Τα Παιδιά του Χειμώνα

Μόνοι

Όταν άνοιξα τα μάτια, ήταν σκοτεινά. Δεν αναρωτήθηκα γιατί η Λίλι δεν είχε περάσει από το δωμάτιο μόλις τελείωνε με τις απογευματινές της δραστηριότητες, γιατί ήμουν ακόμα από τον ύπνο και δεν είχα τρομερή επαφή με το περιβάλλον. Κοίταξα δεξιά και αριστερά, ανακαλύπτοντας πως είχα μείνει όλη αυτή την ώρα ξαπλωμένη στο στήθος του Μαξ, κάνοντάς τον μαξιλάρι. 
"Δεν έφυγες" σχολίασα. 
Ο Μαξ με κοίταξε συμπαθητικά. "Κοιμόσουν τόσο γαλήνια" είπε. "Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω". 
"Η Λίλι;" 
"Δεν πέρασε ακόμα" απάντησε. 
"Μου τα είπες αλήθεια όλα αυτά, ε;" ρώτησα. "Δεν τα φαντάστηκα". 
Ο ξανθός άγγελος χαμογέλασε. "Δεν τα φαντάστηκες" είπε καταφατικά. 
"Και τώρα;"
"Τί;"
"Πρέπει να βγεις από εδώ μέσα, Μαξ. Είσαι αθώος". 
"Δεν είμαι, Οντέτ. Μπορεί ο αδερφός μου να σκότωσε, αλλά εγώ με την σειρά μου έφταιγα που δεν τον προστάτευσα. Μπορεί να είναι μεγαλύτερος, πιο έμπειρος, ικανός να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά το ίδιο ισχύει και για μένα". 
"Ανέλαβες μια ευθύνη που δεν σου αναλογούσε. Ο αδερφός σου κάνει τη ζωή του κι εσύ περνάς τα χρόνια σου εδώ μέσα". 
"Πληρώνω για αυτά που έκανα". 
"Για το ότι στάθηκες κάτι παραπάνω από αδερφός στον αδερφό σου, που δεν έχει έρθει καν να σε δει τρίτη φορά. Σταμάτα να θέλεις να φτιάξεις τον κόσμο, Μαξ. Είναι σκατά, το ξέρουμε όλοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να καθαρίζεις εσύ την τουαλέτα από τις βρωμιές ενός άλλου". 
"Ακόμα και να ήθελα να βρω το δίκιο μου" είπε εκείνος. "Ποιός θα με πίστευε;"
"Για αρχή, σε πιστεύω εγώ" είπα. 
Χαμογέλασε και ήρθε πιο κοντά μου. Έγλειψε αμήχανα τα χείλη του. "Με πιστεύεις;"
"Ναι. Αλλά σταμάτα να νομίζεις πως έχεις την θεόσταλτη αποστολή να σώσεις τον κόσμο. Ο αδερφός σου έκανε ένα λάθος. Τεράστιο λάθος και αυτός που το πλήρωσε είσαι εσύ. Ξέρω ότι τον αγαπάς, αλλά είναι αδερφός σου. Είχε κάλλιστα τη δυνατότητα να πάει και να πει πως εκείνος φταίει. Εσύ; Τί έκανες; Χαράμισες τη ζωή σου, αποφάσισες να στιγματιστείς πάντα με την ταμπελίτσα του δολοφόνου, την στιγμή που ο αδερφός σου κάνει ζωή και κότα και δεν σου έδειξε με τον παραμικρό τρόπο ότι εκτιμάει που θυσίασες τη ζωή σου για πάρτη του. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος". 
"Δεν έκανα ό, τι έκανα για να ακούσω το ευχαριστώ από τα χείλη του" είπε. 
"Το ξέρω. Θα μπορούσε όμως να σηκώσει τον κώλο του και να έρθει να σε δει όπως όφειλε να κάνει. Αλλά προτίμησε να αφήσει τον μικρό του αδερφό να πληρώσει τα σπασμένα. Με συγχωρείς, Μαξ, αλλά δεν είμαι και τρελή θαυμάστρια του αδερφού σου". 
Εκείνος χαμογέλασε. "Το κατάλαβα" είπε τρυφερά, περνώντας το χέρι του από τα μαλλιά μου. Με την πολύ υγρασία είχαν αρχίσει να φριζάρουν. Τα μάτια του Μαξ κατευθύνθηκαν στα χείλη μου κι έπειτα διέτρεξαν όλο μου το πρόσωπο. 
"Θα βρω τρόπο να σε βγάλω από δω μέσα" είπα χαμηλόφωνα, νιώθοντας μια υπέροχη ζεστασιά σε όλο μου το κορμί. 
"Μμμ..." έκανε ο Μαξ και με πλησίασε. 
"Το υπόσχομαι" πρόσθεσα αδύναμα. 
"Μη μιλάς καλύτερα" σχολίασε ο Μαξ ήρεμα, με φωνή που μόλις ακουγόταν. 
Με φίλησε. 
Αλλά αυτή τη φορά, δεν τον έσπρωξα μακριά μου. Αυτή τη φορά ανασηκώθηκα, πιάνοντας το πρόσωπό του στα χέρια μου και καβαλώντας τα πόδια του. Τον ένιωσα να χαμογελάει, καθώς έσερνε τα χέρια του στη μέση μου και με πίεζε  στο κορμί του. 
"Μαξ, περίμενε" είπα ταραγμένη και τον απομάκρυνα. Εκείνος έμεινε να βαριανασαίνει και με κοίταζε με προσήλωση. 
"Τι;"
"Και αν έρθει η Λίλι;"
"Αποκλείεται να την συμπεριλάβω στις αποψινές μας δραστηριότητες, μικρή, μη σκας" σχολίασε χαμογελώντας πονηρά και ένωσε ξανά τα χείλη μας. 
"Και πάλι, δεν νομίζω πως φημίζεται για την διακριτικότητά της" σχολίασα και σηκώθηκα όρθια. Ο Μαξ με ακολούθησε, τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και πέφτοντας απαλά στον ώμο μου, όσο προσπαθούσα να γράψω σε ένα κομμάτι χαρτί. 
"Μην ενοχλείτε" διάβασε ο Μαξ και γέλασε, καθώς τον έσερνα ως την πόρτα. Το κόλλησα με ένα από τα αυτοκόλλητα που είχε κολλήσει η Λίλι στο παχύ ξύλο και έπειτα έκλεισα την πόρτα. Το χέρι του Μαξ ήρθε μπροστά μου και έπιασε το κλειδί, γυρνώντας το στην κλειδαριά. "Ας ελπίσουμε να πάρει το μήνυμα" είπε γελώντας στο αυτί μου. Τα δόντια του γράπωσαν το λοβό μου και με τράβηξε απαλά προς τα πίσω, ρίχνοντάς με στο κρεβάτι. 
Μόλις ήρθε από πάνω μου, έπιασα με μανία τα κουμπιά του πουκαμίσου του και άρχισα να τα ξεκουμπώνω λες και με κυνηγούσε ο χρόνος. Ο Μαξ χαμογέλασε και με μια κίνηση πέταξε το πουκάμισο στο πάτωμα.