Winterkou

Hoofdstuk 8

"Tijd voor actie", joelt Blaz als we het lokaal weer uitkomen. Hou je in, knul, stuurt Alec met een waarschuwende glimlach naar hem. "Hebben we een plan?". Jess kijkt Alec nieuwsgierig aan. Nou en of, goed, we beginnen straks meteen oké, we gaan eerst zijn vriendengroep afzonderen, ik zal de eerste stap zetten, en jullie zullen maar ff moeten bijspringen. O ja, jongens, probeer er geen compleet gevecht van te maken, want jullie weten dat jullie veel te sterk zijn hè! Alec kijkt iedereen even aan om te zien of ze het hebben begrepen. Een aantal gezichten staan teleurgesteld maar ze knikken instemmend. Lynn, jij blijft vlak bij mij, gaat zijn beeld weer verder. Ik hoop dat die idioot vandaag niet naar school is gekomen anders heeft hij een probleem. De roedel begint alvast met lopen. Bezorgd kijk ik op naar Alec. Hij zal wel weten wat hij aan het doen is. Het is eigenlijk ook wel belangrijk dat iedereen zijn plek weer weet. Dit zal waarschijnlijk een goede dag zijn voor Lowe, Alec kan al zijn energie al in iemand anders steken, dus denk ik dat Lowe geluk heeft. Blaz is allemaal beelden aan het sturen van zijn voorstelling van de confrontatie en iedereen ligt dubbel. Hij heeft echt de grootste fantasie. Bijlen en radio-actieve spinnen? We lopen nog even met een omweggetje langs het kluisje. Deels om nog wat spullen te droppen en deels om er zeker van te zijn dat iedereen al in de kantine zit. Nadat we wat spullen hebben verwisseld lopen we weer richting de kantine. "Hé, weet je wat me nou echt leuk leek? Als we nou eens met z'n alle gaan kamperen!". Verbaasd kijk ik naar Mike. Kwam dit echt uit zijn mond. "Ik bedoel, in het weekend ofzo, en dan kunnen we veranderen naar wolven wanneer we willen en mens zijn als we willen. Leuk toch?". Ik moet toegeven, zo slecht was het idee nog niet. Langzaam draait iedereen zijn hoofd naar Alec en mij, wij zullen uiteindelijk toch bepalen of het doorgaat of niet. "Wat denk jij?" vraagt Alec aan me. Bij het idee dat we met z'n alle in een tent gaan slapen wordt ik onzeker, maar dan zie ik al die koppen die me smekend aan kijken. "Lijkt me wel oké", probeer ik nonchalant over te komen. "De baas spreekt", knipoogt Alec naar de rest en hij knijpt even in mijn hand. "Oké, dan zullen we nog een datum uitprikken ergens in de zomer", zegt Mike tegen niemand in he bijzonder. Ik heb een beter plan, onderbreekt Alec hem met zijn beeld, we gaan dit weekend. Uitdagend kijkt hij de roedel rond. Jess en Carma schrikken, maar Blaz trekt een grote grijns. "Tijd dat we weer eens op vakantie gaan, vrijdag, morgen dus, verwacht ik jullie om negen uur 's avonds bij mij", zegt Alec vastberaden. "En neem je spullen mee". Niemand gaat tegen hem in, of ze vinden het echt goed, of ze durven niks te zeggen. Maar ik ben in ieder geval sprakeloos. Wel leuk, weer zo'n roedel uitje. De vorige keer waren we naar Alaska gegaan en hebben we zowat het hele bos leeggejaagd. Maar ik heb er nooit over nagedacht dat we ook als mens een uitje kunnen hebben. "O ja, ik zorg voor de tenten. En aangezien we een roedel zijn worden jongens en meisjes gescheiden, want als het goed is zijn hier verder geen koppeltjes". Alec wordt weer even serieus en kijkt de roedel streng rond. Ik weet dat het belangrijk voor hem is dat wij het enige koppel zijn en dat er niks achter onze rug om gebeurd. Eigenlijk voelt het best machtig om het enige koppel te zijn. Hij maakt een knikje met zijn hoofd, net als wanneer je tegen een hond zegt: vrij. Iedereen begint weer te kletsen en loopt vrolijk verder. Ja, dit is echt een goede dag. En ook Alec is in een goed humeur, zoals ik al had voorspeld is Lowe tot nu toe nog gespaard gebleven en hij loopt vandaag ook een stukje trotser. "Hé, Lynn, kom eens hier!". Zegt Carma tegen mij. Ik wil net naar haar toe lopen, maar Alec houdt me tegen. "We zijn bijna bij de kantine, sorry Carma, maar vandaag wil ik geen onverwachtse aanvallen van rare jongens", laat Alec weten. Carma lijkt het te begrijpen en iedereen wacht braaf bij de kantine deur. Zoals gewoonlijk hoor ik iedereen in de kantine praten. Ik hoor ze goed, wij wolven hebben sowieso al een beter humeur dan mensen, maar ik hoor nog beter. Een van mijn specialiteiten: mijn gehoor. Soms is het zoveel tegelijk dat ik er hoofdpijn van krijg, daarom zorgt Alec er ook altijd voor dat het stil is als wij naar binnen lopen. Dat was ook al toen ik nog gewoon een roedellid was. Alec zorgde goed voor ons. Vandaag was het geluid wel erg hard, iedereen lijkt het te hebben over Gabe, die ene jongen. Soms ligt het ook aan mezelf, als ik ziek ben lijkt al het geluid veel harder te staan. Ik knijp even mijn ogen dicht om me te concentreren op iets anders. Gaat het? Alec kijkt me bezorgd aan. Door al het geluid dat ik binnen krijg is het moeilijk voor me om een beeld terug te vormen. "Ja, het is vandaag gewoon weer wat heftiger, het komt wel goed". Ik pak zijn hand en loop nog wat meer naar de deur. Laten we daar dan maar snel een eind aan maken, knipoogt Alec naar me en hij zwaait de deur open. Zijn ogen staan weer hard. Alec kijkt rond en gromt zachtjes, hij legt iedereen meteen het zwijgen op. Alle hoofden richten zich op ons en een gloed van rust overspoelt me. Al het lawaai is weer verdwenen. Dankje, stuur ik maar naar hem. Hij geeft een kneepje in mijn hand, maar kijkt niet weg van de kantine. Let the game begin, stuur hij vooral naar Blaz en de rest gericht. Dominant loopt hij door de tafels door. De roedel volgt vlak achter ons. Ik probeer mijn rug te rechten en ook als een alfa over te komen, wat me nog verbazing goed lukt, er moet dus toch ergens een alfa in me schuilen. Een aantal meisjes naast me fluisteren zachtjes iets tegen elkaar en helaas voor hun versta ik ook wat, kwaad werp ik ze meteen een blik toe. Een blik die nog nooit had gebruikt, mijn alfa blik. Abrupt houden ze op en verbaasd ontspan ik mijn gezicht weer. Dit is anders dan ik dacht. Het is niet zomaar een blik uitwisselen en iedereen valt stil, je moet je er echt op concentreren, ik vind het knap hoe Alec iedereen zo ver heeft gekregen, ik vind het knap hoe hij met niets begonnen is. Ik besluit om dit toch maar over te laten aan Alec. Hij loopt ergens anders naartoe, niet naar onze gebruikelijke plek, maar toch volg ik hem. Dan zie ik al waar hij op oogt. De tafel met de vrienden van Gabe. Gabe zelf zit er niet tussen. Meteen begint er overal geroezemoes. Een grom en het is weer stil. Alec heeft hier echt alle touwtjes in handen. De tafel van Gabe's vrienden staat in een hoek en Alec loopt naar te tafel recht voor hen, die leeg staat. Ik snap zijn bedoeling al, als we daar gaan zitten sluiten we ze compleet in, dan hebben we volledige macht over ze. En het is een waarschuwing naar de rest. "Jullie zullen het toch niet erg vinden als wij hier zitten, toch?" vraagt Alec met een zogenaamd lieve stem aan Gabe's vrienden. Braaf knikken ze hun hoofd. Alec schuift een stoel voor me naar achteren en gaat naast me zitten, de rest volgt al snel. Als iedereen zit beginnen de leerlingen weer zachtjes met praten, maar nu mag het, als het maar niet te hard wordt. Alec kijkt Blaz aan en maakt een hoofdknikje richting de ingesloten tafel. Blaz glimlacht en staat op. Hij gaat aan de tafel van Gabe's vrienden zitten en zet een nep glimlachje op. De meeste leerlingen kijken aandachtig naar de ongewone situatie. "Zo heren", begint Blaz vermakelijk. "Ik kom eens gezellig bij jullie zitten, want er zijn een aantal nieuwe regels die jullie moeten leren". De jongens die aan de tafel zitten kijken doodsbang naar Blaz en krimpen zo ver modelijk ineen. "Regel één: jullie blijven zo ver mogelijk uit de buurt van mijn vrienden, je mag niet in dezelfde gang lopen en je mag ze niet eens aankijken. Regel twee: vanaf vandaag zijn jullie niet meer welkom in de kantine, helaas voor jullie moeten jullie dus maar ergens op de gang gaan eten. Regel drie: jullie vertellen aan jullie leuke vriend dat wij vanmiddag gezellig met jullie geluncht hebben en leg hem meteen ook even de nieuwe regels uit. Deze gelden ook voor hem ja, en zeg maar tegen hem dat hij voorlopig het beste de komende weken niet op school kan komen tenzij hij gebroken botten wilt. Simpel toch? 3 regeltjes, dat moet toch niet zo moeilijk zijn? Mochten jullie een van deze regels ook maar voor een seconde overtreden zal ik er persoonlijk vor zorgen dat jullie nooit meer in staat zijn om ook maar op school te komen. Begrepen?", vriendelijk kijkt hij de doodsbange jongens aan. "O ja, en de regels gaan vanaf nu in". De jongens lijken ineens wakker te worden en grijpen hun spullen. Na nauwelijks een keer knipperen zijn ze verdwenen. Tevreden staat Blaz weer op en komt hij weer bij ons zitten. "Mocht één van jullie ooit nog zoiets stoms van plan zijn als Gabe, dan gelden dezelfde regels, maar dan waarschijnlijk nog erger", schreeuw Blaz op het einde nog tegen iedereen in de kantine. "Dus leer hiervan". En tevreden zakt hij onderuit. "Dat was best leuk om te doen", glimlacht hij naar ons. Alle leerlingen zijn weer begonnen met praten. Geamusseerd kijkt Alec hem aan. "Mooi verzonnen", en hij geeft hem een stomp. Dit is nog maar het begin van een wereldoorlog bedenk ik me. Wie laat er nou ook een stel wolven wraak nemen?