Stay away, asshole

Rozdział 6

DANNY

Cain wyglądał jak ktoś, kto nie potrafi się zdecydować, czy właśnie zamienia się w zombie, czy w wampira.

Był potwornie rozczochrany, blady, a wory pod jego oczami wyglądały jak sińce. Gdyby wyszedł tak na ulicę zainteresowałaby się nim opieka społeczna.

- Boże- jęknąłem. Cain skrzywił się i otworzył szerzej drzwi.

- Wystarczy Cain- machnął ręką- Chcesz czegoś konkretnego, czy nachodzisz mnie bez powodu?

- Masz zamiar przez cały dzień siedzieć w domu?- zapytałem, opierając się o framugę- Są u mnie Maia, Ethan i Johnny. Może przyjdziesz? Babcia zrobi coś na ciepło- uśmiechnąłem się zachęcająco.

- Chyba śnisz- patrzył na mnie jak na idiotę- Nie będę siedział z Johnny'm w jednym pokoju.

- Dlaczego?- byłem przygotowany na odmowę, ale nie na aż tak brutalną.

- Po prostu nie- założył ręce na piersi. Wyglądał jakby już zdecydował. Jednocześnie miałem ochotę jakoś poprawić mu humor, jak i zdzielić go po twarzy. To jak traktował Johnny'ego denerwowało mnie od dawna, ale dopiero teraz zauważyłem, jak wielką czuje do niego niechęć.

- Możesz nie zachowywać się jak skrzywdzona księżniczka?- byłem lekko zirytowany, ale udało mi się nie krzyczeć- Nie podoba mi się jak go traktujesz. Nie zrobił ci nic złego- poczekałem chwilę i znów zacząłem mówić, tym razem łagodniej- Proszę, chodź.

Oczy Caina były zmęczone i uparte, ale nie miałem zamiaru się poddać.

- Chodź- powtórzyłem. Wyszło to nieco bardziej błagalnie, niż to sobie zaplanowałem, ale czego się nie robi. W końcu to mój przyjaciel. Okropny, marudny i momentami odpychający, ale mój. Gdybym zawsze poddawał się po jego pierwszej odpychającej odpowiedzi, prawdopodobnie najpierw zerwalibyśmy kontakt, a potem wpadłbym w ciężką depresję. Cain potrafił wysysać z człowieka wszelką radość, jeśli tylko chciał.

- Przekonaj mnie- mruknął, nachylając się w moją stronę. Po raz kolejny uderzyło mnie jak okropnie wyglądał.

- Idź w cholerę- machnąłem na niego ręką i postąpiłem krok do tyłu- Nie będę przed tobą klękał.

Owszem, ryzykowałem. I to bardzo, ale to była w tym momencie jedyna opcja, by ściągnąć go na górę. Odwróciłem się na pięcie i nie oglądając się za siebie ruszyłem w stronę schodów. Szedłem powoli, z rękami w kieszeni, nie śpiesząc się. W końcu usłyszałem trzaśnięcie drzwi. Nadstawiłem uszu i mimowolnie się uśmiechnąłem.

- Nie ciesz się- pacnął mnie w głowę- Robię to tylko dla ciebie.

- Tak, tak, Johnny mówił to samo. Chyba też za tobą nie przepada...

Chłopak westchnął i objął mnie ramieniem.

Och. Cain. Czy wszystko z tobą w porządku?

Spojrzałem na niego z deka przerażony. On nawet nie odwrócił twarzy w moją stronę, tylko mocniej przycisnął mnie do swojego boku. Wcisnął mój policzek w swoją bluzę, poczułem bijące od niego ciepło i zapach proszku do prania.

- Co ty robisz?- syknąłem i odsunąłem się, wciąż piorunując go wzrokiem. Czułem, jak robi mi się gorąco. Mięśnie brzucha skurczyły się nagle tak bardzo, że aż się skrzywiłem.

- Przepraszam za dzisiaj- wreszcie na mnie spojrzał. Spojrzał na mnie i poczułem się, jakby ktoś mnie spoliczkował- Nie wiem, co się stało.

- Wszystko w porządku- zapewniłem nerwowo- Serio. Tylko nie bądź taki przyjazny, bo zaczynam się martwić.

Cain wsadził ręce do kieszeni i zaczął wchodzić na schody. Nie odwrócił się w moją stronę, a ja poszedłem za nim. Co to właściwie miało być? Nagle bierze mu się na czułości, po czym bez słowa wyjaśnienia zachowuje się jak gdyby nigdy nic.