Winterkou

Hoofdstuk 5

Een deel van de roedel staat al bij het hek te wachten. Hun ogen stralen van plezier, het is net een stel honden die zit te wachten op haar koekjes. Alec is er nog niet, maar dat doet er niet toe. Hij komt altijd later. Ik zie Mike nog nergens staan. Jess loopt naar me toe voor een knuffel en Blaz komt naast me staan.

'Bodyguard staat gereed', zegt hij. 'Oh en Lynn, sorry dat ik je niet op tijd opving, het spijt me', maar voordat hij zijn zin af kan maken wuif ik het weg.

'Het is al goed Blaz, wat gebeurd is is gebeurd en alsnog bedankt voor je hulp'. Van Rena en Lowe krijg ik een glimlachje.

Waar is Mike? Stuur Carma me enigszins bezorgd. Ik grinnik. Ik besluit het te antwoorden voor de hele roedel, ook al vroeg alleen Carma het.

'Mike heeft me vanmiddag geholpen te ontsnappen aan mijn vader, hij heeft volgens mij al zijn opgekropte woede en zo eruit gegooid, letterlijk, dus heb ik hem even de tijd gegeven om af te koelen'. Ik glimlach naar de rest.

'Wacht, Mike heeft het opgenomen voor jóu?', Rena's stem klinkt arrogant. Ik laat haar mijn tanden zien en loop langzaam op haar af. Ik weet dat Rena nu een hekel aan me heeft, na al dat gedoe met Alec en zo, maar ze moet zich toch wat inhouden. Ik sla mijn ogen ten hemel. Waarom kunnen wij niet gewoon normale tieners zijn? Zonder al dat overdreven gedoe van de regels van de roedel.

Jezus, wat is Lynn soms toch een kreng. Het beeld is maar heel zwakjes en daardoor weet ik dat het niet voor mij bedoeld is. Maar toch komt het binnen als een bom. Het komt van Rena. Beduusd blijf ik staan.

Rena, opletten, Lynn is nu alfa, we weten allemaal dat je daar nog aan moet wennen, aangezien je het zelf niet bent geworden, maar Lynn doet wat er van haar verwacht wordt en ze doet het prima, dus hou je woorden voor je. Blaz's beeld is ook maar zwak en niet bedoeld voor mij, maar toch zie ik hem. Misschien kan ik als alfa alle beelden zien, zelfs de persoonlijke. Dat betekent dat Alec alle persoonlijke beelden van mij ook heeft kunnen zien. Een klein stukje paniek bekruipt me.

Ts, dat kreng moet eens leren delen, ik had alfa moeten worden. Even wordt ik wakker geschud, zei Rena dat nou echt? Woede laait in me op en ik zie hoe ze onschuldig voor haar uit staart. Ik kom in beweging en ren woedend naar haar toe. Ik trek mijn lip op om mijn tanden te laten zien en grom luid. Rena schrikt op en kijk bang hoe ik nader. Ze wilt wegrennen, maar ze is al te laat. Ik pin haar op de grond en hang dreigend boven haar.

'Je moet je plaats leren Rena, we zitten in een roedel, het draait niet alleen maar om jou', sis ik naar haar. Rena piept zachtjes ook al doe ik haar geen pijn, ze piept om zich over te geven. Tot zie ik aan haar ogen dat ze het niet op geeft. Ik verstevig mijn greep om haar armen en grom. Zodra ik zie dat ze stopt met tegenspartelen laat ik haar los. Beduusd blijft ze op de grond liggen.

Ik sta op en loop terug naar Carma en Blaz, mijn wolveninstinct zegt dat ik moet doen alsof er niets gebeurd is. Ik moet denken als een alfa. Ik draai me om en werp nog een blik op Rena. Ze is duidelijk geschrokken, maar toch weet ik dat ik het goed heb aangepakt. Ik draai me om en verwacht dat Blaz voor me staat, maar ik plaats daarvan zie ik Alec.

'Wij zijn nog niet klaar Rena, jij en ik moeten eens goed praten', Alec's ogen schieten vuur terwijl hij dit zegt. De woede straalt van hem af, Rena is deze keer echt te ver gegaan. Rena staat snel op en klopt haar kleren af. Ik zie Mike achter Alec staan. Alec's kaakspieren staan gespannen. Hij ergert zich eraan dat de dingen niet gaan zoals hij wil dat ze gaan.

Hij maakt een kleine beweging met zijn hoofd en wijst naar het hek. De roedel komt meteen in actie en een voor een lopen ze het hek binnen. Alec gromt naar Lowe en laat hem zijn tanden zien. Lowe loopt zoals altijd achteraan. Ik zie dat de alfa zijn woede uitstort op de omega. Lowe schiet door het hek en verandert zo gauw als hij kan in een wolf. Lowe heeft zich weer opgeofferd, Alec is alweer iets rustiger.

De rest van de roedel verandert ook, ik zie zes amuletten oplichten in de duisternis van het bos. Het is acht uur 's avonds en al donker, waardoor het licht van de amuletten duidelijk te zien is.

Binnen drie seconden zie ik hoe de mensenlichamen vervangen worden door wolven. Zes paar prachtige ogen kijken me aan, de amuletten hangen om hun nek en hun mooie vacht glinstert in het licht van de maan.

Ik glimlach naar hem en zie mijn eigen amulet oplichten. Een prachtige roze gloed verpreidt zich over mijn lichaam. Alec pakt mijn hand en trekt me door het hek het bos in. En dan voel ik even niks.