Before and After. || ft. Jack and Finn Harries. (Dutch)

Before || 278 days - vervolg.

278 dagen voor het ongeluk. – Vervolg.

Hoe durfde mijn vader Finn een vuile nicht te noemen?! ‘Hou je bek over hem!’ Schreeuwde ik terug. Mijn vader keek mij verbaasd aan. Mijn moeder kwam aangerend en keek Finn vreemd aan. “Hoe durf jij zo terug te praten tegen mij meisje!? Wat kwam jij hier doen? Wat wil je van mijn dochter?” Mijn vader liep op Finn af en prikte met zijn vinger in Finns borst. Finn keek mij kort onzeker aan. “Niets, ik kwam g-gewoon langs om te praten en zo, we zijn v-vrienden.” Stotterde hij. Het was de eerste keer dat Finn stiekem langs kwam en meteen de eerste keer al ging het mis. Hoe zouden we ooit kunnen afspreken als het nu al mislukt was? “Vrienden!? Vrienden!? Als je vader hier achter komt en dat komt hij zeker vermoord hij je! Ik wil geen ratten in dit huis!” Ik ging iets voor Finn staan en sloeg mijn vaders vinger weg. ‘Wij hebben helemaal niets te maken met jullie trieste familie ruzie! Laat mij en Finn hier buiten!’ Mijn vader werd zo boos dat hij mij een knal verkocht, recht in mijn gezicht met zijn vuist. Ik hield amper staande. Finn schrok zich kapot en hield mij staande. “Je hebt geen flauw idee wat je aan het doen bent! Jij, rat. Vrienden? Hoe durf je mijn dochtertje te kussen? Jij vieze….” Mijn vader pakte serieus een stok erbij die in de hoek lag. Ik duwde Finn hard achteruit en schreeuwde: ‘Ik hou van hem en als hij mij wilt kussen dan doet hij dat en als ik hem wil kussen dan doe ik dat, dat doen mensen wanneer ze van elkaar houden!’ Ik draaide mij om en pakte Finn vast. Zonder enig twijfel drukte ik ruw mijn lippen op die van hem en stak mijn middelvinger op naar mijn vader. Het was dom, dat moest ik toegeven. Maar het was het zó waard op dat moment. Finn sloeg zijn armen om mij heen, al duurde het niet lang voordat mijn vader mij van hem aftrok aan op de grond gooide. Ik werd serieus op de grond gegooide alsof ik oud vuil was. Finn wist helemaal niets te doen, hij wou naar mij toe lopen maar dat kon niet. Mijn vader greep Finn bij zijn arm en duwde hem naar buiten. Hij sloeg hem met de stok tegen zijn heup. Ik gilde het uit dat hij moest stoppen, mijn moeder trok mij overeind en gaf ik haar een por met mijn ellenboog toen ik opstond. Ik zag dat Finn in alle macht er aan probeerde te ontkomen, maar mijn vader sloeg met de stok zo hard tegen zijn benen aan dat Finn viel. Finn vormde een balletje op het gras en probeerde zich te beschermen tegen de stok. Mijn vader sloeg tegen zijn middel en rug aan. Ik hoorde Finn schreeuwen van de pijn en om hulp, tot mijn moeder schreeuwde: “Steve! Stoppen! Je gaat te ver, het is maar een kind!” Ik voelde mij ontzettend schuldig. Door mij kreeg Finn deze klappen en ik durfde niet naar mijn vader toe te rennen omdat ik bang was voor de klappen, daarbij hield mijn moeder mij tegen. Mijn moeder begon te rennen en duwde mijn vader aan de kant en probeerde hem tegen te houden, wat haar niet lukte maar Finn genoeg tijd gaf om op te staan en weg te hinkelen naar de tuinpoort en te ontsnappen. Mijn vader vervloekte alles en smeet de stok op de grond. Hij duwde zelfs mijn moeder ontzettend hard op de grond en liep naar mij toe. Ik stond bij de deuropening. Hij pakte mijn arm vast en siste: “Jij bent deze familie niet waardig.” Ik trok mijn arm los en veegde mijn tranen weg. Ik spoog in zijn gezicht en zei: ‘Ik haat je.’ Hij probeerde mij vast te pakken maar ik ontsnapte net aan hem. Ik rende radeloos naar mijn kamer toe en barstte in huilen uit.