Winterkou

Hoofdstuk 1

Ik kan het niet geloven. Heb ik dan echt een vriendje? Ik zit op mijn bed en laat me achterover vallen. Een lange zucht ontsnapt uit mijn keel. Ik zit hier al meer dan een uur. Ik kijk op mijn wekker. Het is kwart over 6, het is nog vroeg.

Net als ik wil opstaan om mijn bed op te maken komt Mike mijn kamer binnenstormen. Ik laat me weer zakken. 'Zo, je hebt het dus eindelijk geflikt!'. Er staat een brede grijns op zijn gezicht en zijn mooie grijze ogen fonkelen van plezier. 'Waar heb je het over?' vraag ik uitdagend terug. Mike laat een lange kreun horen.

'Oh kom op zeg, Lynn, je gaat me toch niet vertellen dat je niet weet wat het betekent wat er gisteren gebeurde?'. Hij laat zich op het bed naast me ploffen en de grijns keert weer terug op zijn gezicht.

'Als je het maar weet, ik vind het prima, geweldig zelfs. Komt er eindelijk weer eens wat spanning', hij straalt helemaal terwijl hij dit zegt.

'Mike, alsjeblieft, hou nou maar op'. Ik sta op en loop richting mijn kledingkast. 'Oké is goed, ik ga al weg, ik ben alleen benieuwd wat pap en mam ervan vinden', hij grinnikt. Shit! Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik loop met grote passen naar hem toe.

'Nee! Je zegt niks tegen ze! Ik wil eerst zeker weten dat het waar is!'. Met grote ogen kijk ik hem aan. Dan schiet hij in de lach.

'Oké, is goed prinsesje, maar je kunt er maar beter vandaag achter komen anders vertel ik het alsnog!'. Nog voor ik iets kan zeggen staat hij op en rent hij langs me mijn kamer uit. Ik had me helemaal niet gerealiseerd dat hij het nu ook wist. Wat nou als het helemaal niet waar is, en het een grote fout was?

Ik bedoel, dat hij me als wolf tot zijn alfawijfje benoemt hoeft toch helemaal niet te betekenen dat hij me als mens als zijn vriendje wilt? Daarom wil ik dat pap en mam het nog niet weten. Ik trek mijn klerenkast open en laat mijn bed voor wat het is. Ik trek een skinny jeans uit mijn kast en een beige truitje. Ik kijk nog eens goed om me heen, mijn sjaaltje moet toch hier ergens liggen? Ik zie hem onder het bed, geen idee hoe hij daar terecht is gekomen. Gauw kleed ik me om en sla ik mijn roze sjaaltje om mijn nek.

Ik ren naar de badkamer. Ik moet er eerder zijn dan Mike, anders kan weer gaan wachten. Ik maak me gauw op en check mezelf in de spiegel. Oké, is ben klaar. Mijn honingblonde lokken haar rusten op mijn schouder. 'Ik ben altijd jaloers geweest op je haar', Ik schrik en kijk om. Het is Mike, ik was waarschijnlijk de deur vergeten op slot te doen.

'Nee dat ben je niet, Mike, want je bent een jongen'. Hij grinnikt.

'Dat klopt, het was als een compliment bedoeld hoor'. Ik kijk nog eens goed naar mijn haar. Ik heb een mooie slag in mijn haren, die er een beetje voor zorgt dat mijn lange blonde lokken vallen in grote pijpenkrullen.

'Whatever', zeg ik en ik loop richting de deur. Ik was toch klaar hier. '

Nee, Lynn, ik meen het, je bent echt mooi, je moet eens niet zoveel twijfelen aan jezelf'. Verbaasd kijk ik om. Ik trek een wenkbrauw omhoog en lach naar hem. 'En dat zegt mijn kleine broertje?'. Ik grinnik en laat Mike achter. Ik pak nog gauw even mijn tas en ren dan met twee treden tegelijk van de trap af. Mijn ouders zitten al aan de tafel te ontbijten.

'Hee mam!'. Ik weet niet zeker of ze het weten, ik hoop dat ik geluk heb en dat ze ons deze keer niet in de gaten hielden.

'Hoi Lynn!', antwoordt mijn vader. Ik wacht. Ik wacht tot ze erover beginnen. Maar dat gebeurt niet, ze weten het dus niet. Ik laat zachtjes een zucht horen en zet me aan de tafel. 'En, gisteren nog iets speciaals gebeurt?'. Dit keer was het mijn moeder. 'Nee, niet echt'. Ik probeer zo nonchalant mogelijk te klinken. Dadelijk verpest ik het als nog. Ik hoor een klein lachje van rechts dat alleen maar van Mike kan zijn. Hij staat in de deuropening en heeft waarschijnlijk ons korte gesprek afgeluisterd. Ik sta op zonder te ontbijten en trek Mike mee de gang in.