά ανήσυχα. Με έπιασε από τη μέση και απομάκρυνε τα μαλλιά μου από το πρόσωπο. "Θεέ μου, Οντέτ".
"Μαξ... βοήθησέ με" ψέλλισα αδύναμα.
"Κρατήσου πάνω μου όσο μπορείς" είπε εκείνος και με σήκωσε στα χέρια. "Θα σε πάω στο νοσοκομείο".
Όταν ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν φως μέσα από κουρτίνες. Τινάχτηκα στη θέση μου και κοίταξα γύρω μου. Η Λίλι καθόταν σε μια καρέκλα και ακουμπούσε το κεφάλι της δίπλα στο χέρι μου. Κοιμόταν. Στα δεξιά, στο βάθος του δωματίου, ο Μαξ είχε βολευτεί διπλωμένος σε μια πολυθρόνα και κοιμόταν επίσης. Ταρακούνησα τη Λίλι.
"Ποιός;" έκανε εκείνη ταραγμένη. "Όντι; Ξύπνησες;"
"Τι έγινε;" ρώτησα.
"Κάποιος σου επιτέθηκε και ο Γκόρντον σε βρήκε και σε έφερε εδώ, αλλά αν θες τη γνώμη μου μάλλον ο Μαξ σε ξυλοφόρτωσε, δεν ξέρω, πάντως τον έδιωξα αλλά δεν έφευγε και τώρα είναι-"
"Λίλι" την έκοψα. "Δεν με χτύπησε ο Μαξ".
"Και πάλι, δεν τον γουστάρω τον τύπο. Νιώθεις καλά;"
"Πονάω" της είπα. "Τι έχω;"
"Τύχη βουνό" έκανε εκείνη και τεντώθηκε. "Στραμπουληγμένος δεξιός καρπός, μώλωπες, ένα σκισμένο χείλος και ένα μικροσκοπικό καρουμπαλάκι στο κεφάλι".
"Σπάσιμο;" ρώτησα.
"Ούτε για δείγμα".
Ο Μαξ αναδεύτηκε στη θέση του και άνοιξε τα μάτια. Με κοίταξε και τινάχτηκε όρθιος. "Οντέτ" έκανε ταραγμένος και με πλησίασε.
"Ήρεμα με τη φίλη μου, τραμπούκε" απείλησε η Λίλι και τον αγριοκοίταξε.
Ο Μαξ της έριξε ένα βλέμμα και δεν απάντησε. Προς έκπληξή μου, τύλιξε τα δάχτυλά του γύρω από τα πονεμένα δικά μου και έσκυψε. "Είσαι καλά;"
"Έτσι νομίζω" παραδέχτηκα. "Σ' ευχαριστώ".
"Ναι, μην χάσεις ευκαιρία, χαζό πλάσμα" έκανε η Λίλι και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα μου.
"Λίλι" παραπονέθηκε.
"Άσ' την, δεν με γουστάρει, το ξέρω" έκανε ο Μαξ. "Η τελευταία ανησυχία μου είναι η παρανοϊκή φιλενάδα σου".
"Παρανοϊκός είσαι και φαίνεσαι, ηλίθιε!" έκανε η Λίλι. "Για να μη σχολιάσω το γιατί βρέθηκες έξω από το δωμάτιό μας στα μαύρα μεσάνυχτα".