I'm a WHAT?!

I'm a WHAT?! 4

Ik kijk hem vragend aan, en tot mijn verbazing voel ik me veilig bij hem.

Hij observeert me van top tot teen, trekt zijn mond open om iets te zeggen, maar sluit hem meteen.

Weer observeert hij me, alsof er iets raars aan me is. En weer trekt hij zijn mond open. Dit keer komt er ook daadwerkelijk iets uit.

'Hoe lang ben jij hier al?' vraagt hij serieus. Ik haal mijn schouders op.

'Ik weet het niet zeker maar ik denk dat ik hier al ongeveer een week ben.' De jongen knikt, staat op en zet zijn eerste stap richting de deur.

'En jij?' vraag ik hem, net voordat hij om de hoek verdwijnt.

Hij draait zich verrast om, glimlacht en loopt terug. 'Ik ben hier al ongeveer 2 maanden.' antwoord hij. De jongen komt weer bij mij op bed zitten en ik kijk hem aan.

'Hoe heet je eigenlijk?' vraag ik nieuwschierig.

'Ik ben Blake'  Ik knik en geef antwoord op zijn vragende blik. 'Ik ben Scarlet, aangenaam'

Allebei staren we voor ons uit, naar buiten, naar de blaadjes die rustig van de boom naar beneden dwarrelen. Langzaam maar zeker, alsof er niks aan de hand is. Alsof ze alle tijd hebben.

'Blake?' Vraag ik zachtjes.

'Ja?'

'Weet jij waarom ik hier ben?' Ik draai mijn hoofd naar hem toe en ik zie hem aarzelen.

'Je hoeft het me niet te vertellen, als je me belooft dat ik het snel weet... of ontdek' Zeg ik voorzichtig.

Ik zie de frons op zijn voorhoofd verdwijnen en hij zucht opgelucht. 'Luister Scarlet, het is niet dat ik het je niet wíl vertellen. Maar ik kán het je niet vertellen.'

Hij kijkt me smekend aan en ik knik. Zonder dat ik het wil rolt er een traan over mijn wang, snel draai ik mijn hoofd weg zodat Blake het niet zou zien, Maar het is al te laat. Hij legt zijn hand troostend op mijn knie.

'Ik snap je verdriet, en verwarring maar je moet me vertrouwen'

Ik knik en glimlach door mijn tranen heen, ook Blake glimlacht.

'EY Blake!' roept iemand.

Met een schok draai ik me om, daar staat nog een jongen in de deuropening. Aan Blake te zien was hij ook erg geschrokken.

'Jonge je liet me schrikken' roept Blake terug.

'Kom je mee voetballen?! Met de jongens' Vraagt hij.

Blake kijkt me aan 'Ga je mee?' vraagt hij. 'Beetje afleiding kan geen kwaad'

Ik knik, sta op en loop achter Blake aan naar buiten.