Before and After. || ft. Jack and Finn Harries. (Dutch)

Before || 278 days

Oh, lang hoofdstuk!

278 dagen voor het ongeluk.

Dit was iets waar ik niet tegen kon. Finn had gelijk gekregen. Ik had ontzettend veel spijt en ik kon hem niet bereiken. Ik had zijn nummer namelijk niet, helemaal niets had ik van hem. Ik zat op de bank voor mij uit te staren. “Hazel? Wil je wat drinken?” Ik keek geschrokken op toen mijn broertje het vroeg. Ik knikte vlug. ‘Ja lekker, Vince.’ Zei ik kort. Er was één iets wat ik niet begreep. Ik had eerlijk gezegd een telefoontje verwacht van Finns vader. Maar kennelijk had Jack niets doorverteld of Finn had hem overgehaald om niets te zeggen? Ik had het namelijk wel verwacht. Ik keek opzij en staarde naar het telefoonboek. Ik pakte hem en begon te zoeken naar de achternaam “Harries”. Ik vond hun telefoon nummer en hun weg. Ze woonde inderdaad ver weg van het dorp ergens in het bos. Ik pakte de telefoon en keek naar Vince die mij een glas met limonade gaf. “Wie ga je bellen?” Vroeg hij nieuwsgierig. ‘Lisa.’ Antwoordde ik, loog ik. Ik stond op en pakte het glas. ‘Dankje Vince, ik ben even boven.’

‘Hallo met mevrouw Rollar, ik ben Finns Engels lerares en wou hem graag even spreken als dat uitkomt.’ Zei ik met een plechtige stem. Mijn lichaam ontplofte haast van de zenuwen. “Ik zal even voor de heer Finn Harries kijken.” Zei een man. Hij had een ontzettende kakker stem. “Meneer Finn! Ik heb uw Engels docent aan de telefoon.” Ik probeerde mijn lach in te houden. “Hallo mevrouw Rollar? Waar wilt u mij over spreken?” Hoorde ik een licht verbaasde stem. 

‘Finn, je had gelijk. Ik heb spijt.’ 

Zei ik voorzichtig. Het was een tijdje stil aan de telefoon.

“Wacht even, ik zal even in mijn agenda kijken…” 

Ik snapte het, hij kon niet zomaar praten. Ik hoorde hem naar boven toe lopen.

“Hazel? Ben je gestoord?! Je kan niet zomaar bellen? Je hebt geluk dat onze nieuwe bewaker opnam!”

‘Sorry, het was een domme actie maar… Ik meen het, het spijt me echt. Ik had niet over je familie moeten praten en ook niet tegen jou over je broer en over jou en-‘

“Ik snap hem. En.. Oké, me broer was niet normaal tegen je. Ik zou ook boos worden.”

Dat moest gelogen zijn, Finn kon volgens mij niet eens zo boos worden.

‘W-wil je langs komen?’ 

Weer was het een lange tijd stil. 

“Je bent gestoord.”

‘Ik… alsjeblieft?’

Dit begon wanhopig over te komen.

“…Zijn je ouders thuis?” 

Vroeg hij twijfelend.

‘Erhm… Nee, die komen over twee uur thuis. Alleen me broertje van zeven, hij zal niets zeggen.’

Ik liep rond in mijn kamer en stopte voor de spiegel. Ik beet op de lip, alles in me hoopte dat hij ja zou zeggen.

“Ik wil wel…”

Fluisterde hij.

‘Maar… Je kan niet.’ 

Zei ik teleurgesteld.

“Ik ben er over een kwartier.”

De glimlach op mijn gezicht kon niet breder. Ik probeerde mijn gegiechel in te houden.

‘Weet je waar ik woon?’

“Duh, ik ben je grootste stalker Hazel, natuurlijk weet ik waar je woont.”