Heartbroken (Bradley Simspon fanfiction)

36. Friends

Brad

- Chodź. - Prowadzę ją do łóżka. W takim stanie nie można z nią rozmawiać o tak ważnych sprawach.
- Ale zostaniesz ze mną? - Pyta już któryś raz z rzędu.
Dlaczego ona tak bardzo boi się zostać sama?
- Tak zostanę. Nie bój się. - Głaszczę ją po plecach. Patrzę na nią smutnym wzrokiem. Do czegóż ja doprowadziłem.. - Połóż się.
- Połóż się ze mną. - Nawołuje.
Jak to jest, że zawsze lądujemy razem?
Kładę się obok niej. Oboje leżymy na plecach, a w pomieszczeniu można wyczuć tę niezręczność bijącą ode mnie.

Friends just sleep in another bed

- Brad?
- Hmm?
- Nie przytulisz mnie? - Szepcze i jest przy tym taka słodka.
Rano znienawidzi mnie do końca.

* * *

- Brad?! Co ty tutaj robisz?! - Zaczyna wyszarpywać się z mojego uścisku. No, właśnie o tym mówiłem.
- Hej, uspokój się. - Trzymam ją mocno, sprawiając, by spojrzała na mnie.
- Jak ty się tutaj znalazłeś? - Pyta zdenerwowana.
Co jest? Nie ma kaca?
- Chciałem wczoraj z tobą pogadać, ale byłaś tak pijana, że się nie dało. - Puszczam ją. Odsuwa się ode mnie nieco, patrząc na mnie zdziwionym wzrokiem.
- Piłam coś? - Pyta
- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak dużo. - Śmieję się pod nosem. - Dlaczego?
- A myślisz, że czemu ludzie piją? - Kpi ze mnie. - Żeby zapomnieć.
- Chciałaś zapomnieć o mnie? - Pytam podejrzliwie, przysuwając się do niej. Jej wzrok zatrzymuje się na moich oczach, a następnie zsuwa się w dół, by w końcu przestać na mnie patrzeć. Jej usta są lekko otwarte i mam wielką ochotę ją pocałować, ale muszę nauczyć się powstrzymywać takie myśli. Jeśli mój nowy plan ma wypalić, nie mogę myśleć o niej w ten sposób. To jest złe.
- Chciałam zapomnieć o tobie..z wczoraj. - Przyznaje.

And friends don't treat me like you do

Wypuszczam głośno powietrze.
- Przepraszam za wczoraj, wiem, że zachowałem się jak totalny idiota. - Mówię, dotykając dłońmi jej twarzy, prowokując ponowne spojrzenie na mnie.
- Będzie lepiej, gdy już pójdziesz. - Próbuje nie patrzeć na mnie ale uniemożliwiam jej to. - Musimy przygotować się na sesję zdjęciową, potem spotykam się z Taylor. Mamy bardzo mało czasu.
- Jak uważasz. Ale i tak nie unikniesz tej rozmowy. - Zostawiam delikatny pocałunek na jej skroni. Sam nie wiem czemu to zrobiłem, przecież nie powinienem. Ale chyba nic nigdy nie sprawi, że stracę tę ochotę i potrzebę dotykania jej i całowania.
Nie potrafię przestać.
- Bradley, przestań. - Jej głos jest chwiejny i przeradza się w spłoszony jęk.
- Bądź moją przyjaciółką. - Słowa wychodzą z moich ust, zanim udaje mi się je dobrze przeanalizować.
- Słucham? - Patrzy na mnie jakbym miał trzecie oko.
- Bądźmy przyjaciółmi. - Powtarzam. - Udawajmy przez kamerami parę, ale naprawdę bądźmy przyjaciółmi. Nie będziemy się wzajemnie ranić i będziemy mogli być w jednym pomieszczeniu bez wszczynania kłótni. - Przybliżam się do niej. Nie cofa się jak poprzednio.
- Nie wiem, czy będziemy potrafili być dla siebie przyjaciółmi. - Przyznaje.

We're not, no we're not friends
Nor have we ever been

Mogę dostrzec jak bardzo zakłopotana jest przez moją propozycję, ale to chyba jedyne dobre wyjście z tej sytuacji. Musi nam się udać. Nie potrafię żyć z tym, że nie będę mógł mieć jej obok. Uzależniłem się od niej tak bardzo, że boję się utraty tego, co mamy. Właściwie, to tego co mieliśmy.
- Przynajmniej spróbuj. - Wręcz ją błagam.
- Dlaczego to dla Ciebie takie ważne? - Pyta ciekawa. Oto minusy bycia przyjaciółmi z twoją byłą; zna każdy twój ruch i jego znaczenie.
- Ja..- Nie chcę Cię stracić, tak bardzo Cię kocham. - Myślę, że tak będzie dla nas najlepiej.
Z jej ust wydobywa się ciche och.
- Skoro niebiosa nie chcą nas jako pary, to może uda się nam przyjaźń? - Smutno się uśmiecha.
- Uwierz mi, tak będzie lepiej. - Pocieram jej ramię. Jej oczy nie mają już tego samego wyrazu co wcześniej. Teraz są pozbawione emocji, jakby uszło z nich życie.
- Tą miłość trzeba puścić wolno. - Słyszę jak szepcze pod nosem, ale nic się nie odzywam. Nie będę psuć naszej umowy. Choć po krótkim zastanowieniu ona ma zupełną rację. Tą miłość trzeba puścić wolno.