Before and After. || ft. Jack and Finn Harries. (Dutch)

After || 30 days

30 dagen na het ongeluk.

“Hallo Hazel, je nam niet op vandaar dat ik je voicemail inspreek, ik ben het, Finns moeder. Ik wil graag even met je praten, niet over de telefoon maar in het echt. Misschien kunnen we vandaag of wanneer je tijd hebt wat drinken? Bel mij zo snel mogelijk terug wanneer je dit bericht heb afgeluisterd. Het is belangrijk.” Ik luisterde nog eens naar haar voicemail, ik stond te wachten bij het restaurantje waar we hadden afgesproken, de zenuwen sloegen mij te binnen. Ik zag haar auto aankomen rijden. Ze parkeerde hem en stapte uit. Ze liep meteen op mij af. Ze glimlachte moeilijk naar mij en ging op het terras zitten. Het was natuurlijk midden zomer. ‘Waar wilt u het over hebben?’ Vroeg ik angstig, er zat al een brok in mijn keel al wist ik nog helemaal niets. “Willem en ik zitten al na te denken over wat er met Finn moet gebeuren als hij niet uit de coma waakt. Het is al een mand geleden en we geven hem natuurlijk sowieso tot na de zomervakantie. Willem zegt dat we hem moeten laten gaan als hij dan nog niet wakker is… Ik… ben bereid om jaren te wachten. Maar ik wou eigenlijk ook graag weten wat jij er van vindt?” Mijn mond viel open en meteen schudde ik mijn hoofd van nee. ‘Nee!? Er zijn mensen die jaren in coma hebben gelegen, ik snap dat het na die zes weken geld gaat kosten maar alstublieft, desnoods help ik mee betalen!?’ Het sloeg nergens op wat ik zei, want ik wist dat geld het probleem niet was. “Nee, dat is het niet. Maar je hebt gelijk. Ik weet dat Willem niets wilt weten van jou mening, maar Jack zegt ook dat hij Finn alle tijd wilt geven. Ik had ook met de dokters gepraat die zeiden dat de kans echt onwijs klein is en het beter is om hem in te laten slapen aangezien het zelfs nutteloos schijnt te zijn. Hopeloos…” Ik had niet vaak met Finns moeder gepraat, al had ik er wel uit begrepen dat zij de ruzie tussen de twee families net zo onzin vond als de mijne. Nou ja, ze vond het geen onzin, maar ze vond dat wij er niets mee te maken hadden. Helaas had Finns moeder haast niets te zeggen in het huis. ‘Het kan me niet schelen hoe lang ik moet wachten, ik laat Finn niet dood gaan.’ Zijn moeder glimlachte dankbaar naar mij en zei zacht: “Ik ook niet.”