Luxúria ☁ Neymar Jr.

Vinte e três ⚽

Yazım yanlışları olabilir çünkü kontrol etmeye üşendim .s.s

Ayrıca bölümün gecikmesinin sebebi tek bölümlük NJR FF yazmaya başlamamdı. İlham geldi ve ikisini birlikte yürütmek biraz zaman aldı.

Gerçi onu da hala bitiremedim aq lghşdkgkh

Bittiğinde bir sonraki bölümün önünde duyuru olarak paylaşacağım.

Uykum geldi galiba..

Evet tavuğum.

Şu an sizi oyalıyorum farkında mısınız klgllgşaşgş

Üf tm be okyn .s.s

Multi çok müko değil mi yaaa :3

Team Suamar!

Yorum ve vote yapmayı unutmayın!

İyi okumalar!

#

"İleri derecede geçici zatürre dediğimiz bir atak geçirmiş. Vücut ekvator rüzgarlarını kaldıramadığı için normalin üstünde bir tepki vermiş. Bu yüzden onu bir hafta yoğun bakımda tutmak zorunda kaldık. Felç geçirme ihtimalini göz önünde bulundurmamız gerekiyordu."

Gözlerim Abhijit ile rehber arasındaki diyaloğa tepki olarak ikisinde gidip gelirken, Neymar'ın yapay öksürüğü ile bunu yapmayı kestim. Varlığını umursamamaya çalıştıkça burada olduğunu belli etmek için elinden geleni isteyerek ya da istemeyerek bir şekilde yapıyordu.

"Hala böyle bir ihtimal var mı?"

Abhijit elindeki tahlillere bakıp bana döndü ve içten bir şekilde gülümsedi. Acil servisteki ilk günümden beri yanımdaydı ve tüm kontrollerimi üstlenmişti. Burada geçirdiğim bir haftayı katlanılabilir kılan kişiydi. Sempatik bir Hint erkeği olduğunu kabul etmeliydim. Hint aksanıyla bezenmiş İngilizcesi'ni duymak bile tebessüm etmenize yol açıyordu.

Neymar'a bakmadan "Hayır, tüm kontrolleri yaptık. Taburcu olmasında herhangi bir sakınca yok gibi gözüküyor. Yine de Adriana'yı yormamaya özen gösterin." dedikten sonra bana göz kırpıp rehber ile birlikte dışarı süzüldü. Ben de arkasından tebessüm etmekle yetindim. Fakat tebessümüm Neymar'ın bomboş bakan gözleriyle denk geldiğimde hızla soldu.

"Ne ara sana isminle seslenecek kadar samimi oldunuz?"

Tek bir mimik bile oynatmadan gözlerimi ondan çektim ve hafifçe doğrulup yarı oturur pozisyona geçtim. Değil onunla konuşmak, yüzünü görmeye tahammülüm yoktu.

Beni kırmıştı.

Beni çok fazla kırmıştı ve ne yazık ki ben onu kırabilecek kadar değer arz eden biri değildim. Sadece sinirlerini bozabiliyordum fakat asla böyle bir çaba içine girmeyecektim. Çektiği acının intikamını alan kızlardan hiçbir zaman olamamıştım. Ya çektiğim acıyı saklar ve umursamaz görünürdüm, ya da acı çektiğimi kabul ederdim.

Benim için orta yol diye bir şey yoktu.

İki büyük adımda yanıma gelip çenemi sertçe kavradı ve ona bakmamı sağladı. "Senden benimle muhabbet etmeni değil, sorumu cevaplamanı istiyorum. Şu saçmalığa bir son verir misin?"

Dişlerimi sıkarak damarımda kaynayan siniri bastırmaya çalıştım. Onun yüzünden bir haftadır geceleri ağlayarak uyanıyordum. Burada geçirdiğim ikinci günün sonunda ortadan kaybolmuş ve ancak bugün gelebilmişti. Yanlış anlamayın, bundan gayet memnundum fakat yine de içimde bir yerlerde gururum inciniyordu.