Tek tek felsefe kavramları, kendileri için, kendi başlarına gelişen rastgele şeyler değildir; tersine, birbirlerine bağlı, birbirleriyle ilişkili olarak gelişirler; düşünce tarihinde ne denli apansız, gelişigüzel ortaya çıkıyor gibi görünürlerse görünsünler, yine de bir kıtada yasayan hayvanlar topluluğunun üyeleri gibi, bir sisteme aittirler: Bu durum. sonunda en farklı felsefecilerin, belli bir olanaklı felsefeler temel şemasına uygun düşmesinde kendini gösteriyor. Görünmeyen bir çekim altında, aynı yörüngede döner dururlar bir kez daha: Eleştiri ve sistemleştirme isteğiyle kendilerini birbirleri karşısında ne denli bağımsız duysalar da, onlardaki bir şey, yönlendirir onları: bir şey birbiri ardınca belli bir düzene iter: doğuştan gelen bir sistemli yapıya, kavramların ilişkisine. Düşünmeleri, aslında. keşfetmekten daha çok. yeniden tanımaktır, yeniden anımsamadır. bir geriye yuvaya dönüştür; kavramların ortaya çıktığı, bir uzak, çok eski ruhun ev işlerine dönüş -bu ölçüler içinde, felsefe yapma, bir çeşit en yüksek derecede atacılıktır35. Tüm Hint, Yunan ve Alman Felsefe yapmaları arasında
tuhaf aile benzerliği, yeterince kolaylıkla açıklanabilir. Özellikle de diller arasında yakınlığın olduğu yerde, ortak felsefe gramerinden dolayı - benzer gramer işleviyle, bilinçsiz egemenlik ve yönetimden dolayı demek istiyorum - felsefe sistemlerinin benzer biçimde art arda gelmesi ve evrimi için, önceden hazırlanan her şeyi önlemek oldukça imkansızdır: Diğer bazı dünya yorumlarına, yolun kapalı oluşu gibi. Özne kavramının en az geliştiği Ural - Altay dillerinin36
alanından olan felsefeciler, büyük olasılıkla "dünyaya" farklı bakacaklar ve Hint - Avrupa ailesinden ve Müslümanlardan farklı yollar bulacaklardır: Belli gramatik işlevlerin çekiciliği, en son durağında, fizyolojik değer yargılarının ve ırksal koşulların çekiciliğidir.- Locke'un, ideaların kökeniyle ilgili üstünkörülüğünü yadsımak için bu kadar yeter.
