Before and After. || ft. Jack and Finn Harries. (Dutch)

After || 105 days

105 dagen na het ongeluk. 

Ik liep Finns patiënten kamer in en liet me zakken op de stoel naast hem. Ik barste in huilen uit. Ik leunde voorover en verborg mijn gezicht op het bed bij Finns schouder. ‘Wordt nou eens wakker Finn, ik ben het helemaal zat. Wordt alsjeblieft wakker… Ik ga het opgeven…’ Huilde ik. ‘Ik heb het al opgegeven…’ Dag in en dag uit bezocht ik Finn, er was nog geen dag geweest dat ik niet naar hem toe was geweest. Ik had het niet door tot gisteren. De eerste weken rende ik haast naar deze kamer toe om te kijken of hij misschien wakker was en om hem gewoon te zien. Maar dat rennen, werd hardlopen, snel lopen, lopen en uiteindelijk slofte ik richting de kamer, ik keek niet meer eens op. Ik plofte gewoon op de stoel naast hem en vertelde wat ik die dag had beleefd, haast elke dag niets. Ik wou amper met iemand afspreken, soms bleef ik de hele dag lang in het ziekenhuis en liep maar wat rond. Ik meldde mij vaak ziek af bij school, al was het examenjaar begonnen. De zusters konden mijn naam en Finns dokter. Ook de vrouw bij de informatie balie en bij de kantine om wat thee te halen. Ik besefte gisteren dat ik er niet meer vanuit ging dat Finn wakker werd. Hij kon voor altijd en eeuwig tot hij dood ging aan longontsteking of zo. De dokter zei dat daar een kans op is, maar die kans was er bij elk mens die een tijd in coma lag. Als ik thuis was luisterde ik naar Bon Iver, een van Finns favoriete zangers. Ik kon mij die ochtenden herinneren dat ik wakker werd van die muziek liggend naast hem. Het was nogal dramatisch, maar de muziek was zo rustgevend. Nu moest ik alleen maar huilen als ik de muziek hoorde. Maar als ik in bed lag en ik deed het aan, voelde ik mij twee seconden weer warm van binnen, alsof Finn naast mij lag, maar als ik mij ogen open deed was het gewoon maar weer ik en de laptop die de muziek afspeelde. Mijn oom kwam regelmatig langs, in de ochtend. Hij was de enige die leek te geven om hoe ik mij voelde, hij nam mij meestal mee naar het bos en dan liepen we voor een paar uur rond, soms als ik iets wou zeggen, zei ik iets, maar meestal was het stil of luisterde ik naar de verhalen die hij te vertellen had. Maar hoe hard ook mijn oom probeerde om een glimlach op mijn gezicht te krijgen, er stond nooit glimlach op van: ik ben gelukkig. ‘Finn, alsjeblieft, ik mis je zo erg. Misschien had je vader gelijk en moet ik het opgeven…’ Ik pakte zijn hand vast en drukte er een kus op. “Opgeven? Hazel, waag het om op te geven.” Ik keek achterom en zag Jack daar staan. “Je bent de enige die elke dag hier langs komt en hoopt dat hij wakker is geworden. Ik loop binnen en verwacht hem daar nog in dezelfde staat als ik hem achter liet, waag het om op te geven, je bent de enige die gelooft dat Finn wakker wordt.” Ik knikte langzaam en keek naar Finn, dat was niet waar. Ik had het écht opgegeven, ik geloofde niet meer dat hij wakker zou worden. Jack ging naast mij zitten en sloeg zijn arm om mij heen.