Before and After. || ft. Jack and Finn Harries. (Dutch)

Before || 67 days

67 dagen voor het ongeluk.

“Het is uit…” Was het eerste wat Lisa zei toen ze op school kwam. Ik zag aan haar ogen dat ze die ochtend nog gehuild had. Ik keek haar aan. Een kant van mijn had medelijden met haar omdat ik wist dat ze echt van hem hield en de andere kant had totaal geen medelijden. Na alles wat ze mij had geflikt. Ze was net zo onbetrouwbaar als Jack. Ze had het van Jack. ‘Oh, wat rot voor je.’ Zei ik kort af en keek mijn kluisje in. Ik pakte mijn boeken er uit en deed mijn kluisje dicht. Ik keek weer naar Lisa. “Ik heb je nodig.” Zei ze zacht. Haar stem trilde. Ik wist dat ze mij nodig had. ‘Ik kan je niet vertrouwen.’ Zei ik kort af en hield mijn boeken dicht tegen mij aan. Ik keek achter haar en zag Stephanie staan, ze glimlachte lief naar mij en zwaaide. Ze zag dat Lisa tegen mij praatte en maakte een gebaar, ze vroeg zich af wat Lisa zei. Ik keek Lisa aan die haast wel gebroken leek. ‘Lisa, ik ken je elf jaar. Je hebt er voor gezorgd dat Finn in elkaar geslagen werd, je hebt ons verraden, je hebt er voor gezorgd dat wij ruzie hadden. Dat wij thuis ruzie hadden. Je hebt je beste vriendin verraden na elf jaar en jij denkt dat ik je ga troosten omdat je hart is gebroken door een jongen die alles voor Finn en mij proberen te verpesten? Sorry, maar ik snap nog steeds niet hoe je na elf jaar mij zo iets hebt kunnen aandoen.’ Lisa probeerde niet te huilen maar barstte toch in tranen uit. “ Sorry Hazel! Alsjeblieft, sorry. Het spijt me zó erg… Alsjeblieft, ik heb je nodig. Ik mis je zo erg… Ik had het niet moeten doen e-“ Ik schudden mijn hoofd. ‘Lisa, nee. Ik heb tijd nodig om je te vergeven. Heel veel tijd.’ Ik was nog nooit zo onvriendelijk geweest tegen Lisa en ik voelde mij ook zwaar rot. Lisa hield haar handen voor haar gezicht. Ik liep langs haar maar stopte nog even. ‘Waarom is het uit gegaan?’ Lisa draaide zich om en hield haar handen van haar gezicht. “Hij was er achter gekomen dat ik het tegen je gezegd. Dat ik je in de gaten hield.” Ik knikte kort en liep richting Stephanie. “Wat zei ze tegen je? Het lijkt erop dat je bot bent geweest, ze huilt en je loopt voorbij haar.” Begon Stephanie. Ik liep naast haar en zuchtte diep: ‘Het is uit tussen Jack en haar en ze verwacht dat ik uit medelijden haar vergeef. Ik vertrouw haar gewoon niet meer. Ik kan haar niet vergeven, dat heeft echt eeuwen tijd nodig.’ Stephanie knikte langzaam. “Die ene avond heb je een vriendin verloren maar ook een vriendin er bij gekregen.” Zei ze zacht. Ik glimlachte en keek haar aan. ‘Ja…’ Die avond is een van die avonden die ik niet snel zou vergeten. Stephanie was die avond een vriendin van mij geworden. De ex van Finn die twee jaar ouder was dan ik en eigenlijk totaal anders was dan ik.