Luxúria ☁ Neymar Jr.

Vinte seis ⚽

MRB MRB

CAPSLOCK SEVERİM '-'

Bölüm gecikti yazar biçız dediğinizi duyar gibiyim kgkslgş ama yemin ederim ben masumum. 194 Soruluk limit ödevim vardı ve ben bitirene kadar G-E-B-E-R-D-İ-M!

Tm sknm..

Umarım beğenirsiniz bölümü :')

Ha bu arada.. Kızlar ben bir şeyi çok merak ediyorum.. Çoğu kişi duygulanıp ağladığını söyledi ve bu sadistçe gelebilir ama hoşuma gitti dlsşsş

Yüreğinize dokunmaktan bahsediyorum, yoksa ağladınız diye tb2 mtl olmm .s.s

Sizden ricam, sizi duygusal olarak en çok etkileyen ve ağlatan sahneyi (eğer varsa) yorum olarak dile getirmeniz.

Neyse şimdilik bu kadar.

İyi okumalar!

##

Çekingen adımlarla merdivenden uzaklaşırken okul eteğimi aşağıya çekiştirerek salona doğru adımladım usulca. Neymar, sırtı bana dönük bir şekilde, elindeki kahve kupasıyla birlikte bar taburelerinden birine oturmuş, elindeki kağıda bakıyordu. Onun dikkatini dağıtmadan, parmak ucumda, sessizce kapıya yöneldim ve kulbu kavradım. Sanırım beni fark etmemişti.

Ya da ben biraz erken sevinmiştim.

"Nereye gittiğini sanıyorsun?"

Kulba baskı yapan elim, aksanlı sesini duyduğum an kalakaldı. Sırtı hala bana dönüktü ve sanki orada değilmişim gibi kahvesinden bir yudum alarak yaptığı işi sürdürdü.

"Okula.."

Cılız çıkan sesime içimden okkalı bir küfür savurdum. Hala ona karşı hissettiğim itaatkarlık duygusundan tiksiniyordum. Bana doğru döndü baygın bir ifadeyle.

"Seni ben bırakacağım.." dedi ve bedenimi baştan aşağıya süzdü. Kaşlarını çattığında istemsizce dudaklarımı ısırdım. Boynumdaki kravat, her zamanki çözülmüş halinin aksine düzgünce bağlanmıştı. Gevşek olsa da şu an nefes almamı zorlaştırıyordu.

"Bu da nedir?" derken ses tonundaki sinir tohumlarını iliklerime kadar hissettim. Neyi kastettiğini biliyordum.

Annabella Lisesi'nin varla yok arası olarak nitelendirilen eteğinden oldum olası nefret etmiştim.

"Okul eteği.." dedim eteğimi biraz daha aşağıya doğru çekiştirirken. Dişlerini sıkıp göz kapaklarını birkaç saniyeliğine sakinleşmek amacıyla örttü.

"Ben ortada etek namına bir şey göremiyorum. Tabi altındaki o varla yok arası kumaş parçasından bahsetmiyorsan." diye tısladığında gözlerimi devirip bana ait olduğunu tahmin ettiğim sırt çantasını aldım köşeden. Kıskanmaya hakkı olduğunu düşünüyorsa gidip kendini becermeliydi. Dün gece hiç yaşanmamış gibi, umursamaz davranıyordu ve bu gerçekten sinir bozucuydu.

"Eteğimin boyu seni ilgilendirmez. Hem gerek yok, ben kendim giderim." dedim tok bir sesle. Bana bebek bakıcılığı yapmasını istemiyordum. Eskisi gibi kendi ayaklarımın üstünde durmalıydım. Sıkıntıyla oflayıp elindeki kağıdı masaya bıraktı.

"Sana fikrini sormadım Adriana. Ayrıca konu senin bacaklarınsa emin ol sadece beni ilgilendirir. Bunu sonra konuşacağız, şimdi otur ve kahvaltını yap." dedikten sonra uğraştığı kağıda geri döndü. Bu saçma ve mesafeli tavır da neyin nesiydi?

Samimiyetten uzak bir tınıyla güldüm ve kollarımı kavuşturdum gergince.

"Senin derdin ne? Gidip peşinde dolanan kızları düzsene sen! Eğer yetmediyse senin için bizim okuldakilerden birini ayarlayabilirim!" derken sesim gereğinden fazla yüksek çıkıyordu. Hışımla bana döndü. Boynundaki damar tüm öfkesini yansıtırcasına belirginleşmişti. Fakat yine de susmadım.