Before and After. || ft. Jack and Finn Harries. (Dutch)

Before || 143 days

143 dagen voor het ongeluk.

Afgelopen weekend en de week daarvoor hadden Finn en ik om de havenklap ruzie. Er kwam maar geen einde aan, elke dag voor negen dagen lang. Het ging eigenlijk nergens over. Oké, het ging wel ergens over. We miste elkaar ontzettend erg en hadden tegelijk geen tijd voor elkaar. Finn al helemaal niet. Naast dat hij in de gaten werd gehouden door zijn broer op school, werd hij door nog een paar vrienden van Jack in de gaten gehouden en hij had geen idee wie, hij durfde amper in de gang naar mij te kijken. Daarnaast, was er één jongen in onze klas die hem in de gaten hield. Jack had dus negen dagen geleden gezegd dat er iemand in de klas zat, een jongen die hem in de gaten hield en dat hij beter niet met mij kon praten of ik met hem want dan zal alles weer doorverteld worden en het zelfde gebeuren als de laatste keer… Ik had er nog steeds nachtmerries over. En Finn vertelde hij ook. Ik kon me niet voorstellen hoe je je eigen broer zo iets kon aan doen. Ik liep de school binnen en zag Finn verderop staan. Ik zag overal hartjes door de school heen hangen, dat ook nog, Valentijnsdag, dat was ik helemaal vergeten. Ik zuchtte diep, Lisa kwam bij me staan. “En, heb je iets gekocht voor Finn?” Ik schudden mijn hoofd. ‘Vergeten om eerlijk te zijn…’ Lisa rolde met haar ogen en deed haar kluis open en had drie Valentijnskaarten, ze was helemaal blij. Ik deed mijn kluis open en serieus er viel van alles uit. Iedereen keek mij aan. Er viel chocolade uit, rozen, hartjes, snoepjes, hoe had de conciërge dit er in gekregen? Ik keek vragend naar alles wat er lag, we hadden afgesproken geen cadeaus te doen. Hij was degene die namelijk de spullen samen met een hulpteam er van allerlei dingen in moest doen. Mijn mondhoeken schoten omhoog en de glimlach ging er zeker niet van af. Ik zag één grote rode kaart. Ik pakte die op en opende hem. Lisa wou mee kijken maar ik draaide me zo dat ze het niet kon zien. “Ik kan niet rijmen, maar ik kan je wel iets beloven… Wat er ook gebeurt, ik geef ‘ons’ niet op.” Het stond er in hele kleine letters op de ontzettende grote kaart. Er stond voor de rest niets op. Ik wou de kaart weg gooien tot Lisa zei: “Ik wil geen ruzie met je, smiley face naar beneden.” Ze gaf me een klein afgescheurd papiertje waar dat op stond. “Er vielen er twee op de grond, hier nog een waarop staat Sorry.” Ik bleef glimlachen. Ik had wel eens een Valentijn gehad, maar niet zoals deze. Ik keek weer naar Finn die mij aan keek en glimlachte. Ik wou zou graag in zijn armen springen. Ik draaide me naar hem toe, klaar om te rennen. Maar Finn schudden zijn hoofd van nee. Hij hield zijn wijsvinger voor zijn lippen en liep richting mij, hij liep langs mij en zei super snel: “Kom na school naar de speeltuin hiernaast.” Ik knikte kort al zag hij dat toch niet. Ik voelde me zo ontzettend schuldig dat ik niets voor hem gekocht had. “En hou wat chocola over.” Ik keek op toen Finn nog even terug kwam. Ik lachte speels en knikte weer. Ik raapte de spullen van de grond op en probeerde ze mijn kluis in de stampen. “Oh mevrouw Letter, ik heb hier nog een wagen met rozen.” Ik keek achter me om en zag de conciërge met een bolderwagen vol met rozen staan. Ik begon te lachen, Lisa begon ook te lachen en hielp me spullen in de kar te doen. 

De hele dag lang kreeg ik haast bij elke les rozen, chocolade of snoepjes. Er was zelfs een jongen die een gedicht voor mij moest voorlezen. Finn zat heel charmant in de klas en zei geen woord. Iedereen keek hem aan maar hij schudden “heel” overtuigend zijn hoofd van nee. Ik probeerde hem niet aan te kijken, maar het lukte amper. Onze mentor werd helemaal gek van de rozen. “Oh laat dit eens stoppen, we snappen hem Cupido.” Zei hij op het laatst. Ik liep met een bolderwagen die eigenlijk te klein was, de rozen vielen er soms uit. Ik liep naar de speeltuin toe en zag Finn op de schommel zitten. Ik keek om mij heen en zag niemand bekend. Ik pakte een reep chocolade eruit en rende naar hem toe. Hij tilde me op toen ik hem haast besprong. Hij ging zitten op de schommel, ik sloeg mijn benen om zijn middel heen en we kuste en knuffelde elkaar een tijdje. “Het zijn precies 162 rozen.” Ik fronste en keek hem vragend aan, wat had 162 te maken met ons? Hij glimlachte breed, “162 dagen heb ik mezelf aan jou voorgesteld.” Had hij dat serieus terug geteld? ‘We hadden afgesproken geen cadeaus te doen! Je zei dat het te gevaarlijk was.’ Finn glimlachte breed. “Ja, duh anders wist je dat je iets van mij kreeg, daarbij is het ook gevaarlijk, maar me broer denkt dat wij nu bij het bos zijn, dus is hij ons daar aan het zoeken. Daarbij, heb ik het echte cadeau nog niet gegeven.” Ik fronste, nog meer? Hij haalde uit zijn broekzak een klein doosje. “Sorry, ik ga je nu nog niet ten huwelijk vragen, niet op Valentijnsdag, dat is zo cliché.” Ik begon te lachen. Hij deed het kleine doosje open, ik dacht dat er een ring in zat, maar en zat een zilveren ketting in. Het waren twee hele kleine fijne mensjes die elkaar knuffelde, het was ontzettend klein maar zo mooi.